ΤΙ ΕΙΠΕ Η ΑΓΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΧΑΜΑΚΙΩΤΗ ΣΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΥΣΕΒΙΟ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ

Ο π. Ευσέβιος μέχρι το τέλος της ζωής του -Γέροντας πολιός και αγιασμένος- διατήρησε το πνεύμα της μαθητείας, γνώρισμα εκείνων οι όποιοι χαριτώθηκαν με τη «μυστική δύναμη της ταπεινοφροσύνης». Από νέος συνήθιζε να ρωτά, να μαθητεύει. Τα πρώτα χρόνια στο «Ιπποκράτειο», για θέματα νοσοκομειακά συμβουλευόταν τούς ευλαβείς κληρικούς π. Αναστάσιο Δραπανιώτη και π. Γεώργιο Κουτή, ως άρχαιοτέρους στη διακονία τού πόνου.

Ό κ. Μ. Καρβελάς γράφει σχετικά:

«Ό Γέροντας είχε στενή φιλία με τούς μακαριστούς π. Αναστάσιο, ιερέα τού “Λαϊκού” Νοσοκομείου και πατέρα δέκα παιδιών, και τον π. Γεώργιο, εφημέριο τού αντικαρκινικού νοσοκομείου “Άγιος Σάββας”. Άφησαν εποχή και οι τρεις τους με το θαυμάσιο έργο τους. Αντάλλασσαν σκέψεις, είχαν κοινές συναντήσεις και έδιναν λύσεις στα προβλήματα. Στο κελλάκι του π.

Ευσεβίου λαμβάνονταν αποφάσεις για τον καλύτερο τρόπο προωθήσεως των πνευματικών θεμάτων στα νοσοκομεία. Γι’ αυτό και σήμερα τά νοσοκομεία μας έχουν εκλεκτούς πατέρας, ζηλωτάς, πού ακολουθούν τά βήματα των αειμνήστων πρωτοπόρων...» .

Εξακολουθούσε να έχει πνευματική επικοινωνία με το νεανικό του φίλο, τον πράο και σεβαστό ιερομόναχο π. Νικόδημο Γραικό, μετέπειτα Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας, με τον όποιο αντάλλασσαν απόψεις και συζητούσαν σοβαρά πνευματικά θέματα.

Ό ταπεινός Γέροντας, όπου ανακάλυπτε οσιότητα και αγιότητα, επιδίωκε τη συναναστροφή, για προσωπική πνευματική του ωφέλεια. Στο ξεκίνημα τού έτους 1957 γράφει στις προσωπικές σημειώσεις του:

«... Συναντώ συχνά εις τον δρόμο της ζωής μου... ανθρώπους με πολλήν αρετήν και αγιότητα, τούς όποιους χρησιμοποιεί ή Χάρις τού Θεού διά το ανέβασμα τού εαυτού μου' και άλλους ακόμη... θεοφώτιστους πνευματικούς πατέρας, διά να συμπαρασταθούν εις το έργο μου και να με βοηθήσουν ως καλοί σύμμαχοι εις τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο των αρετών».

Δεν υπήρξε περίοδος στη ζωή του πού να μην είχε επαφή και επικοινωνία με όσιους Γέροντες. Με θαυμασμό και Αγάπη μιλούσε πάντοτε γι` αυτούς στα πνευματικά του τέκνα.

Το έτος 1957, γνώρισε τον πολιό Γέροντα π. Γεώργιο Λοΐζο στη Νέα Σμύρνη, ό όποιος ήταν Πνευματικός και τού π. Αθανασίου Χαμακιώτη. «Ήταν μορφή βιβλική, προσωπικότης, άγιος άνθρωπος. Τυφλός μεν, αλλά με πλούσια γνώση και πείρα. Διδάχθηκα πολλά κοντά του» έλεγε ό ίδιος. Ό π. Γεώργιος επιτελούσε αθόρυβα ευρύ φιλανθρωπικό έργο, ιδιαίτερα στον τομέα των φυλακών ήταν και δάσκαλος. Τελούσε πρώτα την ακολουθία του Όρθρου στο Ναό, και μετά πήγαινε στο σχολείο. Ήταν ενενήντα και πλέον ετών, εν τούτοις για ορισμένα θέματα ζητούσε τη γνώμη τού π. Ευσεβίου, ό όποιος ήταν πενήντα χρόνια νεότερος του.

Ό π. Ευσέβιος πήγαινε συχνά στην Παναγία τη Νερατζιώτισσα στο Μαρούσι, για να συναντήσει τον άγιολαυριώτη ιερομόναχο π. Αθανάσιο Χαμακιώτη, «άγιο Πνευματικό», όπως έλεγε. «Θυμάμαι παλιά, μόλις είχα γίνει πρεσβύτερος και πήγα στη Νερατζιώτισσα να δώ εκείνον τον άγιο άνθρωπο, τον π. Αθανάσιο, τον βρήκα μόνο του μέσα στην Εκκλησία. Με πετραχήλι, σιωπηλός και αφοσιωμένος έφτιαχνε την Άγια Τράπεζα. Και αυτό μου έκανε εντύπωση, και διδάχθηκα να κάνω κι εγώ το ίδιο».

Ό π. Αθανάσιος τον αγαπούσε πολύ και τού είχε τόση εμπιστοσύνη, πού τού πρότεινε να τον αφήσει Πνευματικό στο Μοναστήρι του. Για τελευταία φορά συναντήθηκαν το 1968 στον «Ευαγγελισμό», όπου νοσηλευόταν ό π. Αθανάσιος σοβαρά άρρωστος. Ό π. Ευσέβιος έσκυψε, πήρε την ευχή του και τού είπε:

—      Πάτερ Αθανάσιε, δώστε μου μια συμβουλή.

Εκείνος σιωπούσε.

—      Σάς παρακαλώ, Γέροντα, πέστε μου κάτι.

Σήκωσε λίγο το κεφάλι του και άνοιξε τά μάτια του.

—      Ν’ αγωνίζεσαι! τού είπε, ν’ αγωνίζεσαι! Και ό π. Ευσέβιος το θυμόταν σ’ όλη του τη ζωή.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ  ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗΣ.