Ο ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ

            Ή πράξις τής νοεράς προσευχής είναι νά βιάσεις τόν έαυτόν σου νά λέγεις συνεχώς τήν εύχήν μέ τό στόμα άδιαλείπτως.  Στήν άρχήν γρήγορα, νά μήν προφθάνει ό νούς νά σχηματίζει λογισμόν μετεωρισμού.  Νά προσέχεις μόνον στά λόγια: «Κύριε Ίησού Χριστέ, έλέησόν με».   Όταν αύτό πολυχρονίσει, τό συνηθίζει ό νούς καί τό λέγει καί γλυκαίνεται ώσάν νά έχεις μέλι στό στόμα σου καί θέλεις νά τό λέγεις.  Άν τό άφήσεις στενοχωριέσαι πολύ.

            Όταν τό συνηθίσει ό  νούς καί χορτάσει—τό μάθει καλά—τότε τό στέλνει στήν καρδιάν.  Έπειδή ό νούς είναι ό τροφοδότης τής ψυχής καί μεταφέρει στήν καρδιάν ότιδήποτε φαντασθεί.  Όταν ό εύχομενος κρατεί τόν νούν του νά μή φαντάζεται τίποτε, άλλά νά προσέχει μόνον τά λόγια τής εύχής—τότε άναπνέοντας έλαφρά μέ κάποια βία καί θέληση δική του τόν κατεβάζει στήν καρδιάν, καί τόν κρατεί μέσα καί λέγει μέ ρυθμό τήν εύχήν «Κύριε Ίησού Χριστέ έλέησόν με».

            Έάν θέλεις νά βρείς τόν Θεόν διά τής «εύχής» θά σταματάς ποτέ αύτήν τήν έργασίαν.  Όρθιος, καθήμενος, βαδίζοντας δέν  θά μένεις χωρίς τήν εύχή. Νά μή βγαίνει πνοή χωρίς τήν εύχήν διά νά έφαρμόζεται ό λόγος τού Παύλου «άδιαλείπτως προσεύχεσθε, έν παντί εύχαριστείτε.»  Έάν μπορέσεις νά λέγεις τήν «εύχήν» έκφώνως καί συνέχεια σέ δύο—τρείς μήνες πιστεύω τήν συνηθίζεις καί μετά πλησιάζει ή Θεία Χάρις καί σέ ξεκουράζει.

            Άρκεί νά μή σταματήσεις νά τήν λέγεις με τό στόμα χωρίς διακοπή.  Όταν τήν παραλάβει ό νούς τότε θά ξεκουρασθείς μέ τήν γλώσσαν νά τήν λέγεις.  Όλη ή βία είναι στήν άρχήν, έως ότου γίνει  συνήθεια.  Κατόπιν θά τήν έχεις σ’όλα τά χρόνια τής ζωής σου. Μόνον κτύπα εύθέως τήν θύραν τού θείου έλέους καί πάντως ό Χριστός μας θά σου άνοίξει έάν έπιμένεις.