Αργότερα θα μου γράψει ο αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιάνκιν: «0 γέροντας Αντριάν! Να ο πραγματικός πνευματικός. Εγώ είμαι μονάχα ένας φροντιστής ψυχών». ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΝΤΡΙΑΝ

 Ακολούθησε Εκείνον

Μπαίναμε στο κελί πέντε-πέντε, συνοδευόμενοι από τα μουρμουρητά του υποτακτικού του:

-       0 γέροντας είναι άρρωστος. Ήδη κάλεσα ασθενοφόρο από το Πσκωβ για να κάνει εισαγωγή. Μην τον απασχολήσετε για πολύ, σας παρακαλώ.

Αλλά και χωρίς την προτροπή του υποτακτικού ο γέροντας φαινόταν να μη βρίσκεται σε καλή κατάσταση; και το χέρι με το οποίο μας ευλογούσε έκαιγε. Όλοι προσπαθούσαν να μιλήσουν σύντομα, μόνο ένας μοναχός μιλούσε με ευφράδεια:

-       Ακόμη και ο άγιος Ιγνάτιος Μπριντσιανίνωβ έγραφε πως δεν υπάρχουν πια πραγματικοί πνευματικοί και πως δεν βρίσκεις πια στα μοναστήρια κάποιον να έχει καλλιεργήσει την ευχή του Ιησού.

-       Μπορείτε λίγο πιο σύντομα; του ψιθύρισε ο υποτακτικός

-       Καλά, με δύο λόγια λοιπόν, θα έλεγα πως σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες: «Δεν σώζονται όλοι όσοι πάνε στο μοναστήρι και ούτε καταστρέφονται όλοι όσοι μένουν στον κόσμο». Για παράδειγμα, στο δικό μας μοναστήρι δεν υπάρχει αδελφότητα αλλά συμμορία, όψη ο ηγούμενος είναι ένας αγριάνθρωπος.

-       Συνεπώς θέλεις να φύγεις από το μοναστήρι; τον ρωτάει ο γέροντας. Γνωρίζεις όμως, αδελφέ, πως όποιος εγκαταλείπει το μοναστήρι του μοιάζει με τον αυτόχειρα και στερείται χριστιανικής κηδείας;

-       Η μητέρα μου είναι άρρωστη και με παρακαλεί να πάω σπίτι, ίσα που ακούστηκε η φωνή του μοναχού

-       Το ίδιο μού συνέβη κι εμένα. Με παρακαλούσε η μητέρα μου να πάω στο σπίτι. Άντε να σου διηγηθώ τι συνέβη...

Εγώ την ιστορία αυτή την ήξερα ήδη από τους συγγενείς του γέροντα που ζούσαν στη Μόσχα. Μια μέρα ο γέροντας Αντριάν έλαβε ένα γράμμα από τη μητέρα του και τον πληροφορούσε πως το σπίτι κάηκε και ότι ζούσαν σ’ ένα καλυβόσπιτο και πως όταν έβρεχε το νερό έφτανε μέχρι τα γόνατα. Έτσι η μητέρα του αρρώστησε και εκλιπαρούσε τον γιο της να αφήσει για λίγο καιρό το μοναστήρι και να κερδίσει κάποια χρήματα για να φτιάξει ένα καινούργιο σπίτι. 0 γέροντας Αντριάν δεν εγκατέλειψε το μοναστήρι, όμως νύχτα και μέρα προσεύχονταν στον άγιο Νικόλαο τον θαυματουργό να βοηθήσει την άρρωστη μητέρα του.

Δεν ξέρω πόσον καιρό προσευχήθηκε με τον τρόπο αυτό αλλά μια μέρα εμφανίστηκε κάποιος και έφερε μια βαλίτσα με χρήματα. Μέσα στην βαλίτσα υπήρχε ένα σημείωμα με την παράκληση τα χρήματα να δοθούν στη μητέρα του μοναχού της οποίας το σπίτι κάηκε. Μέχρι σήμερα κανείς δεν ξέρει ποιος έφερε αυτά τα χρήματα. Όταν αγόρασε ένα σπίτι η μητέρα του π. Αντριάν βρήκε στη σοφίτα μια μεγάλη εικόνα του Αγίου Νικολάου η οποία της χαμογελούσε.

- Καταλαβαίνω, αδελφέ, ότι δυσκολεύεσαι, τον παρηγορεί ο γέροντας και βάζει στην τσέπη του ένα μάτσο με χρήματα. Κάποιος μου έφερε αυτά τα χρήματα. Πάρ’ τα και στείλε τα στη μητέρα σου για να αγοράσει φάρμακα και να τραφεί καλά. Το σπουδαιότερο είναι να πιστεύεις και ο Θεός δεν θα σε εγκαταλείψει

-       Χάνομαι, γέροντα, αρχίζει να κλαίει ο μοναχός. Θέλω να σωθώ αλλά όλους τους κρίνω.

-       Γι’ αυτό να τι μπορώ να σου πω...

Δεν πρόλαβε όμως να τελειώσει την φράση του επειδή έφτασε το ασθενοφόρο. Ο γέροντας προσπαθεί να συνεχίσει τη συνομιλία και την ίδια ώρα μου λέει:

-       Σε παρακαλώ, απάντησε σ’ αυτό το γράμμα.

Παίρνω από τον γέροντα το σφραγισμένο γράμμα,

αποστολέας του οποίου ήταν μια διάσημη ολυμπιονίκης. Αργότερα διάβασα γι’ αυτήν πως έμεινε παράλυτη μετά από έναν τραυματισμό στη σπονδυλική στήλη, ότι δεν τη βοηθάει καμιά θεραπεία, ότι πιστεύει στο Θεό και πως όταν ήταν μικρή τη βάπτισαν και έρχεται ένας ιερέας στο σπίτι και την κοινωνάει.

-       Γράψε της, μου υπαγορεύει την απάντηση ο γέροντας, πως κάνει λάθος, δεν είναι βαπτισμένη. Πολλοί κάνουν αυτό το λάθος. Μετά τη βάπτισή της θα αισθανθεί καλύτερα, ίσως να γιάνει τελείως.

-       Μα, Γέροντα, δεν διαβάσατε το γράμμα, ούτε το ανοίξατε καν, του απάντησα εγώ έκπληκτη.

-       Σίγουρα δεν το διάβασα; εκπλήσσεται κι εκείνος και δίνει τις τελευταίες συμβουλές: «Εν τη απουσία μου να πάτε στον γέροντα Ιωάννη Κρεστιάνκιν. Είναι πνευματικός άνθρωπος, ενώ εγώ τι είμαι; Παλαιότερα υπήρχαν μεγάλοι πνευματικοί, ενώ τώρα έμειναν κάτι γεροντάκια».

Αργότερα θα μου γράψει ο αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιάνκιν: «0 γέροντας Αντριάν! Να ο πραγματικός πνευματικός. Εγώ είμαι μονάχα ένας φροντιστής ψυχών». Και μου επανέλαβε λέξη προς λέξη τα λόγια του γέροντα Αντριάν για τους πρώην μεγάλους πνευματικούς και τα σημερινά γεροντάκια υπονοώντας τον εαυτό του.

ΝΙΝΑ ΠΑΒΛΟΒΑ. Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ . ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ. 

ΙΕΡΕΙΣ ΔΙΕΡΜΗΝΕΙΣ ΤΗΣ ΝΟΗΜΑΤΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΝΤΡΙΑΝ ΤΗΣ Ι.ΜΟΝΗΣ ΠΕΤΣΕΡΣΚΑ-ΠΟΣΚΩΒ.-Πάτερ, πεθαίνω, του είπε κλαίγοντας. Σύντομα θα πεθάνω! - Τότε ας ετοιμαστούμε για το θάνατό σου, Νίνα, της απάντησε ο γέροντας! Από τότε πέρασαν τριάντα χρόνια και η Νίνα όλο και ετοιμάζεται για το θάνατό της.

Θυμάμαι μια φορά που άκουσα έναν ιερομόναχο από τη μονή Πετσέρσκα-Πσκωβ να λέει παραπονούμενος για τον γέροντα Αντριάν:

- Να, περπατάω στο μοναστήρι, γύρω μου είναι όλα όμορφα και ήσυχα γεμάτα χάρη. Μόλις βγαίνει από το κελί ο γέροντας Αντριάν ξεκινάει η φασαρία: Άλλοι αρχίζουν να γαβγίζουν, άλλοι να ουρλιάζουν και άλλοι γρυλλίζουν. Είδατε τί ακαταστασία προκαλείται! Και επισκέπτονται το μοναστήρι και ξένοι.

Στην Λαύρα της Αγίας Τριάδας του Αγίου Σέργιου κατέφθαναν συχνά ξένοι. Τους έφερναν εκεί για να πειστούν πως στην Ε.Σ.Σ.Δ. δεν υπάρχουν διώξεις εναντίον της Εκκλησίας, καθώς έλεγε και το τραγούδι τους: «Εγώ δεν ξέρω άλλη χώρα όπου ο άνθρωπος να αναπνέει τόσην ελευθερία». Και οι ξένοι, με τη σειρά τους, γεμάτοι περιέργεια, ήθελαν να δουν αυτόν τον άγριο και σκοταδιστή λαό, που σε αντίθεση με τη φωτισμένη Ευρώπη πίστευε ακόμη στον Θεό.

Έτσι λοιπόν μια μέρα στην Λαύρα της Αγίας Τριάδας του Αγίου Σέργιου κατέφτασε μια υψηλόβαθμη αμερικανική αντιπροσωπεία συνοδευόμενη από μέλη της κεντρικής επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος. Όλα κυλούσαν κατά το σύνηθες. Οι Αμερικανοί κοίταζαν με περιέργεια τους μοναχούς, όπως στα μουσεία κοιτούν τα υπολείμματα ενός μαμούθ, σαν λείψανα του παρελθόντος. Τη στιγμή εκείνη βγήκε από το κελί του ο γέροντας Αντριάν. Και μόνο με το σιωπηλό του πέρασμα, προσευχόμενος με το κομποσχοίνι, δίπλα από μια υψηλόβαθμη Αμερικανίδα, εκείνη δαιμονίστηκε και άρχισε να ουρλιάζει, να γρυλίζει και χωρίς να ξέρει καμιά λέξη στα ρωσικά να βρίζει αισχρά:

-Παπά-Αντριανέ, θα σε σκοτώσω! Σκοτώστε τον παπά!

Προκλήθηκε σκάνδαλο. Ένα από τα πιο υψηλόβαθμα στελέχη της Κεντρικής Επιτροπής διέταξε με θυμό:

-Πάρτε αμέσως τον Αντριάν από ’δω! Να μη μείνει ούτε λεπτό εδώ!

Επίσημα αυτή η διαταγή ακουγόταν κάπως έτσι: «0 π. Αντριάν να μεταφερθεί στη Μονή των Σπηλαίων του Πσκωβ». Την περίοδο αυτή ήταν αρκετά άρρωστος, αλλά δεν του δόθηκε η δυνατότητα ούτε να ετοιμαστεί. Οι δικοί του άνθρωποι τον έπαιρναν στο κατόπι και τον παρακαλούσαν να δεχτεί την βοήθειά τους.

Έτσι γινόταν πάντα. Δεν άφηναν τον γέροντα σε ησυχία ούτε όταν ήταν άρρωστος.

Κάποιες Μοσχοβίτισσες μου διηγήθηκαν πως κάποτε του έφεραν μια ετοιμοθάνατη γυναίκα ονόματι Νίνα, η οποία είχε καρκίνο στο τελευταίο στάδιο. Οι γιατροί είχαν διαγνώσει πως θα πεθάνει πολύ σύντομα, Η γυναίκα αυτή τότε βρισκόταν μακριά από την Εκκλησία και ο λόγος για τον οποίο ήρθε στον πνευματικό ήταν η απελπισία.

-Πάτερ, πεθαίνω, του είπε κλαίγοντας. Σύντομα θα πεθάνω!

- Τότε ας ετοιμαστούμε για το θάνατό σου, Νίνα, της απάντησε ο γέροντας!

Από τότε πέρασαν τριάντα χρόνια και η Νίνα όλο και ετοιμάζεται για το θάνατό της. Λέγεται ότι τώρα είναι μοναχή. Είναι δύσκολο να εκφράσεις με την ανθρώπινη γλώσσα αυτό το μυστήριο της επιμήκυνσης της ανθρώπινης ζωής, αλλά ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος λέει: «0 θάνατος φοβάται να πλησιάσει αυτόν που δεν φοβάται το θάνατο». 0 άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα για να ενδυναμώσει τους πιστούς έλεγε: «0 Κύριος είναι μακρόθυμος. Σταματάει την ανθρώπινη ζωή μόνο όταν βλέπει πως κάποιος είναι ήδη έτοιμος να περάσει στην αιωνιότητα ή όταν βλέπει πως δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να αλλάξει».

Με την πάροδο των χρόνων ο γέροντας Αντριάν αρρώσταινε όλο και πιο συχνά. Να, τώρα ακούγεται πως έχει πυρετό και πως ο γιατρός του απαγόρευσε να δεχτεί άλλους πιστούς. Στην ουρά που περίμενε κόσμος για να τον επισκεφτεί άρχισε να προκαλείται αναστάτωση όταν έκανε πάλι την εμφάνισή της η Λιντοτσίκα, η οποία ζήτησε να γίνει δεκτή από τον γέροντα «μόνο για μια στιγμή».

-       Μόνο πάνω από το πτώμα μου! λέει η Κάτια φράζοντάς της το δρόμο.

-       Εμείς ήρθαμε από τη Σιβηρία και δεν μπορούμε να φτάσουμε στον γέροντα, αλλά εσύ; ξεσηκώνονται κάποιοι που είχαν έρθει από τη Σιβηρία.

Η Λιντοτσίκα όμως δεν υποχώρησε και χτύπησε το τζάμι του κελιού;

-       Ακριβέ μου πατέρα, δεν με αφήνουν να σας δω!

-       Τι συμβαίνει, Λιντοτσίκα; τη ρωτάει ο γέροντας Αντριάν βγαίνοντας στο χαγιάτι.

-       Πάτερ, αγόρασα εισιτήριο για το λεωφορείο αλλά δεν πήρα την ευλογία σας για να ταξιδέψω.

-       Να επιστρέφεις το εισιτήριο και να πάρεις το τρένο.

-Το τρένο, γέροντα, επιμένει η Λιντοτσίκα, φτάνει στις έντεκα το πρωί και θ’ αργήσω στη δουλειά! Η αφεντικίνα μου θα με φάει ζωντανή.

-       Θα πας με το τρένο, διακόπτει την συζήτηση ο γέροντας και στράφηκε προς τις ντόπιες γυναίκες, που περίμεναν ευλογία για να αρχίσουν τη συγκομιδή.

Αλλά για τις φρουτοσυλλέκτριες θα σας διηγηθώ πιο κάτω, τώρα ας τελειώσουμε με την Λιντοτσίκα. Πράγματι αυτή έφυγε με το τρένο, εμπιστευόμενη την σοφία των Αγίων Πατέρων που λέει: «Όπως ευλογήσει ο αββάς έτσι και να πράξεις». Και ευτυχώς που υπάρχει αυτή η εμπιστοσύνη, επειδή το πρωί έφτασε η τρομερή είδηση: Το λεωφορείο με το οποίο σκόπευε να ταξιδέψει η Λυδία χτυπήθηκε από ένα Καμάζ, ο οδηγός του οποίου ήταν μεθυσμένος. Το ατύχημα άφησε πίσω του πολλά θύματα.

- Θα δεχθώ μόνο όσους φύγουν αύριο, εξηγεί καθώς στεκόταν στο χαγιάτι ο γέροντας, χαλώντας ωστόσο κι εμένα.

ΝΙΝΑ ΠΑΒΛΟΒΑ. Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ . ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ.

Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ. Чин прощения в монастыре Оптина пустынь (2017 г.)

0 ΙΒΑΝ 0 ΤΥΦΛΟΣ, Ο «ΕΠΤΑΜΕΡΙΤΗΣ» ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ,ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ.

0 ΙΒΑΝ 0 ΤΥΦΛΟΣ, Ο «ΕΠΤΑΜΕΡΙΤΗΣ» ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ

«Θεέ μου! Δώρισέ μου αγάπη για τον πλησίον, αγάπη αγνή, ίδια για όλους, για όσους με παρηγορούν και για όσους με προσβάλλουν!» Έτσι προσευχόταν ο άγιος Ιγνάτιος Μπριντσιανίνωβ, ενώ εμείς παλεύαμε να αποκτήσουμε αυτή την αγάπη. Βοηθούσαμε τον πλησίον μας όπως μπορούσαμε και όχι μία φορά, μαζέψαμε χρήματα για ν’ αγοράσουμε σπίτι σε κάποια φτωχή οικογένεια. Αργότερα άρχισαν οι πειρασμοί. Πλησίαζαν το μοναστήρι μερικά άτομα που έρχονταν εδώ, όπως έλεγαν και οι πα¬λιοί, «όχι για τον Χριστό, αλλά για ένα κομμάτι ψωμί».

-       Εγώ είμαι «επταμερίτης», μου συστήθηκε μια μέρα ένας γραφομανής , ο οποίος δεν εργαζόταν ποτέ, και υποστήριζε πως η σύζυγός του και άλλοι «υποδεέστεροι» άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να τον συντηρούν.

-       Τι σημαίνει «επταμερίτης»;

-       Η βδομάδα έχει επτά ημέρες, μου εξηγεί εκείνος, και τα έχω οργανώσει ως εξής: τη Δευτέρα τρώω στην οικογένεια Βοζνεσένσκι, την Τρίτη στους Σεμάγκιν. Την Τετάρτη; Θα σημειώσω εσένα για την Τετάρτη κι εσύ κάθε Τετάρτη θα μου δίνεις φαγητό.

-       Αποκλείεται! Πάρε το φτυάρι! Μόνο αν μου σκάψεις τον κήπο θα σου δώσω να φας.

0 «επταμερίτης» είχε εγκατασταθεί κοντά στο μοναστήρι, επειδή η γυναίκα του τον έδιωξε από το σπίτι όταν κατάλαβε πως είναι φθηνότερο να αγοράσει στο παράσιτο ένα σπίτι στο χωριό, παρά να τον έχει όλη μέρα στα πόδια της. Πόσο ταλαιπωρούσε το μοναστήρι αυτός ο «επταμερίτης»! Δεν ήξερε διόλου να εργαστεί. Δούλευε μισή ώρα κι έφευγε. Πέρασε ένας χρόνος ώσπου να καταφέρει να δουλέψει μισή μέρα. 0 ποιητής μας είχε αλλεργία στη δουλειά και εγώ είχα αλλεργία σ’ αυτόν.

Όταν πεινούσε ερχόταν καμιά φορά στο σπίτι μου κι έτρωγε την σουπίτσα του. Μια μέρα όμως, καθώς είμαι αλλεργική στα παράσιτα, δεν του έδωσα σούπα και τον πέταξα έξω. Όπως όμως έλεγε και ο στάρετς Αμβρόσιος της Όπτινα: «Φεύγεις από το λύκο και πέφτεις πάνω στην αρκούδα». Αυτό επιβεβαιώθηκε αφού μόλις έδιωξα τον «ποιητή», κατέφτασε στο σπίτι μου ένας μουσαφίρης απρόσκλητος και φασαριόζος, ο τυφλός Ιβάν, ανάπηρος από μικρός και με εμφανή ψυχικά προβλήματα.

Τα μάτια τού τα είχε βγάλει η αλκοολική μάνα του όταν ήταν μικρός, προσπαθώντας να σκοτώσει το βρέφος. Κάποιοι καλοί άνθρωποι όμως πήραν κοντά τους αυτό το παραμορφωμένο παιδί, το φρόντισαν και πριν πεθάνουν το τακτοποίησαν κοντά στο μοναστήρι Ν. Εκεί έζησε μερικά χρόνια.

