ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΧΑΡΙΘΕΑΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΤΗΣ Ι.Μ. ΗΡΑΚΛΕΙΔΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ. " ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΗ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΗΣ"

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΗ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΗΣ.

Ή Γερόντισσα συνήθιζε να μάς θυμίζει κάτι από την Αγία Γραφή, κάθε φορά πού δινόταν μια αφορμή, είτε από τις πτώσεις μας, είτε επειδή ήθελε να μάς επιστήσει την προσοχή.

 Ο σκοπός της, βέβαια, ήταν πάντοτε ό ίδιος: ό εν  Χριστώ σύνδεσμος μεταξύ των μελών της Αδελφότητας. Όταν διέκρινε ότι κινδυνεύαμε να πέσουμε στην κατάκριση, μάς συμβούλευε:

«Έχουμε τά φυσικά μας ιδιώματα, την δική μας αντίληψη και ας μην ξεχνούμε, ότι ό Θεός έδωσε σε άλλο πέντε τάλαντα, σε άλλο δύο και σε άλλο ένα. ’Αν εσύ έχεις πέντε, να  ξέρης ότι δεν είναι από την δύναμή σου και έτσι, με αυτό τον λογισμό, είσαι ασφαλισμένος να μην κρίνεις τούς άλλους. Και εξάλλου, κάθε φορά πού κρίνουμε τούς αδελφούς μας, δεν τούς βοηθούμε με τον τρόπο μας και, επομένως, βαδίζουμε αντίθετα από την γραμμή τού Ευαγγελίου. Δεν μάς αναφέρει ή Γραφή, ,αδελφός υπ` αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά. 

Τι βοήθεια λοιπόν, προσφέρουμε στον αδελφό μας όταν τον κατακρίνουμε ενώ, αν κάνουμε προσευχή, τον βοηθάμε και ο Θεός βλέπει  την διάθεση μας, την αγάπη μας και τον βοηθά περισσότερο. Και από αυτή την κατάσταση βέβαια ωφελούμαστε και εμείς.

Οφείλουμε να καλλιεργήσουμε τα τάλαντα πού πήραμε από τον Θεό και έχουμε ευθύνη για την αξιοποίησή τους. Με την κρίση και την κατάκρισή μας στα καθημερινά γεγονότα, έστω και αν φαινομενικά έχουμε δίκαιο, ό εχθρός χαίρεται. Να μην αφήνετε τον εχθρό να χαίρεται με τις πτώσεις σας. Είμαστε άνθρωποι και θα πέφτουμε σε λάθη και αμαρτίες. Όμως να προτίμησης να πεθάνεις, παρά να αμαρτήσεις. Και όταν αμαρτήσεις, όταν πέσεις, να βάζεις αμέσως μετάνοια, ίνα μη χαρίσηται ό εχθρός συν επί τη πτώσει σου. Τί λέει το ψαλτήρι; Οι εχθροί μου άγαλλιάσονται, εάν σαλευθώ.

Πριν επιχειρήσουμε ακόμη και το πιο απλό και συνηθισμένο πράγμα, να επικαλούμαστε τον Θεό και όλα να γίνονται με την αίσθηση της παρουσίας και της βοήθειάς Του. 

Έτσι μέσα στο πνεύμα της αγάπης είναι αδύνατο να αναπτυχθεί το πνεύμα της κατάκρισης. Δεν μπορείς να κάνης τον άλλο ότι και όπως είσαι εσύ. Εξάλλου, αν το δούμε και λίγο πιο πνευματικά, εσύ τί νομίζεις ότι είσαι και κρίνεις τις αδελφές σου και θέλεις να γίνουν όλες όπως είσαι εσύ: Πρέπει να προσπαθήσεις, να προσέξεις- και μεταξύ σας να μην έχετε απαίτηση από όλες τις αδελφές να έχουν την ίδια αντίληψη, την ίδια δύναμη και την ίδια διάθεση. Τόσα μπόρεσε να βάλει μέσα στο δισάκι της, όπως μάς έλεγε και ό μακαριστός Γέροντάς μας Μακάριος. Όταν τύχαινε καμία δυσκολία, πάντα μάς θύμιζε ό ευλογημένος: «Θα γεμίσουμε το ίσσάτσι μας, κόρη. Θα το βάλουμε στον ώμο και θα πάμε. Δεν θα πάμε με το άλογο».

Έτσι και εμείς να αναλογιζόμαστε τά καθημερινά μας λάθη και να παρακαλούμε τον Θεό, να μας συγχώρεση και να μάς αξίωση να σταθούμε ενώπιων της δόξης Του καθαροί. Κάθε νύχτα να αναλογίζεστε, αδελφές, πώς θα σταθούμε ένώπιον τού Θεού, μπροστά στις τόσες ευεργεσίες Του; Τί άνταποδώσωμεν τώ Κυρίω περί πάντων, ων άνταπέδωκεν ήμίν, Νομίζω θα είμαστε αναπολόγητοι μπροστά στην τόση Αγάπη και την ανοχή πού δείχνει στις καθημερινές παρεκτροπές μας. Ελπίζουμε μόνο στο μεγάλο Του έλεος και στην άμετρή Του ευσπλαχνία και αγάπη».