ΟΙ ΣΥΧΡΟΝΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ. Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗ ." Να ποιά είναι ή μοίρα πού περιμένει το μεγάλο Ναπολέοντα. Πόσο αχανής είναι ή διαφορά ανάμεσα στη βαθιά μου αθλιότητα και το αιώνιο βασίλειο τού Χριστού πού κηρύττοντάς το μεγεθύνει και το εξαπλώνει στη γη» ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Οι σύγχρονοι πόλεμοι υπό το φως της Βίβλου

ΑΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΟΥΜΕ τώρα, στρατηγέ, να

θέσουμε υπό το φως της Βίβλου μερικούς από τούς πιο σύγχρονους πολέμους. Αυτοί οι πόλεμοι σ’ εσάς, ως ανθρώπου ειδικού στούς πολέμους, είναι γνωστοί από την άποψη της εξωτερικής και τεχνικής τους πλευράς. Άς εξετάσουμε πρώτα τη Γαλλία.

Οι τελευταίοι βασιλείς της Γαλλίας αμάρτησαν ενώπιον του Κυρίου. ’Αν και αποκαλούνται χριστιανοί βασιλείς και τηρούν τις συνήθειες της πίστης, ή καρδιά τους ήταν απομακρυσμένη από τον Κύριο και τά έργα τους δεν ήταν σύμφωνα μέ τις εντολές του Θεού. Γι’ αυτό ό Θεός επέτρεψε τη δυστυχία τους. Επειδή ό Θεός δεν μπορούσε να ακούει πλέον τις συνηθισμένες ψυχρές προσευχές των Γάλλων βασιλέων και να βλέπει την περηφάνια τους λόγω της δύναμης και τού πλούτου τους. Και ξέσπασε επανάσταση ενάντια στον τελευταίο ισχυρό βασιλιά Λουδοβίκο και σ’ αυτήν έχασε τη ζωή του ό βασιλιάς και ή βασίλισσα σύζυγός του.

Τότε οι επαναστάτες άρχισαν να διαμορφώνουν μία νέα τάξη στο κράτος της Γαλλίας. Όμως την ιδία στιγμή ξέχασαν τον Κύριο το Θεό τους και όχι μόνο δεν τον επικαλούνται και δεν τον μνημονεύουν στις εργασίες τους, αλλά χλευάζουν το όνομά Του, Τον αρνούνται σα να μην υπάρχει. Στη θέση του Θεού, του Ενός και Ζώντα, έφτιαξαν είδωλο μέ τη μορφή ημίγυμνης γυναικός και αποκάλεσαν αυτό το είδωλο «θεός του λόγου» περιφέροντάς το στις πόλεις χορεύοντας και τραγουδώντας γύρω του. Αυτά έκαναν άνθρωποι πού ήταν βαπτισμένοι στην πίστη του Χριστού! Και οργίστηκε ό Θεός μέ τά έργα τους και τούς αφαίρεσε το νου, πού μόνο Αυτός παρέχει στούς ανθρώπους, και οι επαναστάτες παραφρόνησαν κι άρχισαν να ερίζουν για την εξουσία και να σκοτώνουν ό ένας τον άλλον. Και το αίμα των ανθρώπων έβαψε ολόκληρη τη Γαλλία και οι εκτελεστές για χρόνια δε σταμάτησαν να σκοτώνουν ανθρώπους. Και όλα τά έργα των επαναστατών χειραγωγήθηκαν από το κακό και την εκδίκηση και αυτό πράγματι είναι παραφροσύνη. Μετά από αρκετά χρόνια τέτοιας παραφροσύνης οι Γάλλοι επικαλέστηκαν τον Κύριο μέσα στη δυστυχία τους. Και ό Κύριος τούς άκουσε και παρακίνησε έναν άνθρωπο από ασήμαντο γένος και όνομα, το Βοναπάρτη, από κάποιο νησί της μεγάλης θάλασσας. Και ό Βοναπάρτης αναστέλλει την επανάσταση, φέρνει ειρήνη στη χώρα και βασιλεύει στο θρόνο των παλαιών Γάλλων βασιλέων.

