ΜΟΝΑΧ ΞΕΝΗ. ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ. ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΤΥΦΛΗΣ. ΠΟΙΗΜΑ.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΤΥΦΛΗΣ.

Άνθρωποι, λυπηθήτε με για την κατάστασίν μου, και δεηθήτε του Θεού να σώση την ψυχήν μου.

Πιστεύσατέ με, άδελφοί, αλήθεια το λέγω, σ’ εμένα έπερίσσευσε το όνομα των έργων.

’Άν θέλετε νά μάθητε ποία ή άρετή μου, λέγω γυμνή παντός καλού ύπάρχει ή ψυχή μου.

Έστερημένη άρετών και κατακεκριμένη, και πάσης άγαθότητος έγκαταλελειμμένη.

'Έχω πτωχείαν άπειρον, πληγάς και άσθενείας, και κινδυνεύω νά χαθώ εις βάθος άπωλείας.

’Έχω δεινήν άμέλειαν, μεγάλην οκνηρίαν, θυμόν, ύπερηφάνειαν, σκληρότητα, κακίαν.

Είμαι ψυχρά στην αρετήν, θερμή εις την κακίαν, έτοιμη εις τούς γέλωτας και την πολυλογίαν.

Αντί της κατανύξεως έχω άναισθησία, αντί να κλαίω πάντοτε, γελώ ή τρισάθλια, αλλά υπάρχει κάτι τι, και όλα τά καλύπτει.

Ώς πότε θά εξαπατώ τον κόσμον ή άθλια, με τας ψευδείς μου άρετάς και την υποκρισία;

Όταν ό κόσμος μ’ έπαινεί, χαίρω και καμαρώνω, και όταν με έλέγχουσι, λυπούμαι και θυμώνω.

Όσοι με έγνωρίσατε, πρέπει να με λυπήσθε, και δάκρυα να χύνετε, όταν θά μ ’ ένθυμήσθε. Παρακαλείτε τον Θεόν να με διαφώτιση- και δι’ ευχών σας, αδελφοί, ελπίζω να με σώση, κι’ εκ της δεινής κακίας μου να με έλευθερώση.