ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ  ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ.

'Η Ορθόδοξη πίστη ήταν ζωντανή στις περιοχές της Σερβίας από τον έβδομο αιώνα, αλλά χρειάστηκε να περάσουν τριακόσια χρόνια, έως ότου έφθασαν οι Έλληνες αδελφοί-ιεραπόστολοι, "Άγιοι Κύριλλος καί Μεθόδιος, οι “Απόστολοι των Σλάβων”, για να κηρυχθεί τό Ευαγγέλιο σε ευρεία κλίμακα καί να μεταφρασθεί στις Σλαβικές γλώσσες. 'Η Σερβία έγινε Ορθόδοξο βασίλειο καί προπύργιο κατά τον δωδέκατο καί δέκατο τρίτο αιώνα, όταν βασίλευαν ό Στέφανος Νεμάνια καί οι γιοί του, Σάββας καί Στέφανος, ό “Πρώτος Εστεμμένος”.

'Η επίγνωση ότι έχει κανείς την κλήση καί είναι εκλεκτός τού Θεού είναι χαρακτηριστικό τών Ορθοδόξων λαών. Στούς μεταγενέστερους αιώνες, στην Δύση, ή επανάσταση κατά της Χριστιανικής παράδοσης καί ή έκκοσμίκευση της κοινωνίας πού επακολούθησε αντικατέστησαν την επίγνωση της Θείας Πρόνοιας ή όποια εργάζεται μέσα στις ανθρώπινες υποθέσεις μέ την πρωτοκαθεδρία του άτομου εις βάρος του προσώπου καί την υλική πρόοδο του πολιτισμού. Από τον ΐ8ο αιώνα, ή Δυτική φιλοσοφία ασχολήθηκε μέ τό ζήτημα της ύπαρξης του Θεού, της ψυχής του ανθρώπου καί του σκοπού της ζωής. 'Η έμφαση στο άτομο αντί στον Θεό έχει απομακρύνει την προσοχή μας από την κατανόηση ότι ό Θεός δημιούργησε ψυχές μοναδικές καθώς καί έθνη, καί ότι ή ζωή πάνω στην γη δόθηκε για να ετοιμαστούμε για την Αιώνια ζωή.

Σύμφωνα μέ την Αγία Γραφή, ό Θεός έδωσε σε κάθε έθνος έναν άγγελο προς διακονίαν, τά όριά του καί τά χαρακτηριστικά του καί έδωσε την εντολή να Τον αναζητά. Ό Απόστολος Παύλος δίδαξε στούς "Έλληνες όπως διαβάζουμε στις Πράξεις 17: 24-29: Ό Θεός ό ποιήσας τον κόσμον καί πάντα τά έν αυτώ... αυτός διδούς πάσι ζωήν καί πνοήν καί τά πάντα- έποίησέ τε έξ ενός αίματος παν έθνος άνθρώπων κατοικείν επί παν τό πρόσωπον της γης, όρίσας προστεταγμένους καιρούς καί τάς οροθεσίας της κατοικίας αυτών, ζητείν τον Κύριον, ει άραγε ψηλαφήσειαν αυτόν καί ευροιεν, καί γε ού μακράν από ενός έκαστου ημών υπάρχοντα. Έν αύτω γάρ ζώμεν καί κινούμεθα καί έσμέν... του γάρ καί γένος έσμέν.

Στο μέτρο πού μία ψυχή ή ένας λαός ανταποκρίνεται στην χάρη του Θεού, τά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος τον προετοιμάζουν, τον φωτίζουν καί τον καθιστούν καρποφόρο στην υπηρεσία του προς τον Θεό. 'Η σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος τέθηκε πάνω στο πεπρωμένο της Σερβίας όταν ό λαός της δέχθηκε τό Βάπτισμα ως έθνος. 'Ο 'Άγ. Σάββας, φωτιστής των Σέρβων (1174-1236), εγκατέστησε στην χώρα του τον αληθινό Σταυροφόρο, ασκητικό Χριστιανισμό των κατακομβών βασισμένο πάνω στην αποστολική Χριστιανική ζωή.

“'Ο ασκητισμός είναι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ορθόδοξης πνευματικότητας εν γένει (όχι μόνον της μοναστικής) καί επομένως είναι παρών ακόμη καί στον πιο απλό Σέρβο. Κάθε ευλαβές Σέρβικο σπίτι έμοιαζε μέχρι πρόσφατα μέ μικρό μοναστήρι, όπου κανείς, δίχως να αρνείται τον γάμο, ασκούσε όλους τούς μοναστικούς αγώνες: την προσευχή, την νηστεία, την υπακοή, την ταπείνωση, τον σεβασμό, την υπόληψη, την σεμνότητα, την ελεημοσύνη καί την μετάνοια”. Ή ασκητική αυτή αρχή, ή όποια είναι ή ουσία της Χριστιανικής ζωής, προετοιμάζει την ψυχή για τον Χριστιανικό πόνο καί τό μαρτύριο.

'Η Θεία Πρόνοια έθεσε την Σερβία ως πύλη εισόδου στο μέσον της Ευρώπης, διά μέσου της όποιας έπρεπε να περνούν τά στρατεύματα εισβολής από την Ασία προς την δύση καί από την Κεντρική Ευρώπη προς την ανατολή, στην μακρά ιστορία των πολέμων. 'Η ιστορία της, λοιπόν, ήταν Ιστορία μαρτυρίου, ένας συνεχής μάρτυρας της αλήθειας του Χριστού. Από την μακραίωνα ιστορία της διά μέσου των αιώνων, υποταγμένη στούς Μουσουλμάνους, μέσα από τις απόπειρες των Ρωμαιοκαθολικών Βενετικών καί Αυστροουγγρικών αυτοκρατοριών να υποτάξουν καί διά της βίας να προσηλυτίσουν την Ορθόδοξη Σερβία, μέχρι τις σημερινές συγκρούσεις, τό καθήκον της ήταν να κρατήσει ακλόνητη την Πίστη ενάντια στην συνεχή αντιπαράθεση.