Αλλά οι υπόλοιποι άρχοντες και τά παλάτια της Ευρώπης αμάρτησαν ενώπιον του Κυρίου, και ό Θεός κάλεσε το βασιλιά Ναπολέων Βοναπάρτη να τιμωρήσει του άρχοντες και τούς βασιλείς όλης της Ευρώπης, όπως έκανε κάποτε πού κάλεσε τον άσεβή βασιλιά Ναβουχοδονόσορ να τιμωρήσει τον απομακρυσμένο από το Θεό Ισραήλ. Και ό βασιλιάς Ναπολέων ξεκίνησε μέ στρατό ενάντια στούς άρχοντες της Ευρώπης και έδωσε πολλές μάχες και σ’ όλες, όπου τούς συναντούσε τούς νικούσε. Αφού ό Θεός ήθελε να τιμωρήσει τούς Ευρωπαίους άρχοντες και τά παλάτια τους και τούς ευγενείς λόγω των πολλών ανομιών τους. Μόνο έναντι των Μαυροβουνίων αυτός ό ισχυρός στρατός τού βασιλιά στάθηκε ανεπαρκής. Και όλες οι προσπάθειες τού στρατού τού Ναπολέοντα να κατακτήσει το Μαυροβούνιο και να προχωρήσει στα Βαλκάνια και κατόπιν στην Ανατολή απέβησαν άκαρπες. Αφού ό Θεός προστάτευε το Μαυροβούνιο επειδή οι Μαυροβούνιοι και ό ηγέτης τους Πέτρος Α’, ένας δίκαιος τού Θεού έπρατταν ότι ευαρεστούσε τον Κύριο.

Όμως μέ τη δύναμη και τη δόξα του περηφανεύτηκε ό βασιλιάς Ναπολέων πέρα από κάθε μέτρο. Και μέσα στην περηφάνια του άρχισε να βλέπει τον εαυτό του ως επίγειο θεό, κοιτώντας όλους τούς ανθρώπους μέ περιφρόνηση σαν να ήταν εργαλεία στα χέρια του, πού τά χρησιμοποιεί για να πετύχει τούς επίδοξους στόχους του. Μέσα στην αλαζονεία του ό βασιλιάς Ναπολέων επιτέθηκε στη Ρωσία μέ τεράστιο στρατό, τέτοιο πού ή Ευρώπη είχε να δει από την αρχαιότητα. Στη Ρωσία την εποχή εκείνη κυβερνούσε ό τσάρος Αλέξανδρος, πού ως επί το πλείστον έπραττε το σωστό ενώπιον του Κυρίου, αν και ή καρδιά του δεν ήταν στραμμένη πλήρως προς τον Κύριο. Ανάμεσα στούς ευγενείς του επικρατούσαν πολλές αμαρτίες πού επηρέαζαν το λαό. Λόγω των αμαρτιών των Ρώσων και όχι λόγω της στρατιωτικής του δύναμης δόθηκε στον Ναπολέοντα να εισβάλει στη Ρωσική χώρα και να φθάσει ως τη Μόσχα. Και αυτή ή επιτυχία θα υψώσει ακόμα περισσότερο την αλαζονεία του βασιλιά Ναπολέοντα, έτσι πού ξέχασε εντελώς το χρέος του έναντι του Κυρίου των δυνάμεων. Ό Ρωσικός λαός μέσα στη δυστυχία του και τις πιέσεις μετανοεί για όλες του τις αμαρτίες και μαζί μέ τον αυτοκράτορα και τούς ευγενείς παρακαλεί το Θεό για βοήθεια και σωτηρία. Τότε στρατηγός του ρώσικου στρατού ήταν ό Κουτούζωφ ένας άνθρωπος ταπεινός, ήσυχος και θεοσεβής. Αυτός δε στηριζόταν ούτε στον αριθμό ούτε στα όπλα, αλλά στο Θεό, τον Έναν και Ζώντα.