Είχε ως υπακοή να αντλεί νερό από τον σταθμό άντλ¬σης. Μόνο που αυτό το παιδί υπέφερε από ένα πάθος από το οποίο υποφέρουν συνήθως οι μεγάλοι. Είχε μερικές φορές έντονη επιθυμία να μεθύσει, τόσο που έφευγε από το μοναστήρι προς αναζήτηση αλκοόλ. Αρχικά ο Ιβάν μου ζήτησε κρασί. Δεν το ζήτησε, το απαιτούσε ουρλιάζοντας και αλαλάζοντας μέχρι να υποχωρήσω. Η αλήθεια είναι πως το ανακάτευα με νερό. Του έλεγα:

-       Βανετσίκα, πώς σε ανέχονται στο μοναστήρι;

-       0 μοναχός Βασίκα ταλαιπωρείται πολύ μαζί μου, αναγνώρισε με ειλικρίνεια. Πέφτει στα γόνατα και προσεύχεται με δάκρυα. Κλαίει γοερά, αλλά υπομένει επειδή ο Βασίκα είναι μοναχός.

Κύριε, πόσο πολύ θα ήθελα να αγαπήσω τον πλησίον μου. Πώς όμως να τον αγαπήσω αν ο πλησίον μου είναι ένας θρασύς «επταμερίτης» ή ένας θορυβοποιός που μου ζητάει κρασί; Η απέχθεια για τον πλησίον καταστρέφει την ψυχή. Δεν έχεις τη διάθεση να προσευχηθείς, δυσκολεύεσαι ακόμη και να αναπνεύσεις. Με αυτές τις σκέψεις, παραπονέθηκα σ’ έναν γνωστό ιεροδιάκονο και αυτός μου είπε:

- 0 άνθρωπος είναι σαν ένα σκεύος. Σήμερα είναι βρόμικο, ενώ αύριο ο Θεός θα το καθαρίσει. Εγώ κοιτάω μερικές φορές τέτοιους ανθρώπους και σκέφτομαι: Ίσως αυτοί να σωθούν κι εγώ όχι.

Ω μοναχική μακροθυμία! Ταλαιπωρήθηκαν με τον «επταμερίτη» ένα, δύο τρία χρόνια, προσπαθώντας να τον κάνουν να συνηθίσει τη δουλειά. Οι εργάτες του μοναστηριού, όμως, ήδη είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται:

-       Πάτερ, πάρτε τον από μας. Όποια δουλειά και να κάνει, εμείς πρέπει να την ξανακάνουμε. Εξωτερικά φαίνεται γεροδεμένος, αλλά στην πραγματικότητα είναι σαν ανάπηρος.

Κάποτε ο Κύριος έδωσε στον λεγόμενο ανάπηρο μια αληθινή αναπηρία: μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, δεν επανήλθε πλήρως και μέχρι το θάνατό του χρησιμοποιούσε πατερίτσες, σέρνοντας το πόδι του. Κι έτσι ανήμπορος όπως ήταν, ο άνθρωπός μας επιθύμησε την εργασία. Συνέβαινε όλα να είναι βυθισμένα στην ομίχλη και αυτός ήδη να δουλεύει τον κήπο του κουτσαίνοντας με την πατερίτσα. Οι πατάτες του ήταν μεγάλες και νόστιμες, η αφθονία της ντομάτας του μας εξέπληττε, ενώ τον μισό κήπο του τον κάλυπταν λουλούδια.

-       Γιατί έχεις ανάγκη από τόσα λουλούδια; τον ρωτούσαμε

-       Για την γυναίκα μου. Αγαπάει τα λουλούδια. Μπορεί άραγε να με συγχωρέσει; Όχι, δεν θα με συγχωρέσει.

Όσο παράξενο και αν φαίνεται, ενώ βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση, βρήκε μια οικιακή ασχολία και έτσι βοηθούσε έστω και λίγο τα παιδιά του. Η γυναίκα του απορούσε: «Τι να συνέβη και ο πατέρας τους φροντίζει την οικογένεια;!» Μια μέρα επισκέφθηκε τον σύζυγό της από περιέργεια και είδε έναν άνθρωπο άρρωστο και ετοιμοθάνατο, ο οποίος, σέρνοντας το πόδι του, προσπαθούσε με όλες του τις δυνάμεις να την σερβίρει:

-       Αυτά τα αγγούρια είναι από τον κήπο μας, και ο μαϊντανός. Κι αυτά τα λουλούδια είναι για σένα, αγάπη μου. Συγχώρεσέ με, αν μπορείς, τουλάχιστον πριν πεθάνω. Εγώ σου χάλασα όλη τη ζωή, ενώ εσύ θυσιάστηκες για την οικογένεια.

Η γυναίκα στεκόταν ανάμεσα στα λουλούδια και τον κοίταζε σαν μαρμαρωμένη. Έπειτα στράφηκε προς τον ετοιμοθάνατο σύζυγό της και άρχισε να κλαίει:

-       Εσένα περίμενα, ακριβέ μου... Αλίμονο, πόσο άργησες!

 ΝΙΝΑ ΠΑΒΛΟΒΑ. Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ . ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ.

Έχετε προσέξει πως οι μεγάλοι πειρασμοί εμφανίζονται κυρίως κοντά στις μεγάλες εορτές, όταν η θεία χάρις κάνει ιδιαίτερα έντονα την παρουσία της;

Μας είπε μία μέρα ένας μοναχός:

- Έχετε προσέξει πως οι μεγάλοι πειρασμοί εμφανίζονται κυρίως κοντά στις μεγάλες εορτές, όταν η θεία χάρις κάνει ιδιαίτερα έντονα την παρουσία της;

Για μένα μια τέτοια ημέρα έμπλεη θείας χάριτος έγινε η μέρα που τιμάμε την εικόνα της Παναγίας της Καλούγκα, όταν μαζί με τους πειρασμούς των κλοπών ανακάλυψα και κάποιες ακούσιες αμαρτίες μου. Από τότε συνηθίζω να ευχαριστώ τον θεό για τους πειρασμούς και τις θλίψεις, αφού όπως γράφει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Εάν δεν υπομείνουμε τους πειρασμούς είναι αδύνατο να γνωρίσουμε την αλήθεια».

 ΝΙΝΑ ΠΑΒΛΟΒΑ. Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ . ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ.

Μιας και η κουβέντα ήλθε στη φιλία, θα ήθελα να θυμίσω πως ο ιερομόναχος Βασίλειος Ροσλιάκωβ, ο οποίος δολοφονήθηκε ανήμερα του Πάσχα το 1993, τιμούσε τη φιλία αλλά απέρριπτε την οικειότητα, λέγοντας πως η οικειότητα καταστρέφει την αγάπη.

Μιας και η κουβέντα ήλθε στη φιλία, θα ήθελα να θυμίσω πως ο ιερομόναχος Βασίλειος Ροσλιάκωβ, ο οποίος δολοφονήθηκε ανήμερα του Πάσχα το 1993, τιμούσε τη φιλία αλλά απέρριπτε την οικειότητα, λέγοντας πως η οικειότητα καταστρέφει την αγάπη. Εν τω μεταξύ οι καρποί της οικειότητας πολλαπλασιάστηκαν.

Να μερικές ιστορίες από αυτά τα χρόνια. Όχι πολύ μακριά από το μοναστήρι εγκαταστάθηκε μια οικογένεια με τρία παιδιά. 0 σύζυγος ήταν οικοδόμος και η γυναίκα ράφτρα. Η σύζυγος αμέσως έλαβε πλήθος παραγγελιών. Μια μοναχή που ζούσε στον κόσμο την παρακάλεσε να της ράψει ένα ράσο, ενώ μια άλλη ένα ζωστικό. Να πληρώσουν δεν είχαν γι’ αυτό μόνο την ευχαρίστησαν: «ο Θεός να σας το ανταποδώσει». 0 σύζυγος το ίδιο, βάλτωσε στις αλληλοβοηθητικές αδελφικές δουλειές, επειδή σε μια από τις αδελφές της έτρεχε η στέγη και τα χρήματα ίσα που της έφταναν να αγοράσει τα υλικά της επισκευής. 0 εργάτης μας δούλεψε δωρεάν. Έτσι λοιπόν εξελίσσονταν τα πράγματα και όλοι έλεγαν: «βοήθα με». Οι άνθρωποι αυτοί ντρέπονταν να αρνηθούν και να ζητήσουν χρήματα για τη δουλειά τους. Με λίγα λόγια οι σύζυγοι μπορεί να το έκαναν εις δόξαν Θεού αλλά μετά από ένα χρόνο η σύζυγος έλεγε κλαίγοντας: «Πάμε να φύγουμε από δώ γιατί θα πεθάνουμε της πείνας».

Στο ημερολόγιο του ιερομονάχου Βασιλείου Ροσλιακώβ υπάρχει η εξής σημείωση: «Αλίμονο σ’ αυτόν που θα ιδιοποιηθεί τον κόπο του εργάτη, επειδή αυτός που το κάνει μοιάζει με εκείνον που χύνει αίμα» (Όσιος Εφραίμ ο Σύρος). Μ’ αυτή τη σημείωση έχει σχέση η παρακάτω ιστορία μας.

Μία μέρα ο π. Βασίλειος παρακάλεσε τον αγιογράφο Παύλο Μπουσαλάεβ να του αγιογραφήσει μια εικόνα και του είπε ότι θα του πληρώσει τη δουλειά του.

- Πώς μπορώ να πάρω χρήματα από εσάς; τα έχασε ο Παύλος.

0 π. Βασίλειος όμως επέμενε. 0 Παύλος αργότερα διηγόταν: «Τότε είχε γεννηθεί ένα από τα παιδιά μας και, μιλώντας σας ειλικρινά, είχα απόλυτη ανάγκη από χρήματα. Χαρήκαμε τόσο πολύ με τη σύζυγό μου γι’ αυτό το απρόσμενο έσοδο, που δεν ξέραμε πώς να ευχαριστήσουμε το Θεό».

Τη σημείωση αναφορικά με το ότι ο π. Βασίλειος θεωρούσε απαραίτητο να πληρωθεί κάποιος για τον κόπο του την είχα αφαιρέσει από το χειρόγραφο του βιβλίου μου «Κόκκινο Πάσχα», επειδή ο εκδότης μου με έπεισε πως και μόνο η αναφορά της λέξης χρήματα εξευτελίζει τα ιδεώδη της Ορθόδοξης αδελφοσύνης. Έτσι προέκυψε η μετατροπή της αδελφοσύνης, που είναι φορέας αγάπης, σε απρεπή οικειότητα.

Μια ακόμη σχετική ιστορία. Στην κοινότητά μας είχε εμφανιστεί ένας εκδότης βιβλίων ο οποίος κέρδιζε καλά χρήματα εκδίδοντας, παράνομα, ορθόδοξα βιβλία. Δεν ζητούσε την έγκριση των συγγραφέων και βέβαια δεν πλήρωνε για τα δικαιώματα. Κι αν οι ρώσοι συγγραφείς ήταν συνηθισμένοι με παρόμοιες ανομίες, ο μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ ήθελε να τον στείλει στο δικαστήριο επειδή είχε εκδώσει βιβλία του χωρίς να πάρει έγκριση. Τελικά η υπόθεση δεν πρόλαβε να εκδικαστεί. Εκδικάστηκε στο Δικαστήριο του Θεού. Το σπίτι του εκδότη, μαζί με το χώρο αποθήκευσης των «πειρατικών» εντύπων κάηκαν, μαζί και το καινούργιο αμάξι του. Μετά απ’ όλα αυτά πώς να μην πιστέψω στον ισχυρισμό της Κλάβας πως η κλοπή είναι «φωτιά καταστρεπτική»:

 ΝΙΝΑ ΠΑΒΛΟΒΑ. Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ . ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ.