ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ. ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΩΝ ΜΟΥΝΑΖΟΥΣΩΝ ΜΑΚΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙΑΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΑΡΤΟΚΩΣΤΑΣ. Γεγονότα καί ωφέλιμες διδαχές τής Γεροντίασης Μακρίνης 7

Γεγονότα καί ωφέλιμες διδαχές τής Γεροντίασης Μακρίνης

«Έχει μεγάλη σημασία ή εσωτερική καθαρότητα, τήν οποία πετυχαίνουμε με τήν απεριέργεια. Να μή μάς απασχολεί τίποτα με περιέργεια. Τί είπε ό ένας, τί έκανε ό άλλος, γιατί το είπε, πώς ενέργησε, ακόμη καί αν μάς ενόχλησε, αν μάς έπίκρανε ένα γεγονός ή μια παράδοξη συμπεριφορά. Όλη ή προσοχή μας να είναι στραμμένη στη δική μας συμπεριφορά. Χρειάζεται πολύ προσοχή καί αδιάλειπτη προσευχή. Το σώμα να βρίσκεται στη γη καί ό νους να περιπολεύει στον ουρανό».

Δεν θα πρέπει να παραλείπουμε να επισημάνουμε, πώς ή μακαριστή γερόντισσα Μακρίνα, πριν φάει, πιει ή αγγίξει κάτι ή πριν ξεκινήσει κάποιο διακόνημα έκανε πάντα το σημείο τοΰ σταυρού πάνω της καί ακολούθως σταύρωνε καί  το αντίστοιχο αντικείμενο με το όποιο καταπιανόταν.

Ακόμη έλεγε: «Υπάρχουν άνθρωποί καί σήμερα, πού ζουν στην προπτωτική κατάσταση, σέ μια ζωή αγγελικής μακαριότητας, ανώτερης αυτής τοΰ Αδάμ». Αυτήν τήν κατάσταση βίωνε καί ή μακαριστή γερόντισσα, καθώς μάς διηγείτο:

«Είδα στον ύπνο μου ένα μικρό ζώο. Διαισθάνθηκα ότι αυτό εκπροσωπούσε το κακό. Πήρα λοιπόν ένα ξύλο καί άρχισα να το χτυπάω δυνατά για να το σκοτώσω. 'Όσο όμως καί να το χτυπούσα, αυτό δεν πάθαινε τίποτα. Ήταν σαν ένα καουτσούκ. "Έτσι είναι τά πάθη μας. Είναι αδύνατον να τά ξεριζώσουμε. Μόνο ό Χριστός μπορεί να το κάνει αυτό».

*      * *

«Είχαν έρθει Πατέρες από το μοναστήρι τής Αγίας Αικατερίνης τού Σινά καί μου διηγήθηκαν το έξης γεγονός: εκεί υπάρχει ένα κανδήλι πού χρονολογείται πενήντα ετών. Τότε, όταν το γέμιζαν με λάδι, το άναβαν καί έμενε αναμμένο 24 ώρες. Σήμερα όμως το ανάβουν καί διαρκεί τρία εικοσιτετράωρα! Αυτό το γεγονός μάς δείχνει ότι ό χρόνος έχει συντομευτεί».

*      * *

«Μια χρονιά, τήν ημέρα τού Αγίου Πνεύματος, είδα να μπαίνει από το παράθυρο, μέσα στην Εκκλησία, ένα μεγάλο πουλί πού το πρόσωπο του έμοιαζε με πρόσωπο μικρού παιδιού. Το άνοιγμα τού παραθύρου ήταν πολύ μικρό καί το πουλί πολύ μεγαλύτερο. Καθώς είχε απλωμένες τις φτερούγες του, τις έβλεπα να λάμπουν σαν χρυσάφια καί τις θαύμαζα».

*      * *

«Πριν από πολλά χρόνια, μια φορά πού κοινώνησα, αισθάνθηκα να ανοίγει μια τρύπα στην καρδιά μου καί να μπαίνει μέσα ή Θεία κοινωνία. Ή καρδιά μου άρχισε να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, να μεγαλώνει...! Από εκεί, άρχισε να διοχετεύεται σ’ όλο μου το σώμα, στα πνευμονία, στο συκώτι, παντού, μέχρι τά νύχια καί τά μαλλιά. Είχα ένα αίσθημα θερμότητας καί απέραντης χαράς! Αισθανόμουν ανάλαφρη σαν πούπουλο καί το πρόσωπό μου ήταν κατακόκκινο όλη τήν ή μέρα. Γι’ αυτό το λόγο, τήν ημέρα πού κοινωνάμε, δεν πρέπει να κόβουμε ούτε νύχια ούτε μαλλιά. Ήταν τήν ημέρα των Θεοφάνιων, οπότε πήρα καί αγιασμό, τον όποιον αισθάνθηκα σαν μια δροσιά σ’ όλο μου το σώμα».