Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ - ΨΑΛΜΙΚΑ ΑΝΤΙΦΩΝΑ "ΚΥΡΙΟΣ ΕΝ ΤΩ ΟΥΡΑΝΩ ΗΤΟΙΜΑΣΕ ΤΟ ΘΡΟΝΟΝ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΑΥΤΟΥ ΠΑΝΤΩΝ ΔΕΣΠΟΖΕΙ.

Οι τελευταίοι στίχοι (19-22) πρέπει να προστέθηκαν μετά τη βαβυλώνια αιχμαλωσία, γιατί στον στίχο 18 τελειώνει νοηματικά το ποίημα πού αποδίδεται στον Δαβίδ. Οι τελευταίοι στίχοι είναι μία επιπλέον δοξολογία στον Θεό, τον όποιον ό ποιητής τον βλέπει σε μία εσχατολογική κατάσταση. 'Υπάρχει ό θρόνος του Θεού. Γι’ αυτόν τον θρόνο μάς μίλησε ή προφητική παράδοση και αυτόν τον θρόνο του Θεού μάς αποκάλυψε με εξαιρετικές εικόνες το βιβλίο της Αποκαλύψεως. Από το βιβλίο της Αποκαλύψεως επηρεασμένη ή χριστιανική κοινότητα δημιούργησε την εικόνα αυτού του θρόνου του Θεού, χτίζοντας τον ναό της. Ό ναός έχει πάρα πολλά στοιχεία από τις εικόνες πού υπάρχουν στην Αποκάλυψη, όταν ό συγγραφέας της περιγράφει τη λεγόμενη «ουράνια Λειτουργία».

Ό ουρανός είναι ό τόπος της παρουσίας τού Θεού. Ώς προσδιορισμός δεν έχει τοπικό περιεχόμενο. Οι βιβλικές εκφράσεις «ή βασιλεία των ούρανών» ή «ή βασιλεία του Θεού ή εν ουρανούς» και ή βασίλεια τον Θεού εντός υμών εστίν (Λουκ. 17,20) μάς επιτρέπουν να αντιληφτούμε έναν τέτοιο ουρανό περισσότερο ως τόπο πραγματοποίησης της σχέσης Θεού και Δημιουργίας, τελικά δηλαδή ως τρόπο μιας εσχατολογικής πραγματικότητας, παρά ως έναν συγκεκριμένο, έστω και υπερβατικό, τόπο. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι ή εικονολογική απόσταση ανάμεσα στη γη και τον ουρανό αίρεται με την ενανθρώπηση τού Χριστού, ό όποιος συνδέει γη και ουρανό.

Στην εβραϊκή βίβλο υπάρχει ή έκφραση «οι ουρανοί» σε δυϊκό αριθμό, τοιν ούρανοίν, όπως θα μεταφράζαμε. Ή έκφραση προέρχεται από την κοσμολογική αντίληψη ότι υπάρχει ένα στερέωμα πού περικλείει τη γη ουρανό τον κάτω τού στερεώματος. Την έκφραση αυτή οι Ο' την μετέφρασαν με τη διατύπωση «οι ουρανοί». Στον στίχο όμως 17, ή έκφραση «εν τω ούρανω» ως τόπο τού Θεού δεν αναφέρεται σε έναν ορατό ουρανό, αλλά σε έναν νοητό. Πρόκειται για έναν τρίτο ουρανό, πέραν των αισθητών, αυτόν δηλαδή πού περιγράφει ό απόστολος Παύλος σε τρίτο πρόσωπο, εν νοώντας ασφαλώς τον εαυτό του: Οίδα άνθρωπον [,..| άρπαγέντα εως τρίτου ουρανού. Και οίδα [...] ότι ήρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, ά ούκ εξόν άνθρώπω λαλήσαι (Β' Κορ. 12,2 κ.έ.).

 Ένας τέτοιος ουρανός, ταυτόσημος με τις εκφράσεις

 τοις κόλποις του Πατρός» ή «εν τοις δεξιοϊς του  Πατρός», ένας τέτοιος λοιπόν ουρανός γίνεται οικείος τόπος για τούς πιστούς που ενσωματωθήκαν στο σώμα τού Χριστού. Και μάλιστα σ’ έναν τέτοιο ουρανό, τόπο της παρουσίας τού Θεού, εισερχόμαστε και «μονήν ποιούμεν» κάθε φόρα πού τελούμε το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας και κοινωνούμε τον Χριστό μέσω της θείας Κοινωνίας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ. ΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΟΣ