Η ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΧΑΡΙΘΕΑ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΔΙΟY.ΔΟΚΙΜΑΖΟΜΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ.

ΔΟΚΙΜΑΖΟΜΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ. 

Στις διάφορες συνάξεις πού κάναμε στο Μοναστήρι, παρακινούσαμε αρκετές φορές την Γερόντισσα να μάς διηγηθεί τις περιπέτειες πού πέρασε, πριν ακόμη μονάσει στο Καϊμακλή. Στο ημερολόγιο της αναφέρει μόνο τις δυσκολίες πού αντιμετώπιζε με τον εαυτό της και τις αντιδράσεις τού οικείου περιβάλλοντος• ώμος, όπως πολλές φορές μάς είπε, για να μάς δείξει έμπρακτα το μίσος τού διαβόλου αλλά και την άπειρη αγάπη τού Θεού, είχε και άγριους πολέμους με τούς ίδιους τούς δαίμονες αλλά και πολλές θεϊκές παρηγοριές. ’Ας αφήσουμε όμως την ίδια να τά διηγηθεί με τον χαριτωμένο της τρόπο, όπως ακριβώς τά έζησε:

«... περάσαμε μια ζωή γεμάτη πνευματικές εμπειρίες, όχι διότι το αξίζαμε αλλά διότι ό τρόπος πού ζούσαμε, οι συνθήκες καλύτερα, το απαιτούσαν να έχουμε μια βοήθεια από τον Θεό.

Δυσκολευόμουν πολύ. Πείρα πολύ. Δοκιμαζόμουν όχι μόνο από τον εαυτό μου, αλλά και από τούς ίδιους τούς δαίμονες, πού δεν με άφηναν ήσυχη ούτε λεπτό. Θυμάμαι, μια φορά, είχα τόσες δυσκολίες... τόσες δυσκολίες... 

Βρισκόμουν σχεδόν σε απόγνωση αλλά προσπαθούσα να κρατήσει) την πίστη μου στον Χριστό και προσευχόμουν με πολλή κατάνυξη, ζητώντας Του να ελεήσει και έμενα το ανάξιο πλάσμα Του. Βρισκόμουν πάνω στο ανώγι εκεί ήταν το καταφύγιό μου.  Στεκόμουν να προσευχηθώ και νόμιζες ότι θα κατεδαφιστεί το σπίτι από τον πολύ τον θόρυβο που γινόταν. Τρακ… τρακ…τρακ.. πολύ δυνατά. Δεν έμοιαζαν με παθκιες. Αλλά σαν  να κυλούσαν τράκτορ πάνω στο μπαλκόνι.

Νόμιζες ότι θα ρίξουν το σπίτι κάτω. Έκανε ένα τρακ η  καρδία μου και άρχισα να τρέμω. Φοβήθηκα πολύ, πάρα πολύ.

Μα τί γίνεται; Συλλογίστηκα.

Πήγαινα  λίγο προς το μπαλκόνι και πάλι στρεφόμουν πίσω και άρχιζα την προσευχή μου, με περισσότερο πόνο. Τόλμησα και πήγα κοντά στο παράθυρο. Τότε βλέπω ένα ελεεινό  θέαμα. Ό σατανάς, καφέ σκούρος, σαν σκύλος έμοιαζε, με μια μακριά ουρά μέχρι κάτω . Άκουσα και κάτι χάχανα ένα ξερόβηχα με μανία και κακία. Τρόμαξα! Μα ήταν πράγμα να μην φοβηθείς; Ήταν ή πρώτη φορά που ζούσα  τόσο έντονα την αποκρουστική του  παρουσία . Δεν τα έχασα  όμως.  Γύρισα πίσω στο δωμάτιο μου και ξανάρχισα με περισσότερο ζήλο να προσεύχομαι πάρα πριν. Βέβαια ο Θεός ήταν αυτός που με δυνάμωσε.

Κάποια άλλη φορά, προσευχόμουν στο ανώγι και πάλι. Είχαμε ένα παράθυρο πού έβλεπε στο στενό άλλα ήταν ψηλά. Δεν μπορούσε άνθρωπος να ανέβη. Εκεί ήταν το καταφύγιό μου, όπως σάς ξανάπα. Ενώ προσευχόμουν, ένιωσα από το παράθυρο ότι κάποιος με παρακολουθεί. 

Στην αρχή δεν έδωσα σημασία αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν ήταν ή ιδέα μου. Κοιτάζω και τί να δώ; Ένα πλάσμα αποκρουστικό και μαύρο. Κάποιον πού έμοιαζε με άνθρωπο, σαν γερούι, όμως απαίσιο και άσχημο στην όψη• κρατούσε ένα καλάμι, ένα μπαστούνι μακρύ στο χέρι του, και έμπηξε την μούρη του μέσα στις σιδεριές τού παραθύρου και προσπαθούσε επιμόνως και με μίσος να με φτάσει, για να με κτυπήσει με το μπαστούνι του. Κτυπούσε δυνατά στο παράθυρο, τάκκα, τάκκα, τάκκα..., για να φοβηθώ. Βέβαια φοβήθηκα αλλά, μετά πού τον περιφρόνησα, έφυγε. Αισθάνθηκα περισσότερη απέχθεια και συνέχισα να λέει την ευχή. Ότι και να μού έκανε, μού προκαλούσε φόβο φυσικά και ταραχή με την παρουσία του, το ομολογώ, αλλά δεν μπορούσε να με αποτρέψει από την προσευχή μου.

Μια άλλη φορά, ενώ προσευχόμουν, με έπιασε ένα πράγμα... Πώς να σάς εξηγήσω; Όπως όταν σε δέσουν σφικτά και σε κρατούν χωρίς να μπορείς να κάνης ούτε βήμα; 

Έτσι! Δεν μπορούσα να ταράξω. Ένιωθα ένα βάρος να με πλακώνει- ούτε να βάλω τον σταυρό μου μπορούσα. Ήταν ό πονηρός. Το κατάλαβα. Άλλωστε δεν ήταν ή πρώτη φορά πού με επισκεπτόταν. Άρχισα να λέω την ευχή, με δάκρυα και πόνο πολύ. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με... Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με... Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με... και έφυγε αμέσως. Εκείνος την δουλειά του ξέρει να την κάνη καλά και δεν βαριέται, μέχρι να μάς οδήγηση εκεί πού θέλει. Έτσι και εμείς την δουλειά μας με το κομποσκοίνι μας. Έτσι δεν είναι;». 


 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΜΑΚΑΡΙΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΧΑΡΙΘΕΑ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΔΙΟΥ , ΛΕΥΚΩΣΙΑ, ΚΥΠΡΟΣ. 2015