ΤΑ "ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ" ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

 ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ;

Ο  Μακαρίτης καθηγητής μας Ἀνδροῦτσος ἀπαντώντας στό ἐρώτημα «Γιατί γίνονται τὰ μνημόσυνα;» μᾶς ἔλεγε· 

–Μὴν ἀπελπίζετε κανέναν ἄνθρωπο… Ρωτᾶνε· Γιατί νὰ κάνουμε μνημόσυνα σὲ ἕνα πόρνο, μοιχό, ἐγκληματία; 

Σὲ ἕναν εὐσεβῆ ἄνθρωπο ναί, ἀλλὰ σὲ ἕναν τέτοιο, ποὺ πέθανε μέσα στὴν ἁμαρτία, γιατί νὰ τοῦ κάνουμε μνημόσυνο; 

Ἔλεγε ὁ Ἀνδροῦτσος· –Δὲν γνωρίζουμε τί συνέβη μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου τὴν τελευταία στιγμή· αὐτὰ εἶνε τὰ «οἰκογενειακὰ» τοῦ Θεοῦ… 

Ἐκείνη τὴν ὥρα ποὺ τὸν βλέπεις ἐν ἀγωνίᾳ, σὲ μιὰ κατάστασι ποὺ σὲ ἀνησυχεῖ καὶ νομίζεις ὅτι εἶνε ἡ χειρότερη στιγμὴ τῆς ζωῆς του, ἐκείνη τὴν ὥρα [μπορεῖ] τρόπον τινὰ δι᾽ ἀσυρμάτου νὰ ἐπικοινωνῇ μὲ τὸ Θεό, σὲ μιὰ νέα διάστασι καὶ σὲ μιὰ συχνότητα ποὺ δὲν τὴν καταλαβαίνουμε. 

Ὅπως λ.χ., ἐδῶ ποὺ βρισκόμαστε ὑπάρχουν φωνὲς ὅλου τοῦ κόσμου· ἀλ­λὰ δὲν ἔχουμε τέτοια διάστασι γιὰ νὰ τὶς ἀκούσουμε· ἂν [ὅμως] βάλουμε ἕνα ῥαδιόφωνο σὲ ὡρισμένη συχνότητα, θὰ ἀκούσουμε τὴν Κίνα, τὴ ῾Ρωσία, τὴν Ἀμερική κ.τ.λ.. 

Κάνουμε λοιπὸν τὰ μνημόσυνα, γιατὶ δὲν ξέρουμε τὴν τελευταία στιγμὴ τί γίνεται μεταξὺ Θεοῦ καὶ ψυχῆς. 

Γι᾿ αὐτὸ παλαιότερα, ὅταν ξεψυχοῦσε κάποιος ἄνθρωπος, ὅλοι στὸ σπίτι γονάτιζαν καὶ προσ­εύχονταν γι᾿ αὐτὴ τὴν ψυχή. Τώρα ἐμεῖς γίναμε ρεμάλια... 

Οἱ [δὲ] δολοφονικὲς μεταμοσχεύσεις ἀφαιροῦν βίαια ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο αὐτὴ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸ Θεό. Καὶ μόνο γι᾽ αὐτὸ τὸ ἔγκλημα εἶνε καταδικαστέες.