ΜΙΑ ΖΩΗ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ Π. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΑΡΒΟΥ.

Α'

Στις 3/16 Ιουνίου τοΰ 2013 άναπαύθηκε εν Κυρίω ένας από τους τελευταίους Ρουμάνους γέροντες πού υπέφεραν μέσα στις κομμουνιστικές φυλακές. Γεννημένος στο τέλος τοΰ Α' παγκοσμίου πολέμου ό αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Πάρβου έγινε για πολλούς, τόσο στη Ρουμανία όσο καί σ’ όλο τον κόσμο, φάρος πού τούς οδήγησε στο Χριστό καί στη βασιλεία Του. Υπέμεινε φοβερούς διωγμούς καί ομολόγησε τήν Ορθόδοξη Πίστη μέσα στις κομμουνιστικές φυλακές τής 'Ρουμανίας.

Οι εμπειρίες του από τη μοναχική ζωή τοΰ δίδαξαν να πάσχει για τούς πάσχοντες, να τούς δίνη ελπίδα και παρηγοριά, καί να ζει μια θυσιαστική ζωή γεμάτη Αγάπη για το συνάνθρωπο. Καί όλα αυτά τά έπραττε ακόμη καί όταν ήταν μέσα στις φυλακές.

Ό π. Ιουστίνος Πάρβου γεννήθηκε στις 10 Φεβρουάριου τοΰ 1919 στο χωριό ΡETRU VODA μέσα σέ μια πολύ πιστή ορθόδοξη οικογένεια. Ήταν ένα από τά πέντε παιδιά τους καί πήρε κατά τήν ημέρα τής βαπτίσεώς του το όνομα Ιωσήφ. Ο! γονείς του Γεώργιος και Άννα ήταν πιστοί άνθρωποι. Ή μητέρα του έζησε μια ζωή με υπακοή καί Αγάπη προς το Θεό. Αυτή ήταν πού τοΰ ενστάλαξε τήν πίστη στο Χριστό, τήν Αγάπη προς τούς συνανθρώπους του καί το ζήλο για τήν Εκκλησία. Ή ίδια ήταν άνθρωπος τής προσευχής καί αντιμετώπιζε όλες τις δυσκολίες προσευχόμενη μπροστά στην εικόνα τής Παναγίας. Ό π. Ιουστίνος λέει

Ή μητέρα μου πάντα με φρόντιζε με τις προσευχές της και ιδίως στα δύσκολα χρόνια τής φυλακίσεως. Ή μητρική στοργή, πού βρήκα στα πρόσωπα τής Παναγίας καί τής μητέρας μου, με βοήθησε να ξεπεράσω τις δυσκολίες τής ζωής. Αυτή είναι ή Ορθόδοξη παράδοση τοΰ έθνους μας. Έτσι χτίζεται ή υπάρξω μας, ώστε ν’ αντιμετωπίζουμε κάθε κίνδυνο και αγώνα.

Στην οικογένεια τους, όταν τά παιδιά επέστρεφαν από το σχολείο, είχαν τήν ευλογημένη συνήθεια να προσκυνούν το εικονοστάσι τοΰ σπιτιού, να λένε το «Πάτερ ήμών» και μετά να χαιρετούν τούς γονείς τους.

Ό π. Ιουστίνος θυμάται με νοσταλγία τήν παιδική του ηλικία, τότε πού ή γέννηση ενός παιδιού ήταν χαρά καί ευλογία για τήν οικογένεια καί όχι ασήκωτο βάρος.

Στην οικογένεια τοΰ π. Ιουστίνου υπήρχε βαθειά ριζωμένο καί το πνεύμα τοΰ μοναχισμού, επειδή τις Κυριακές καί τις μεγάλες εορτές όλη ή οικογένεια πήγαινε στα κοντινά μοναστήρια διανύοντας μια απόσταση 9 μίλια αλλά και οι μοναχοί επισκέπτονταν το σπίτι τους πολλές φορές . έτσι ο π. Ιουστίνος μεγάλωσε με βαθιά πίστη μέσα σε μια ορθόδοξη οικογένεια που βίωνε την αρετή και τον σεβασμό στην Ιερά παράδοση.

Το σχολείο δεν ήταν κάτι πού τον ενθουσίαζε, αλλά έμαθε πολλά κατά τη διάρκεια τής εξαετούς φοιτήσεώς του στο σχολείο τοΰ χωρίου, προσέχοντας πάντα όταν οι δάσκαλοί του παρέδιδαν το μάθημα. Επί πλέον, επειδή το σχολείο ήταν πολύ αυστηρό και οι ποινές καί οι τιμωρίες ήταν μεγάλες, αυτό τον βοήθησε να προετοιμαστεί για τά μελλοντικά ασκητικά του παλαίσματα.

Ό π. Ιουστίνος έλεγε• Τά σημερινά σχολεία έχουν μετατροπή σέ τόπους αθεΐας. Τά παιδιά δεν διδάσκονται τίποτε για το Θεό, και μόνο ή οικογένεια πλέον μπορεί να εμφυσήσει τήν πίστη στα σημερινά παιδιά.

Μεγαλώνοντας μέσα στη φύση, μακριά από το θόρυβο τής πόλεως, ό π. Ιουστίνος σκληραγωγήθηκε- και αυτό τον βοήθησε μετέπειτα, όταν ήταν φυλακισμένος. Ό ίδιος έλεγε αργότερα-

Παρατήρησα στις φυλακές πώς αυτοί πού είχαν μεγαλώσει στην επαρχία, και ιδιαίτερα στις ορεινές περιοχές, άντεξαν πιο πολύ στα βασανιστήρια τών φυλακών. Αυτοί πού μεγάλωσαν στις πόλεις, γρήγορα κατέρρευσαν και κοιμήθηκαν.

