Θά σάς πώ ένα πράγμα προς δόξαν Χριστού. Θυμάμαι μιά χρονιά, Κυριακή τών Βαΐων, βρισκόμουν στήν εκκλησία καί γονάτισα στο σκαμνάκι καί, καθώς έλεγα τήν «ευχή» βλέπω στήν Ιερά Πρόθεσι ένα κόκκινο ύφασμα, κόκκινο τής φωτιάς. ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ.

Θά σάς πώ ένα πράγμα προς δόξαν Χριστού. Θυμάμαι μιά χρονιά, Κυριακή τών Βαΐων, βρισκόμουν στήν εκκλησία καί γονάτισα στο σκαμνάκι καί, καθώς έλεγα τήν «ευχή» βλέπω στήν Ιερά Πρόθεσι ένα κόκκινο ύφασμα, κόκκινο τής φωτιάς. Δέν μπορώ νά σάς τό περιγράφω, όπως είναι τό βελούδο. 

Ηταν καί ένα Αγιο Ποτήριο, πού τό σχήμα του γύρω-γύρω κατέληγε σέ «γλώσσες»- σέ κάθε μία ύπήρχε άναπαράστασι άπό τά Πάθη τού Χριστού μέχρι καί τήν Άνάστασι. Υψωσα τό κεφάλι μου νά δώ μέσα στο Αγιο Ποτήριο καί είδα τόση λάμψι καί τέτοιο φώς, πού γιά μιά στιγμή έχασα τό φώς μου καί είπα: «Ά πά, πά! Δέν βλέπω!». Όταν συνήλθα καί επανήλθε τό φώς στά μάτια μου, πληροφορήθηκα στή διάνοιά μου ότι αύτό ήταν τό άκτιστο φώς. Μου ήρθε μία χαρά, ένα μεγαλείο, μία άγαλλίασι, πού έκείνη ή δεσποτική μέρα έμεινε άξέχαστη στήν ψυχή μου. Τί μεγαλείο δίνει ό Θεός στήν ψυχή τού άνθρώπου! Όχι ότι ήμουν άξια νά δώ τή μεγαλωσύνη του Θεού, άλλα ό Θεός τά δίνει άπό μεγάλη εύσπλαγχνία καί άμετρη άγάπη. Με αύτό κατάλαβα τί άκρίβεια πρέπει νά έχουμε τήν ώρα πού πηγαίνουμε νά πάρουμε τό Σώμα καί τό Αίμα του Χριστού! Ό καθένας μας όμως έχει τό χαρακτήρα του καί δέν μπορούμε νά συμμαζέψουμε, νά συγκεντρώσουμε και νά στριμώξουμε τόν νου μας. Τον αφήνουμε, καί όπου μάς πάει, καί έτσι χάνουμε τις δωρεές τού Θεού.

Ή προσευχή είναι ένα πολύ μεγάλο χάρισμα στον άνθρωπο καί άμα θά τό νοιώση καί τό γευθή αύτό, δέν θά θέλη τίποτε άλλο, παρά μόνο τή μοναξιά, τήν ησυχία, νά πετάη καί νά ύμνολογή τόν Θεό. Ακόμη καί ένας άργός λόγος, πού θά βγή άπό τό στόμα, θά τόν σκέπτεται καί θά αναρωτιέται: «Γιατί βγήκε αύτός ό άργός λόγος;». Τί μάς δίνει ό Θεός! Τι χαρά παίρνουμε, όταν εμείς Τόν έχουμε στο νου μας! «Τίς Θεός μέγας!». Υστερα, τά μεγαλεία τού Θεού στον ούρανό δέν λέγονται! Τά άνθη τού Παραδείσου; Όλα είναι ένα μπόι, δέν ξεχωρίζουν ούτε ένα χιλιοστό- δέν έχει μεγάλο καί μικρό, σάν νά είναι τάπητας. Πώς είναι στον κάμπο τό σιτάρι, πού όταν τό φυσάει ό αέρας, τήν άνοιξι, κυματίζει; Ετσι κυματίζουν καί τά άνθη τού Παραδείσου καί σκορπίζουν άρρητο εύωδία! Εκεί είναι όλα όμοια- βλέπει κανείς καί θαυμάζει τό μεγαλείο τής Θεότητος.


 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.   ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ  ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ. ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ.