ΜΙΑ ΖΩΗ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. Η ΖΩΗ ΚΑΙΟΙ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ Π. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΑΡΒΟΥ. ΜΕΡΟΣ Γ

Ό π. Ιουστίνος αποφυλακίστηκε από τις φυλακές AIUD για να καταλήξει πάλι σε άλλες φυλακές στην περιοχή DANUBE DELTA. Εκεί υπήρχαν περίπου 800 με 1000 άνδρες, όπου ανάμεσα τους βρίσκονταν ιερείς πού τους είχαν φέρει εκεί για πιο σκληρές συνθήκες κρατήσεως. Οι Ιερείς αυτοί είχαν επιζήσει μετά από πολλά χρόνια φυλακίσεως, τρομοκρατίας, βασανιστηρίων και πείνας, και τώρα ή κυβέρνηση έψαχνε ένα τρόπο εξοντώσεως τους.

Ό π. Ιουστίνος θυμάται ένα θαύμα πού συνέβη ανήμερα της εορτής των Τριών Ιεραρχών, στις 30 Ιανουάριου τού 1962.

«Ήταν ένα παγωμένο και ομιχλώδες πρωινό. Το κρύο και ή υγρασία διαπερνούσε ολόκληρο το σώμα σου. Φορούσαμε φόρμες με ρίγες, τέτοιες πού συνήθως φορούν οι φυλακισμένοι, και αυτές τις φορούσαμε Ανεξάρτητα από το αν είχε πολλή ζέστη ή κρύο. Κατοικούσαμε μέσα σε φέρυμποτς στα Ρωσικά σύνορα και ζεσταινόμασταν καίγοντας ξύλα μέσα σ’ ένα μεταλλικό κάδο διακοσίων λίτρων.

Ήταν το μέσο τού χειμώνα κ’ εμείς επιστρέφαμε από το κόψιμο καλαμιών μέσα στο κρύο, μουσκεμένοι και παγωμένοι. Μάς έδιναν κάτι λαστιχένιες κάλτσες οι οποίες όμως σχίζονταν όταν κόβαμε τα καλάμια και έτσι το νερό διαπερνούσε τις μπότες μας και ήμασταν μούσκεμα. Ήμασταν υποχρεωμένοι να φοράμε κάθε μέρα στη δουλειά τα ίδια κουρέλια. Εκείνη την ημέρα οι αρχές ήταν ιδιαίτερα άγριες. Μας έβαλαν σε γραμμές πηγαίνοντας στον τόπο εργασίας μας, ενώ οι φρουροί ήταν έφιπποι κρατώντας αυτόματα όπλα. Δεν επιτρεπόταν να πούμε λέξι, ούτε καν ψίθυρο, καθώς βαδίζαμε προς τον χώρο εργασίας μας. Εάν δεν ήμασταν εντελώς σιωπηλοί, θ’ ακολουθούσε εξαήμερη απομόνωσα τρώγοντας ένα μικρό κομμάτι ψωμί και πίνοντας ένα ποτήρι ζεστό αλατισμένο νερό μια φορά την ημέρα. 'Αν αυτό συνέβαινε 2-3 φορές, το τέλος σου ήταν κοντά.

Προς μεγάλη μας έκπληξη, προχωρώντας, μας οδήγησαν σ’ ένα διαφορετικό τόπο πού ονομάζεται CHILA ARM Εκεί έρρεαν 48 μικροί ποταμοί πού χύνονταν στο DELTA και σχηματιζόταν μία λίμνη τεράστια. Στο κέντρο της λίμνης υπήρχαν πολλά δέντρα τα όποια απείχαν από την ακτή περίπου ένα χιλιόμετρο. Μάς διέταξαν να πάει ό καθένας μέσα και να φέρει δύο μάτσα από καλάμια. Το κάθε μάτσο από καλάμια είχε πάχος περίπου μισό μέτρο. 

Θυμάμαι ότι ρωτήσαμε τούς φρουρούς• “Πώς θα κόψουμε τούς κορμούς εκεί; Δεν μπορούμε”. Συνήθως πηγαίναμε κατά μήκος τού πάγου. Ή απάντηση τους ήταν άμεση• “’Άν δεν πάτε να κόψετε τα καλάμια, θα σάς πυροβολήσουμε επί τόπου!”. Αντιληφτήκαμε ότι είχαν έκνευριστή κι ότι είχαν μια διαβολική διάθεση.

Αργά, με πολύ κουράγιο, αρχίσαμε να περπατάμε μέσα στο παγωμένο νερό. Πρώτα μέχρι τούς Αστραγάλους, μετά μέχρι τα γόνατα, μέχρι τη μέση, μερικοί μέχρι το λαιμό και τελικά φτάσαμε στο μέρος όπου θα κόβαμε τα καλάμια. Ήμασταν μια ομάδα 86 ανδρών. Το κρύο διαπερνούσε το σώμα μας. Όλοι σκεφτόμασταν τούς 40 Μάρτυρες. Δεν πειράζει, σκεφτήκαμε, θα νικήσουμε. Ό καθένας μας κουβάλησε αυτό πού τού αναλογούσε, αλλά δεν ήταν αρκετό. Πήγαμε άλλες δύο φορές μέσα στην παγωμένη λίμνη, μιας και μάς Απειλούσαν με τη σκανδάλη στο χέρι να μάς σκοτώσουν. Τελειώσαμε γύρω στις 12:30 μ.μ..

 Όταν επιστρέφαμε όμως την τρίτη φορά στην Ακτή, συνέβη κάτι το θαυμαστό. Βγήκε ό ήλιος, διέλυσε την ομίχλη και ή θερμοκρασία ανέβηκε τόσο πολύ πού στέγνωσαν τα βρεγμένα μας ρούχα μέχρι να επιστρέφουμε στη φυλακή. Οι φρουροί, έκπληκτοι από το θαύμα, μάς άφησαν εκεί και εμείς είχαμε το αίσθημα ότι, επειδή ήμασταν τόσο αδύναμοι, ό Θεός έκανε το θαύμα του. Φυσικά οι φρουροί, όταν διαπίστωσαν 2-3 ημέρες αργότερα ότι δεν Αρρωστήσαμε, σίγουρα θα σκέφτηκαν “Ακόμη και ό Θεός είναι με το μέρος αυτών των κακοποιών.” Ό θάνατος ήταν μέρος της ζωής  του π. Ιουστίνου Πάρβου μας. Ήταν μια λύτρωση, γιατί ήταν μια πύλη στην αιώνια ζωή».

Ό π. Ιουστίνος θυμάται ότι παρ’ όλη τη βαθειά του πίστη, στην αρχή της δοκιμασίας του, στις φυλακές ΑIUD, πέρασε στιγμές ολιγοπιστίας. Πολλές φορές στις ανακρίσεις οι φρουροί ρωτούσαν τούς φυλακισμένους ποιο είναι το επάγγελμά τους. Αν άκουγαν κάποιον ότι ήταν ιερέας, τα βασανιστήρια ήταν φρικτά. Γνωρίζοντας το αυτό ό π. Ιουστίνος, σε μια ανάκριση φοβούμενος τις συνέπειες και τις κακοποιήσεις, είπε ότι ήταν αγρότης. Όμως ό φρουρός, ακούγοντας τον, τον χτύπησε τόσο πολύ στον τοίχο πού κόντεψαν να του φύγουν οι πνεύμονες από το τράνταγμα. Αυτό το περιστατικό της ολιγοπιστίας βάραινε την συνείδηση του π. Ιουστίνου για χρόνια, γιατί αισθάνθηκε ότι δεν έδειξε την απαιτούμενη ομολογία τότε, παρ’ όλο πού πολλές φορές αργότερα ομολόγησε την πίστη του και βασανίστηκε.

Ένα τέτοιο περιστατικό συνέβη μία ημέρα πού οι φρουροί ρώτησαν τούς κρατούμενους• «Ποιος πιστεύει ακόμα στο Θεό; ποιος πιστεύει ακόμη σε μια τέτοια ανοησία;». Ό π. Ιουστίνος, νιώθοντας δυνατός, αισθάνθηκε ότι αυτή ήταν ή κατάλληλη στιγμή να ομολογήσει παρ’ όλα τα βασανιστήρια πού θα περνούσε. Κ’ έτσι μπήκε μπροστά απ’ όλους τούς κρατουμένους, πού ήταν 120 άνδρες. Λίγα λεπτά αργότερα ήταν όλοι ένα βήμα μπροστά δείχνοντας την πίστη τους στο Θεό, εκτός από 7 άνδρες, πού ήταν οι κατάσκοποι ανάμεσα τους. Έστειλαν τον π. Ιουστίνο στην απομόνωση για 9 ήμερες με ελάχιστο ψωμί και αλατισμένο νερό. Μετά την έννιαήμερη κράτησε τον ρώτησαν οι συγκροτούμενοι του γιατί ομολόγησε ότι ήταν ιερέας. Κι ό π. Ιουστίνος τούς απάντησε πώς, αν έλεγε κάτι διαφορετικό, θα σήμαινε άρνηση τού Χριστού κι αυτό δεν το άντεχε ή συνείδηση του.

Μετά τη φυλάκιση για 8 χρόνια σ’ ένα κελί, ό π. Ιουστίνος μεταφέρθηκε ξανά στο Θεία για αγροτικές δουλειές. Περπατούσε με τους άλλους κρατουμένους απόσταση τρία μιλιά σε δρόμο με πυκνή σκόνη, ή όποια κολλούσε πάνω τους, με αποτέλεσμα όταν έφταναν στο χωράφι να είναι αγνώριστοι. Ήδη από τις 7 το πρωί ή άμμος τού χωραφιού ήταν τόσο καυτή από τον ήλιο, ώστε ήταν αδύνατον να περπατήσεις πάνω σ’ αυτήν. Ήταν σκέτομαρτύριο να δουλεύουν όλη μέρα κάτω από αυτές τις συνθήκες. Τούς είχαν απαγορεύσει ό ένας να βοηθά τον άλλο και τούς έδιναν να φάνε αλλοιωμένο κρέας αλόγου, πού κανένας δεν μπορούσε να το φάει. 

Αναγκαστικά αρκούνταν μόνο στο ελάχιστο ψωμί και στο χλιαρό νερό. Δύσκολα αναγνώριζε κανείς τούς κρατουμένους, γιατί δεν μπορούσαν να πλυθούν και είχαν γίνει αγνώριστοι από τη σκόνη. Οι πολιτικοί κρατούμενοι ζούσαν κάτω από χειρότερες συνθήκες απ’ ότι οι εγκληματίες και οι κλέφτες. Κι αυτό γιατί οι αρχές πίστευαν, ότι οι εγκληματίες μπορούσαν να σκοτώσουν ένα - δύο ανθρώπους, ενώ οι πολιτικοί κρατούμενοι είχαν τη δυνατότητα να «σκοτώσουν» ολόκληρο το έθνος• οι ιδέες και το μυαλό τους ήταν επικίνδυνα για το κράτος.

"Αν κάποιος κρατούμενος έφερνε από τον κήπο κάτι για έναν άρρωστο συγκροτούμενο του, ή τιμωρία ήταν ή απομόνωση σ’ ένα κελί 2 μέτρα περίπου κάτω από τη γη, τόσο μικρό πού με δυσκολία μπορούσε κάποιος να σταθεί όρθιος. Τον έκλειναν εκεί 48 ώρες δίνοντάς του μόνο μια κούπα αλατισμένο νερό μια φορά την ημέρα. Όταν έβγαιναν από αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες, οι κρατούμενοι ήταν ανήμποροι να αισθανθούν πώς είναι άνθρωποι. Ήταν αδύνατο να αισθανθούν το αίμα να κυλά στις φλέβες τους. Παρ’ όλη όμως την απάνθρωπη αυτή συμπεριφορά, ό Θεός τούς έδινε το κουράγιο ν’ αντέξουν. Κρατιόνταν από την πίστη τους σ’ Εκείνον.

Ενώ ό π. Ιουστίνος ήταν στο Θεία, είχε ακόμη μια ευκαιρία να ομολογήσει την πίστη του. Ένα μουντό πρωινό οι φύλακες έβγαλαν τούς κρατουμένους έξω στη λάσπη να κάνουν κάμψεις, γιατί δεν είχαν διεκπεραιώσει κάποια καθήκοντα. Κάποια στιγμή τούς είπαν «Όποιος από σας πιστεύει στο Θεό ακόμη, να κάνη ένα βήμα μπροστά». Ό π. Ιουστίνος δεν θέλησε να χάση την ευκαιρία να ομολογήσει και πήγε μπροστά. Οι φύλακες τον κορόιδεψαν ρωτώντας τον πώς και δεν έχει βγάλει από το μυαλό του ακόμη το Θεό. Στη συνέχεια οι φύλακες ρώτησαν αν υπήρχαν κι άλλοι σαν τον π. Ιουστίνο και ένας κρατούμενος απάντησε• «Όλοι πίσω από τον π. Ιουστίνο πιστεύουν ακόμη στο Θεό». Τότε οι φρουροί, εξοργισμένοι, τούς έβαλαν να κάνουν άλλες 500 κάμψεις μέσα στο κρύο και στον αέρα, για περίπου 4 ώρες. Ή λάσπη είχε στεγνώσει πάνω τους. Αυτή ήταν ακόμη μια εμπειρία, για να επιβεβαιώσουν ότι αυτός πού λέει την αλήθεια μπορεί να χάση το σήμερα άλλα κερδίζει την αιωνιότητα, γιατί τίποτε δεν συμβαίνει χωρίς να το επιτρέψει ό Θεός.

Στις Ι4 Μαΐου τού Ι964 είχε φτάσει ή ώρα της αποφυλακίσεως τού π. Ιουστίνου. Άφηνε το στρατόπεδο συγκεντρώσεως με αισθήματα θλίψεως, μιας και άφηνε πίσω του τα αδέλφια του. Ευτυχώς δύο εβδομάδες αργότερα ή κυβέρνηση άφησε ελεύθερους όλους τούς πολιτικούς κρατουμένους.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΠΙΘΑ ΙΟΥΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ2015