 Και όσο οι αδαείς τον αποκαλούσαν εκείνον αδαή, ό Κουτούζωφ σιωπούσε και προσευχόταν στο Θεό. Εκείνη τη στιγμή ξαφνικά φλέγεται ή Μόσχα και καταλαμβάνει απερίγραπτος φόβος τά στρατεύματα του Γάλλου βασιλιά. Φοβισμένος και ό ίδιος ό Γάλλος βασιλιάς, διαφεύγει μόνος μέ την αμαξά του. Ό στρατός του συντρίβεται και ή Ρωσική χώρα ελευθερώνεται πλήρως και καθαρισμένη από τούς εισβολείς.

Όμως έτσι υπερήφανος καθώς ήταν ό βασιλιάς Ναπολέων δεν κατάλαβε από που και από ποιόν του ήρθε αυτή ή ήττα, ούτε ταπεινώθηκε ενώπιων του Θεού, ούτε κατεύνασε την περηφάνιά του, έτσι ή οργή του Θεού απέναντι του δε μαλάκωσε, αλλά τον κατεδίωκε ακόμα περισσότερο. Και ηττήθηκε στην τελευταία του μάχη ό βασιλιάς Ναπολέων, συνελήφθη και δέσμιος φυλακίστηκε στο νησί της εξορίας στη μεγάλη θάλασσα. Επτά χρόνια πέρασε ό Ναπολέων ως εξόριστος, μέχρι πού ή περηφάνιά του σταδιακά να υποχωρήσει και ή καρδιά του να μαλακώσει. Κι άρχισε ό Ναπολέων να μιλά μέ ταπεινοφροσύνη και θαυμασμό για το Χριστό Κύριο. (Ό βασιλιάς Ναπολέων πέρασε επτά χρόνια δέσμιος και ταπεινωμένος στο έρημο νησί της Αγίας Ελένης. Σημαντικός παραλληλισμός: ό αλαζών βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ αποπέμφθηκε από τούς ανθρώπους για επτά χρόνια μέχρι να χαλιναγωγηθεί και να αναγνωρίσει τη δύναμη τού Θεού, τού Ενός και Ζώντος και ότι ό Ύψιστος κυβέρνα τά βασίλεια των ανθρώπων και τά παρέχει σ’ όποιον θέλει (Δαν. 4). Σκεπτόμενος αρκετά για όλα όσα είχαν συμβεί χαλιναγωγημένος και ταπεινωμένος ό μεγάλος Ναπολέων έγραψε τότε τά παρακάτω λόγια «Εγώ γνωρίζω τούς ανθρώπους και σάς λέω ότι ό Ιησούς δεν ήταν μόνον άνθρωπος. Ή θρησκεία του αποτελεί ένα μυστήριο πού πηγάζει από τη γνώση των ανθρώπων, αλλά τέτοια γνώση πού δεν μπορούμε να την αποκαλέσουμε ανθρώπινη γνώση ... ήρθε στον κόσμο για να αποκαλύψει τούς νόμους τού Πνεύματος. Ό Αλέξανδρος , ό Καίσαρας, ό Καρλομάγνος κι εγώ θεμελιώσαμε μεγάλες αυτοκρατορίες. Σε τί βασίσαμε όμως τη δημιουργία των μεγάλων δημιουργημάτων της ευφυΐας μας; Στη δύναμη.

 Μόνον ό Ιησούς βάσισε το βασίλειό Του στην Αγάπη και ιδού ακόμα και τώρα πολλοί είναι έτοιμοι να πεθάνουν γι’ Αυτόν. Θα πεθάνω σε ορισμένο χρόνο. Το σώμα μου θα παραδοθεί στο χώμα και θα γίνει τροφή για τά σκουλήκια. Να ποιά είναι ή μοίρα πού περιμένει το μεγάλο Ναπολέοντα. Πόσο αχανής είναι ή διαφορά ανάμεσα στη βαθιά μου αθλιότητα και το αιώνιο βασίλειο τού Χριστού πού κηρύττοντάς το μεγεθύνει και το εξαπλώνει στη γη»). Και δεν του συνέβη κανένα άλλο κακό μέχρι το θάνατό του. Επειδή ό Κύριος τον φύλαξε από άλλα δεινά, επειδή εκτέλεσε την τιμωρία Του πάνω στην Ευρώπη και γιατί έδιωξε την αλαζονεία από την καρδιά του. Και ό αυτοκράτορας Ναπολέων είχε ειρηνικό τέλος.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.  ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑ.