Aδάμ που ει ; " (Σελίμου Β. Παναγιώτου)

Aδάμ που ει ; " (Σελίμου Β. Παναγιώτου)

«Αδάμ που ει;» μια ερώτηση που ακούω από τότε

Τότε που ντράπηκα να σου απαντήσω

γιατί ενώ είχα τα πάντα ζήτησα το τίποτα

ενώ είχα τον παράδεισο επέλεξα την κόλαση

ενώ είχα τη Ζωή διάλεξα το θάνατο

ενώ ήμουν με Εσένα συμμάχησα με τον όφι.

Πρόδωσα τον Πλάστη για το πλάσμα

την Αλήθεια για το ψέμα

την Αγάπη για τη μοναξιά.

Άνοιξα μόνος μου τη θύρα της Εδέμ και αυτοεξορίστηκα

γιατί δεν είχα την ταπείνωση να σου πω:

« Συγχώρησον μοι Κύριε »

Εκάθησα απέναντι του Παραδείσου

και έκλαια πικρώς για αυτά που έχασα. 

Τα δάκρυα των ομμάτων μου, το αίμα και ο ίδρος του σώματος μου

Ποτίζουν τώρα τη γη που με κόπο, πόνο και βάσανα με τρέφει.

Ζήτησα ξανά τον Παράδεισο, μα δεν τον βρήκα.

Χανόμουν στις πρόσκαιρες ηδονές του βίου, τις μέθες και τις ζάλες.

Έπλαθα φθαρτούς παραδείσους, κανείς όμως δεν ήταν σαν το δικό Σου.

Και έψαχνα μάταια μέχρι που ήλθες Εσύ για να με βρεις

Ήλθες για μου δείξεις την Οδό που απώλεσα,

ήλθες για να ταπεινωθείς να πάθεις και να σταυρωθείς για εμένα. 

Ήλθες για να κατέβεις στα κατώτατα της γης και να με σώσεις.

Έθραυσες τις πύλες του Άδου ως των νεκρών πρωτότοκος.

Και σαν ήκουσα τα βήματα Σου, 

θυμήθηκα τα δειλινά που περπατούσες στον κήπο.

Έσπασες με το Σταυρό τα δεσμά μου. 

Άπλωσες τα σταυρωμένα χέρια Σου 

και με ανήγαγες από το σκότος στο φως, από το θάνατο στη Ζωή

μου χάρισες την Ανάσταση

μου έδειξες την οδό ξανά για τον Πράδεισο 

μου έδειξες ότι εσυ έισαι η Οδός.

Και τώρα με ρωτάς ξανά : «Αδάμ που ει;»

Και εγώ χωρίς ντροπή Σου απαντώ

«Έρχομαι Κύριε, έρχομαι ταχύ προς Σε»