ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΠΗΓΕ Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΠΟΥ ΕΔΙΝΕ ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΑ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟΣ ΔΙΕΠΡΑΤΤΕ ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΑ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ΜΟΙΧΕΙΑΣ.

ΜΕΓΑΛΗ συμφορά είναι η παράνομη του ανθρώπου σε θανάσιμη αμαρτία, μεγάλη συμφορά είναι ή μετατροπή της θανάσιμης αμαρτίας σε συνήθεια! Δεν υπάρχουν καλές πράξεις, πού θα μπορούσαν να λυτρώσουν από τόν άδη μια ψυχή, αν αυτή, πριν χωριστεί από τό σώμα, δεν καθαριστεί από κάθε θανάσιμο αμάρτημα της.

Στα χρόνια τού αυτοκράτορα Δέοντος Α' τού Μεγάλου (457-474) ζούσε στήν Κωνσταντινούπολη ένας άνθρωπος πολύ ένδοξος καί πολύ πλούσιος, πού ελεούσε γενναιόδωρα τούς φτωχούς. Δυστυχώς, όμως, από τά νιάτα του έπεφτε στο θανάσιμο αμάρτημα της μοιχείας, στο όποιο συνέχισε να πέφτει ως τά γηρατειά του, καθώς μέ τόν καιρό ή κακή αυτή συνήθεια εδραιώθηκε μέσα του. Έτσι, δίνοντας ακατάπαυστα ελεημοσύνη καί διαπράττοντας ακατάπαυστα μοιχεία, ξαφνικά πέθανε.

Ό άγιος Γεννάδιος, πατριάρχης τότε Κωνσταντινουπόλεως (458-471), καί οι άλλοι επίσκοποι, συζητώντας γι` αυτόν, διχογνωμούσαν ώς προς τή μεταθανάτια κατάστασή του. Μερικοί έλεγαν πώς είχε σωθεί, σύμφωνα μέ τό ρητό της Γραφής: «Ό πλούσιος μέ τόν πλούτο του μπορεί να λυτρώσει την ψυχή του». Άλλοι, όμως, διαφωνούσαν, υποστηρίζοντας ότι ένας άνθρωπος τού Θεού πρέπει να είναι καθαρός καί άμεμπτος, καθώς ή Γραφή, επίσης, αναφέρει: «Όποιος τηρήσει όλες τίς διατάξεις τού θείου νόμου καί παραβεί μία, θεωρείται παραβάτης όλου τού νόμου». «Αν ό δίκαιος αμαρτήσει, στηριγμένος στις καλές του πράξεις, τότε καμιά άπ’ αυτές δεν θα υπολογιστεί». «Όπου σε βρω», είπε ό Θεός, «εκεί καί θα σε κρίνω».

Ό πατριάρχης τότε έδωσε εντολή σ’ όλα τά μοναστήρια καί σ’ όλους τούς ασκητές να προσευχηθούν, ώστε ό Κύριος ν’ άποκαλύψει πού βρισκόταν ή ψυχή τού ελεήμονα εκείνου μοιχού. Καί, πράγματι, ό Θεός τό αποκάλυψε σ’ έναν ασκητή, ό όποιος στη συνέχεια διηγήθηκε την αποκάλυψη στον πατριάρχη:

—      Την περασμένη νύχτα, καθώς προσευχόμουν, είδα έναν τόπο χωρισμένο στα δύο. Δεξιά ήταν ό παράδεισος, γεμάτος από ανέκφραστα αγαθά, καί αριστερά μια πύρινη λίμνη, πού οι φλόγες της έφταναν ως τά σύννεφα. Ανάμεσα στον ευλογημένο παράδεισο καί τή φοβερή φωτιά στεκόταν δεμένος ό νεκρός ήδη πλούσιος καί στέναζε σπαρακτικά. Συχνά, στρέφοντας τό βλέμμα του προς τόν παράδεισο, ξέσπαγε σε πικρό θρήνο. Ξάφνου είδα έναν αστραπόμορφο άγγελο να τόν πλησιάζει καί να τού λέει: “Άνθρωπέ μου, γιατί θρηνείς μάταια; Να, χάρη στήν ελεημοσύνη σου, γλίτωσες τά βάσανα της κολάσεως. Επειδή, όμως, δεν άφησες την αισχρή μοιχεία, στερήθηκες τόν ευλογημένο παράδεισο”.

Ό πατριάρχης καί οι συνοδοί του, ακούγοντας τα αυτά, είπαν μέ φόβο:

—      Καλά λέει ό απόστολος Παύλος, «Μακριά από την πορνεία! Κάθε άλλο αμάρτημα πού μπορεί να διαπράξει κανείς, βρίσκεται έξω από τό σώμα του' αυτός πού πορνεύει, όμως, βεβηλώνει τό ίδιο του τό σώμα». Πού είναι εκείνοι πού λένε ότι, κι αν πέσουμε στη μοιχεία, θα σωθούμε μέ την ελεημοσύνη; Ό ελεήμων, αν είναι πράγματι ελεήμων, θα πρέπει να ελεήσει πρώτα τόν ίδιο του τόν εαυτό καί ν’ αποκτήσει σωματική αγνότητα, χωρίς την οποία κανείς δεν θ’ αντικρίσει τόν Κύριο δεν  ωφελεί σε τίποτα το ασήμι που μοιράζεται με χέρι αμαρτωλό και ψυχή αμετανόητη.

Λόγος γιά τά πνεύματα-Λόγος γιά τόν θάνατο

Συγγραφέας : Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ. 
 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.