Οδοιπορικό στα Ιεροσόλυμα (1865)..ΠΑΤΗΡ ΙΓΝΑΤΙΟΣ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ.

Οδοιπορικό στα Ιεροσόλυμα (1865)...συνέχεια.

Εξω από το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου που μέναμε (μέσα στα Ιεροσόλυμα), χτιζόταν Νοσοκομείο του Πατριαρχείου. Ηταν σε ευρύχωρη θέση, και παντού γύρω του ήσαν χωράφια σπαρμένα με κριθάρι για τα ζώα του μεγάλου Μοναστηρίου. Εκεί ήταν και ο σταύλος του Πατριαρχείου. Απέναντι από τη μονή του Αγίου Δημητρίου είχε τελειώσει και το κτίριο του Παρθεναγωγείου. Ο φίλος Καλλίνικος μας έλεγε ότι ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Κύριλλος ήταν πολύ φιλόμουσος και δραστήριος, ότι είχε ανοίξει την Θεολογική Σχολή στο Μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού (έξω από τα Ιεροσόλυμα). Εκτισε Παρθεναγωγείο και ετοίμαζε και Νοσοκομείο, και ότι είχε σταματήσει η οικοδομή αυτού για καιρό, επειδή η Βλαχία έκανε κατάσχεση των μοναστηριακών εισοδημάτων, αλλά ότι με τις συνδρομές και εράνους των Αγιοταφιτών πατέρων θα τελειώσει τελικά.(...πόσος κόπος για τους τότε αγιοταφίτες;...!)

Ο Καλλίνικος πριν δύσει ο ήλιος μας πήγε έξω από την Πύλη του Δαβίδ ή Πόρτα της Γιάφφας, όπου ήταν ερημιά και απόλυτη ησυχία, και μόνον χαντάκια και τάφροι περίζωναν τις βάσεις του μεγάλου φρουρίου του Δαβίδ. Μας έδειξε το μέρος, όπου ο πορτάρης της πύλης αυτής, που ονομαζόταν Καδούρα( η πύλη), στεκόταν στο χείλος του χαντακιού και έβαζε την αριστερή του παλάμη στο αυτί του κάθετα, για να δυναμώσει τη φωνή του, κατά το σύστημα των ιμάμιδων πάνω στους μιναρέδες, και έκραζε μεγαλόφωνα, σαν τηλεβόας, ότι θα κλείσει η πόρτα της πόλης και ότι πρέπει να συμμαζευτούν όλοι μέσα πριν τη δύση του ήλιου.

Ο μόνος, που καθυστερούσε συνήθως και ερχόταν τελευταίος από τη πόρτα της Πύλης ήταν ο αρχιμανδρίτης Νικηφόρος ο Κρητικός, ο οποίος αγόρασε δυτικά των Ιεροσολύμων, πέρα από τον χείμαρρο Γεών, όλη τη περιοχή που πήρε το όνομά του, την Νικηφορία. Εκεί φύτευε δέντρα, ελιές, συκαμινιές, και πολλές τριανταφυλλιές, εξημερώνοντας τον τόπο με τη καλλιέργεια. Ηταν γεμάτη όλη η περιοχή από  τριανταφυλλιές που σκόρπαγαν ευωδία θαυμάσια σε όλο τον αέρα κατά την άνοιξη. Το μέρος εκείνο έμοιαζε με όαση στη μέση ξηρής και άγριας ερημιάς. Δεν είναι δε καθόλου παράξενο ότι όλη η περιφέρεια αυτή και ιδιαιτέρως το όρος Σιών ονομάστηκε Ιεβούς από την μεγάλη του ξηρασία, από την εβραική λέξη γιάπες, που σημαίνει ξηρός.

Τα πάντα γύρω ήσαν ξερά, άνυδρα, φαλακρά, καμμένα από τον ήλιο.

Εξω από την Πύλη του Δαβίδ βρισκόντουσαν μεγάλα χαντάκια, τάφροι και σωροί σκουπιδιών των Ιεροσολύμων. Εκεί πέταγαν τα χώματα και τις πέτρες από την ανακαίνιση που γινόταν του Τρούλλου του Ναού της Αναστάσεως. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος περιποιημένης οδού για τις άμαξες, κανένα σημάδι τροχού από κάρο. Δεν φαινόταν πουθενά σημάδι δρόμου που να κύλισε άμαξα από την εποχή του Σολομώντα, ο οποίος είχε χιλιάδες άμαξες, όπως μας αναφέρει ο φίλος μας Καλλίνικος, και πολλά αμαξοστάσια και σταύλους.

Εξω από την πόλη δεν υπήρχε κανένα κτίριο, εκτός από κάποιες Ρωσσικές οικοδομές που είχαν ξεκινήσει τότε να χτίζονται.

Τα πάντα ήσαν μιά άνυδρη έρημος.

(συνεχίζεται...)

Για όσους έχουν εικόνα, δηλαδή έχουν έλθει στα Ιεροσόλυμα και γνωρίζουν την περιοχή καλά, είναι θαυμαστά όλα αυτά όσα γράφει στο οδοιπορικό του στην Ιερουσαλήμ, ο γιατρός Νικόλαος Σπυρίδων, το 1865. Εγώ προσωπικά μένω άφωνος, από την τεράστια αλλαγή στα πάντα. Κλείνω τα μάτια...και ταξιδεύω στο τότε.

Τα βλέπω όλα έτσι όπως ακριβώς τα περιγράφει.

Ακόμα και τα άσχημα τα βλέπω όμορφα, νοσταλγικά, ακόμα και τα σκουπίδια έξω από την Πύλη της Γιάφφας, του Δαβίδ, ακόμα και την ερημιά, την διψασμένη άνυδρη γη, τη φτώχεια, τη κακομοιριά, τα πάντα!

Ω Ιερουσαλήμ ατέλειωτη!

Ιερουσαλήμ αιώνια!

ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ...αγάπη μας μεγάλη!

Ζωή μας!

Ερωτα μας!

Ιερουσαλήμ επίγεια αλλά ουράνια, διαχρονική και πανέμορφη!

ΔΟΞΑ ΣΟΙ ΚΥΡΙΕ