Προσπαθούσε να νηστεύει Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή ακόμη και όταν έβοσκε τά πρόβατα τής οικογένειας το• κι αν καμιά φορά κατέλυε τη νηστεία, περίμενε από το Θεό να άρη τήν προστασία Του και να τον τιμωρήσει για τήν παράβαση τής εντολής τής νηστείας.

Είσοδος στον μοναχισμό

Ή επιθυμία τοΰ π. Ιουστίνου να γίνει μοναχός υπήρχε από τά χρόνια τής νεότητάς του. Αγαπούσε τήν Εκκλησία καί ήθελε ν’ ακολουθήσει το μοναχικό βίο, για να βρίσκεται πιο κοντά στο Χριστό. Έλεγε ό π. Ιουστίνος

Ό καθένας, το δώρο πού τοΰ χαρίζει ό Θεός, ή το καλλιεργεί ή το παραμελεί Άλλα είναι επίσης σημαντικό και το περιβάλλον, μέσα στο όποιο μεγαλώνει κανείς. Ιδιαίτερα ό ρόλος τής μητέρας είναι καθοριστικός στη ζωή μιας οικογένειας και μιας κοινωνίας αλλά και ενός ολόκληρου λαού.

Έξι ολόκληρους μήνες έκανε προσπάθειες να πείσει τη μητέρα του να τοΰ δώση τήν ευχή της να γίνει μοναχός. Ούτε ή αυστηρή άρνηση τοΰ πατέρα του δεν τοΰ έκαμψε τον πόθο. Έτσι το 1936, όταν ό Ιωσήφ ήταν 17 χρόνων, ό πατέρας του τον πήγε τελικά στο μοναστήρι τοΰ DURAU, όπου τον παρέδωσε στα χέρια τοΰ γέροντος Διονυσίου. Όταν αποχαιρετίστηκαν, ό πατέρας του έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Από τότε δεν ξανασυναντηθήκαν, γιατί μετά από λίγο καιρό οι κομμουνιστές συνέλαβαν τον πατέρα κατά τον εμφύλιο πόλεμο.

Στο μοναστήρι ό Ιωσήφ αισθανόταν ότι ζει ουράνιες καταστάσεις. Ήταν για ’κείνον ένα πνευματικό σχολείο κ’ έμαθε να ζει δίπλα σέ πατέρες με ασκητικό φρόνημα καί ουράνιο ζήλο. Διάβαζε πολλά πατερικά βιβλία και βίους αγίων, τά όποια τον επηρέασαν στη διαμόρφωση τής πνευματικής του παιδείας. Ό ηγούμενος τής μονής ενάμισι χρόνο αργότερα τον έστειλε να σπουδάσει στο θεολογικό σεμινάριο στην CERNICA για τέσσερα χρόνια. Το 1939 κατά τη διάρκεια τών σπουδών του έγινε μοναχός και το 1941 ιερέας. Το 1942 υπηρέτησε ώς στρατιωτικός Ιερέας, κατά τη διάρκεια τοΰ β' παγκοσμίου πολέμου, μέχρι τον Αύγουστο τοΰ 1944 οπότε καί επέστρεφε στο μοναστήρι. Το 1946 συνέχισε τις σπουδές του στην πόλη ROMAN απ’ όπου και απεφοίτησε ολοκληρώνοντας 8 χρόνια σπουδών.

Έρχονται δύσκολες ήμερες

Όταν ό κομμουνιστικός στρατός εισέβαλε στη Ρουμανία, οι ορθόδοξοι πολίτες της άρχισαν να ζουν στιγμές τρόμου καί αγωνίας. Ή νεολαία τής 'Ρουμανίας, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν το ορθόδοξο φρόνημα καί να σώσουν το έθνος από τον επερχόμενο κίνδυνο, επαναστάτησαν εναντίον τών μπολσεβίκων. Σύντομα ξεκίνησαν συλλήψεις και ανακρίσεις. Το 1947 ήταν μια χρονιά πού ό π. Ιουστίνος πάλευε με τήν κατάθλιψη. Ομολογεί ό ίδιος, ότι για δύο μήνες δεν είχε καμιά επιθυμία να ζήση άλλο- ούτε να σπουδάσει, να μελετήσει ή να προσευχηθεί. Έτσι αποφάσισε να επισκεφθεί το διορατικό γέροντα Γερβάσιο, ό οποίος καί τοΰ προείπε ότι θα έρθει αντιμέτωπος με στιγμές ζωής καί θανάτου καί μετά θα δικαστή. Επιστρέφοντας στο μοναστήρι, το γυαλί πού κάλυπτε τήν θαυματουργική εικόνα τής Παναγίας τοΰ durau έσπασε ξαφνικά καί χωρίς λόγο• καί ό ηγούμενός του είπε, ότι αυτό Ίσως να ήταν ένα σημείο από το Θεό. Πράγματι, δύο εβδομάδες αργότερα, συλλαμβάνεται καί δεν θα ξαναεπιστρέψη στο μοναστήρι για 17 ολόκληρα χρόνια.

[από το περιοδικό ORTHODOX WORD 3, τ. 292/Σεπτ,-Όκτ.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015