Ή ήττα πού συνειδητά άποδέχθηκε ό Τσάρος Λάζαρος στην μάχη του Κοσσυφοπεδίου (1389) (1)προκειμένου να διατηρήσει ότι είχε απομείνει από τον Χριστιανισμό στην Δυτική Ευρώπη αποτελεί τό ύψιστο υπόδειγμα του να δοκιμάζει κανείς την τραγωδία της ήττας καί του μαρτυρίου ως συνειδητή θυσία υπέρ της πίστης. Τό αποκορύφωμα της Σερβικής πίστης στον Χριστό τό επίγειο βασίλειο είναι οι αναρίθμητοι άγιοί της, ασκητές επίσκοποι, μάρτυρες καί ομολογητές της πίστης, πού ό Θεός τούς ανέδειξε μέσα σε αυτούς τούς αιώνες της καταστροφής, του πολέμου καί των μεταναστεύσεων να οδηγήσουν, να παρηγορήσουν καί να εμπνεύσουν τον λαό. Αυτοί οι Θεοφόροι πατέρες καί μητέρες κατέστησαν ικανούς τούς πιστούς να διατηρήσουν την Όρθοδοξία—διότι υπήρξαν έμψυχα δοχεία του ζώντος Θεού καί τίποτε δεν μπόρεσε να τούς τό αφαιρέσει αυτό.

Ή Σερβία πάντοτε διατηρούσε συνδέσμους μέ την μονή της στο Άγιον Όρος, τό Χιλανδάρι. Αυτή ή ησυχαστική Αθωνική επίδραση επάνω στούς Σέρβους, ακόμη καί στην αιχμαλωσία, έχει μείνει αδιάσπαστη από τον Ι3ο αιώνα μέχρι σήμερα καί έχει διατηρήσει στην ψυχή του λαού την μυστική, ασκητική Ορθοδοξία ή όποια αρχικά του μεταδόθηκε από τον Άγ. Σάββα. Έν τούτοις, έπειτα από τόσους αιώνες αγώνα για την επιβίωση μέσα στούς Μουσουλμάνους, ήταν αναγκαία ή ανανέωση τών πιστών, οι όποιοι, ακριβώς λόγω της Μουσουλμανικής αντίθεσης, δεν είχαν άμεση διδαχή ή πρόσβαση στις πηγές της Ορθόδοξης διδασκαλίας επί ολόκληρη σειρά γενεών.

('Η παράδοση αναφέρει πώς πριν από την μάχη ένα γκρίζο γεράκι (στην πραγματικότητα επρόκειτο για άγγελο) πέταξε στον Τσάρο Λάζαρο από την Ιερουσαλήμ καί έριξε στην αγκαλιά του ένα βιβλίο από την Παναγία. Τό βιβλίο άρχισε από μόνο του να μιλά καί ρώτησε τον Χριστιανό Τσάρο πιο βασίλειο θα διάλεγε: Θα διάλεγε τό βασίλειο του Ουρανού ή τό βασίλειο αυτού του κόσμου; Αν επιθυμούσε να διαλέξει τό επίγειο βασίλειο, θα κινητοποιούσε τά στρατεύματά του στην στιγμή καί αμέσως θα έκανε επίθεση κατά των Τούρκων. Με αυτόν τον τρόπο θα έβγαινε νικητής στο πεδίο της μάχης. ’Αν επιθυμούσε να διαλέξει τό ουράνιο βασίλειο, του είπε να κτίσει στην Πεδιάδα του Κοσσυφοπεδίου ένα ναό, όχι από μάρμαρο αλλά από μετάξι καί μπροκάρ , καί όλοι οι στρατιώτες του να μεταλάβουν τών Άχράντων Μυστηρίων. Κατόπιν να τούς οδηγήσει στην μάχη, όπου αυτός καί οι γενναίοι του ιππότες θα χαθούν όλοι. Έτσι ό Τσάρος Λάζαρος αναρωτήθηκε ποιό βασίλειο να διαλέξει: “ Αν αποφασίσω να διαλέξω τό επίγειο βασίλειο, διαρκεί μόνο για λίγο καιρό, αλλά τό ουράνιο βασίλειο πάντοτε καί για πάντα”. Έτσι ό Σέρβος Τσάρος προτίμησε να διαλέξει τό ουράνιο βασίλειο παρά τό βασίλειο αυτού του κόσμου (Επίσκοπος Νικόλαος Βελιμίροβιτς καί Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Πόποβιτς.

("Ομοια μέ τις οικογένειες τών Καππαδόκων Αγ. Βασιλείου του Μεγάλου καί 'Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, αρκετά μέλη της οικογένειας τών Νεμάνια επέτυχαν την αγιότητα: 'Ο Άγ. Στέφανος, ή σύζυγός του, "Αννα καί οι γιοί του, 'Άγ. Σάββας καί "Αγ. Στέφανος ό “Πρώτος Εστεμμένος”. Τά άφθαρτα λείψανά τους, μέ εξαίρεση τά λείψανα του 'Αγ. Σάββα, τά όποια πυρπολήθηκαν από τούς Μουσουλμάνους τό 1594» διατηρούνται αποθησαυρισμένα μέχρι σήμερα στην Μονή Στουντένιτσα.)

Η ΜΑΚΑΡΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ . Ο ΒΙΟΣ ΜΙΑΣ ΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ 2015