Η Παναγία οικονόμησε … Όρος 2014 ( Μέρος 4 ) Νώντα Σκοπετέα

Η Παναγία οικονόμησε … Όρος 2014 ( Μέρος 4 ) Νώντα Σκοπετέα

Κανόνες παρακλητικοί ακούγονται ολοένα .

Με ελέησον και στεναγμούς είναι αναδεμένα !

Δέσποινα Κουκουζέλισσα σώζε δεινών παντοίων !

Δείξε στον Κύριο να δει πηγές μας των δακρύων !

Νιώθεις , πως θα κατέβουνε στη γη να την αγιάσουν

και όλες τις νίκες της ζωής στον κόσμο να γιορτάσουν !

Του Θεοφάνη οι ζωγραφιές ζωντάνεμα Αγίων !

Το δωδεκάορτο αν δεις άνω των ψαλτηρίων !

Μετά την προσκύνηση των τιμίων Λειψάνων, όλοι Μοναχοί και Λαϊκοί , στεκόμαστε απέναντι από την Οικονόμισσα . Εννέα ασημοκάντηλα ρίχνουν το εσπερινό τους φως στις ικετευτικές φωνές μας , που ψέλνουν τον Αγγελικό ύμνο στην Παναμώμητον Δέσποινα του κόσμου . Εδώ ακούγονται οι τελευταίες λέξεις της ημέρας στο καθολικό … τα παράπονα και οι ευχαριστίες , τα αιτήματα και οι ελπίδες να οικονομήσει η Παναγιά , μέσα στου Άξιον Εστί το μεγαλυνάρι το όντως Θεομητορικό. Όλοι περνούν από τον Άγιο για μια τελευταία επίσκεψη, έναν ύστατο πριν την νύχτα χαιρετισμό . Βγαίνοντας , ένας νεαρός Μοναχός μας προέτρεψε να κατευθυνθούμε προς τον Ναό του Αγίου Ιωάννη του Κουκουζέλη ! Εκεί , κάθε απόγευμα ψέλνεται παράκληση μπροστά στην Κουκουζέλισσα . Πάλι Παράκληση ; απορεί ένας αδελφός που πρωτοέρχεται στο Όρος …Μόλις τώρα δεν κάναμε ; Δίπλα του κάποιος που μετρά πολλές επισκέψεις …Καλοσυνάτα του απαντά : -Αδελφέ μου πόσες φορές σου έχει συμβεί να επικαλεστείς την Παναγία μπροστά σε έναν επερχόμενο κίνδυνο ή μια δυσκολία ;- Πολλές ! απαντά εκείνος …-Είπες ποτέ ότι φτάνει μια μόνο ; και από τότε δεν ξανάπες ποτέ : Παναγιά μου; Έτσι είναι και οι Παρακλήσεις !

Και τι όμορφο που είναι να υμνείς και να παρακαλάς την Παναγιά όταν δεν στο επιβάλλει κανείς και τίποτα παρά μόνο η αγάπη σου και η ευγνωμοσύνη για Κείνη ! Σοφά τα λόγια του αδελφού διέλυσαν την απορία και την όποια βαρυγκόμια…Μπαίνουμε στον Ναό . Την εκτενή Ικεσία ψέλνουν ένας Μοναχός μαζί με έναν μικροκαμωμένο μα εκ Θεού χαριτωμένο Ιερομόναχο . Αεικίνητος και ευλαβής , πράος, χαρούμενος στην όψη και κατανυκτικός . Μας θυμιάζει έναν- έναν …Σκέφτομαι πως κάθε τίναγμα του θυμιατού στις εικόνες του τέμπλου και στο εικονοστάσι της Κουκουζέλισσας , επιστρέφει στον κόσμο την ευωδία του Κυρίου και την ελπίδα των Αγίων Του . Αν οι ψυχές το φυλακίσουν με άγιον φόβο του Θεού, αυτό θα τις μυροβολά για πάντα , άσωστο και ανεξίτηλο …

Νυχτώνει στην Λαύρα . Ακόμα η πρώτη μας μέρα δεν έχει κλείσει ! Και έχουμε ακόμα μια ολάκερη μπροστά μας , μιας και οι φιλόξενοι Πατέρες αποδέχτηκαν το αίτημά μας για μια παράταση στη συνήθη παραμονή ! Στο μεγάλο παγκάκι της αυλής συναντιόμαστε με τον γνωστό μας εφημέριο πατέρα Π. Για λίγο ξαποσταίνει συζητώντας με προσκυνητές . Μας διηγείται με ζέση ένα πρόσφατο θαύμα του Αγίου Αθανασίου με μια γυναίκα που θεραπεύτηκε από παραλυσία …Στο αρχονταρίκι ο πατήρ.Β. ο πνευματικός , διηγείται την Ιστορία της Λαύρας στους προσκυνητές . Σαν να θυμάται κάτι από τα παλιά βεβιωμένα δικά του …Σαν να περιγράφει το πρόσφατο , το κοντινό χθες…Τόσο δικά του όλα τούτα …Τέτοια η πίστη του στα θαυμάσια και θαυμαστά της γης της μετανοίας του …Ετοιμαζόμαστε για κατάκλιση .

Στους νιπτήρες της Μονής κάποιος παραπονιέται που δεν υπάρχει καθρέφτης …Θυμάμαι κάτι που άκουσα από τον φλογερό ιεροκήρυκα του Παραδείσου , μακαριστό Δημήτριο Παναγόπουλο :Οι Μοναχοί καθρεφτίζονται στην εικόνα του Χριστού ! Σ Αυτόν και μόνο θέλουν να μοιάσουν …Τι να τον κάνουν τον καθρέφτη ! Δεν τους χρειάζεται σε τίποτα ! Και σ αυτό το ταξίδι τα λόγια του εργάτη του Θείου αμπελώνος τα Χριστοκίνητα , αυτά που δεν θωπεύουν τα αυτιά , μα ξυπνούν τις ράθυμες συνειδήσεις , μας συνταράσσουν μέσα από ομιλίες και βιβλία του.

Στον Αη Νικόλα το μισοσκόταδο και το πετραχήλι θεραπεύουν τραυματισμένες ζωές . Δεύτερο βάπτισμα συντελείται μόλις σιμά μας . Στην ασφάλεια των πρεσβειών του θαλασσάρη Προστάτη , ο ύπνος μας είναι γλυκός ως του μεσόνυκτου το πρώτο τάλαντο . Μια ακόμα ημέρα που η Παναγία οικονόμησε να μείνει παντοτινά αξέχαστη σε όλους μας !

Στις τέσσερις κατεβήκαμε στο καθολικό . Η πρώτη μετάνοια πάντα στον Άγιο, που σαν να σε καλωσορίζει μόλις εισέρχεσαι . Τα βήματά σου σε τραβάνε στον τάφο του τον ιαματικό . Δεν είναι μηχανικές οι κινήσεις κανενός . Απόλυτη συμμετοχή της πεντάδας των αισθήσεων . Όλες κινητοποιούν την ψυχή και τους δακρυϊκούς σου αδένες…Ώρες κυλούν ως το χάραμα …Όλες μέσα στην Κιβωτό την αβύθιστη της Εκκλησίας . Τα στασίδια τρίζουν γνώριμα πια …Κανείς δεν ενοχλείται …Ολοένα κάθεσαι και σηκώνεσαι ανάλογα με την θεία περίσταση και την σημασία των στιγμών . Μοιάζουν με την ζωή μας αυτά τα πολυκαιρισμένα στασίδια …Εκεί που για λίγο ξαποσταίνεις αποκαμωμένος , να πάλι μια ευχή και μια δέηση να σε ξανασηκώσει όρθιο στα πόδια σου . Και πάλι θα πέσεις και ξανά θα σηκωθείς …ώσπου να σε συναντήσει Εκείνος ! Βγαίνουμε για λίγο έξω …Αποχαιρετάμε τους Αιτωλούς αδελφούς μας που φεύγουν με το πρωινό λεωφορείο των εξίμισι για Καρυές και έπειτα για έξω … Τόσο μικρή σε διάρκεια η συνύπαρξή μας , μα δεν νομίζω ότι ποτέ θα ξεχαστούν οι στιγμές της κοινής λατρείας και συναλληλίας στα μέρη της Λαύρας . Παντοτινό ενθύμιο εν Χριστώ αγάπης και αδελφοσύνης , χαραγμένο από τα χέρια της Οικονόμισσας.

Επιστρέφω στο Χειρουβικό . Ψάχνω στους τοίχους για εικόνα του Αγίου Κουκουζέλη …Μα όποιαν μορφή κι αν συναντώ το ίδιο μου φωνάζει : Πάσα την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν ! Η Θεία Λειτουργία τελειώνει . Λαμβάνουμε αντίδωρο και αγιασμό και κατευθυνόμαστε προς την Τράπεζα . Ζωντανεύει ο Ουρανός μέσα από τις ασύγκριτες σε χρώματα και συνθέσεις αγιογραφίες , που τα αγιασμένα χέρια του Μοναχού Θεοφάνους του Κρητός φιλοτέχνησαν σε κάθε σπιθαμή της από την είσοδο ως και τα ψηλά της .

Δέκα χρόνια Λαυριώτης , στα μέσα περίπου του 16ου αιώνα , γεύτηκε τους καρπούς της μοναστικής ζωής μαζί με τους δυο κατά σάρκα υιούς του Συμεών και Νεόφυτο . Έτσι όλη του η τέχνη και η προσευχητική του έμπνευση , αποτυπώθηκε με τρόπο που προκαλεί τον θαυμασμό , κυρίως στο καθολικό της Μονής . Εκεί τα αριστουργήματα του , παραστέκουν ακοίμητα στης μετανοίας τις εκλεκτές γενεές ….Εκεί το Δωδεκάορτο στον χορό σε συγκλονίζει με την εκπληκτική αποτύπωση των λεπτομερειών και το ανεπανάληπτο ζωντάνεμα της πιο υπέροχης ιστορίας του κόσμου , της ιστορίας της νίκης της αληθινής ζωής και του αιωνίου θριάμβου κατά του θανάτου . Δεν θα ξεχάσω τα μονίμως έκπληκτα μάτια του αγιογράφου Αιτωλού αδελφού μου Φώτη στην πολλοστή φορά που αντίκριζε τις αναπαραστάσεις του «παππού» Θεοφάνους !

Μετά το θρεπτικό φαγητό μοιράζεται κόλλυβο της Αγίας Θέκλας, της οποίας λείψανο προσκυνήσαμε όλοι μας στην Θεία Λειτουργία . Μια χούφτα γλυκιάς μνήμης της πιστής οδοιπόρου του Κυρίου και έπειτα ο καθένας στα διακονήματά του . Εμείς σπεύσαμε να πάρουμε το κλειδί του παρεκκλησίου του Ακαθίστου , του σπηλαίου του Αγίου Αθανασίου στα μέρη της Βίγλας . Ξεκινήσαμε λίγο αργότερα για τον όχι ιδιαίτερα μακρινό προορισμό μας . Μια ώρα περίπου σε δρόμο μεγάλο και αρκετά ανηφορικό . Στην παρέα μας είχαν ήδη προστεθεί ακόμα οκτώ ευλογημένοι συνοδοιπόροι από την Αργολίδα . Ο παπά –Χρήστος , της Αγίας Μαρίνας παιδί διαλεχτό μαζί με τους ενορίτες του .

 Ξεκινήσαμε όλοι μαζί μα έπειτα από λίγο είχαμε χωριστεί ασυνείδητα σε ομάδες . Στην δική μου κάποιος ξεκίνησε να διαβάζει τους χαιρετισμούς της Παναγίας ενώ βαδίζαμε . Οι υπόλοιποι συμπληρώναμε στο τέλος κάθε οίκου το Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε και το Αλληλούια …Μυρωδιές έντονες ανασαίναμε . Εκπνέαμε τα χαίρε και εισπνέαμε τον Θεό που φανερώνεται στο οτιδήποτε μας περιστοιχίζει …Μάραθος άφθονος στις άκρες του δρόμου , μανόλιες λαμπερές και αμέτρητα δαφνόδεντρα –βαγίτσες στου Άθωνα τους πρόποδες. Συχνά πυκνά όλοι μας κοιτάμε και προς τα πάνω . Στις σπηλιές και τα βράχια τα απόκρημνα του Ιερού Βουνού . Κάποιοι παρατηρούν από κει τα βήματα του κόσμου προς της μετανοίας τον σωστικό προορισμό …Να ναι κάπου εδώ οι αόρατοι ασκητάδες ; Αυτοί που θαυμαστά υπάρχουν και θα υπάρχουν με θεϊκή πρόνοια για να τελέσουν την τελευταία Λειτουργία στης Μεταμόρφωσης την κορυφή λίγο πριν την Συντέλεια ;

 Η Ρουμάνικη σκήτη πρόβαλλε ύστερα από λίγο επιβλητική μπροστά μας . Εργασίες πολλές έξω από την πύλη που η Παναγία η Προδρομίτισσα και ο Βαπτιστής φρουρούν αιώνια . Μέσα στον θόρυβο και τις σκόνες ένα γεροντάκι κυρτωμένο με βήμα αργό , περιδιαβαίνει . Τρέχουμε όλοι μας να πάρουμε την ευχή του . Είναι ο πατήρ Ιουλιανός ο Ρουμάνος ο πνευματικός . Του φιλάμε το χέρι και εκείνος με την γροθιά του την μικρή , μας κτυπά απαλά και στοργικά τα κεφάλια … Κάτι ψιθυρίζει , σίγουρα εύχεται , το νιώθουμε με την γαλήνη που μας μεταδίδει στο ελάχιστο της συνάντησής μας . Μπαίνουμε στην αυλή της σκήτης. Περιποιημένα όλα . Παρτέρια με λουλούδια μας χαρίζουν απλόχερα χρώματα και αρώματα . Ένας ευγενέστατος Ρουμάνος Μοναχός μας κάνει νόημα πως έρχεται σε λίγο να μας ανοίξει το καθολικό για να προσκυνήσουμε … Μέσα μια εικόνα φτιαγμένη από Αγγέλους , η αχειροποίητη εικόνα της Παναγίας και τα φτερά του Προδρόμου να την σκεπάζουν …( συνεχίζεται )