Μιά φορά, θυμάμαι, άνέβαινα ένα άνήφορο καί είχα τριάντα κιλά στήν πλάτη μου. Ήμασταν στίς Σταγιάτες τότε. Λοιπόν, είχα βάρος στόν ώμο, είχα καί στά χέρια. ...... ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ.

Μιά φορά, θυμάμαι, άνέβαινα ένα άνήφορο καί είχα τριάντα κιλά στήν πλάτη μου. Ήμασταν στίς Σταγιάτες τότε. Λοιπόν, είχα βάρος στόν ώμο, είχα καί στά χέρια. Ήταν καταμεσήμερο, ζέστη, καί νά άνεβαίνης τον άνήφορο. Αλλά έλεγα με τό νου μου ότι τώρα ό Χριστός άνεβαίνει με τον Σταυρό. Πώς άνέβηκε ό Χριστός τον Γολγοθά; ’Έτσι καί ’γώ θά άνέβω. Καί ’κείνη τήν ώρα πού ανέβαινα μέ κόπο καί μόχθο καί δέν μπορούσα καί είχε γίνει τό πρόσωπό μου σάν τό μαύρο πανί, αισθάνθηκα δυο χέρια νά μου σηκώνουν τό βάρος άπό τό πίσω μέρος. Πώς μέ σπρώχνετε καμμιά φορά στόν άνήφορο γιά νά άνέβω; Έτσι άνέβηκα, τόσο εύκολα, ούτε νά ιδρώσω ούτε τίποτε, καί μετά αισθάνθηκα τόσο έλαφρωμένη! Μετά άφησα τό βάρος αύτό καί πήγα κι έκανα τετρακόσιες μετάνοιες. Πλημμύρισα άπό χαρά. Τί ήταν αύτό; 

Ήταν μιά ξεκούρασι καί μιά πληρωμή άπό τον Θεό τό αισθάνθηκα στήν καρδιά μου. Δέν μπορώ νά τό ξεχάσω, αύτό μου έμεινε μέσα στήν ψυχή μου. Γι’ αυτό λοιπόν, τώρα πού έχετε δυνάμεις, κάντε ό,τι μπορείτε- όλα τα γράφει ό Θεός, όλα τά γράφει, και τήν τριχίτσα, τίποτε δεν πηγαίνει χαμένο, τίποτε. Όπως τά είδε ή νονά τής άδελφής Εύπραξίας καί ένα κουβαράκι μικρούτσικο πού είχε δώσει γιά νά καρυκώσουν τις φτέρνες από τις κάλτσες ένός μικρού παιδιού, καί ’ κείνο τό ελάχιστο βρέθηκε στον ουρανό. Καί είπε: «Μπά, κι αυτό βρέθηκε;». «Ναί, βρέθηκε. Είδες πού δέν πάει τίποτε χαμένο;», τής είπε ό Άγγελός της. Καί τά σπιρτάκια πού είχε δώσει, ό,τι είχε δώσει τά είδε όλα, ένα σωρό. Πήγε τίποτε χαμένο; Όλα τά είχε άποθηκευμένα ό Χριστός. Έτσι καί τά βήματα πού κάνει κανείς, όταν κοπιάζη, όλα, όλα καταγράφονται.

Τί ωραία όταν ύπάρχουν δυνάμεις! Νά σηκώνεται κανείς νά συγυρίζη, νά σκουπίζη καί νά βολεύη καί όλα νά τά φτιάχνη! Ή Χάρις τού Θεού θά τού δίνη πολλή δύναμι καί πολλή χαρά στήν ψυχή του, όταν θά έργάζεται τον Χριστό. Κι ό,τι τρώη πάλι, γιά νά μή τό στέρηση ό Θεός, νά τό σταυρώνη. Νά σταυρώνουμε καί εμείς τό φαγητό καί νά λέμε «δόξα σοι ό Θεός», διότι είναι εύλογημένο' καί έτσι όλα θά είναι ευλογημένα. Ή Χάρις τού Θεού ενισχύει καί δυναμώνει τον άνθρωπο καί έρχεται πνευματική χαρά καί άγαλλίασι μέσα στήν ψυχή του. Όσο κοπιάζει κανείς, τόσο ό Θεός τον άνταμείβει. Οι μετάνοιες πού θά κάνουμε, τά σταυρωτά πού θά κάνουμε, πού θά σταθούμε όρθιες στις Ακολουθίες, όλα γράφονται. Τήν ώρα πού μιλάμε, πού συζητάμε, τήν ώρα πού άναφέρουμε τό όνομα τού Θεού είναι συνέχεια μπροστά μας, «πανταχού παρών καί τά πάντα πληρών». Όλα τά βλέπει, και τά καλά τά σημειώνει καί τά κακά τά σημειώνει, όλα. 

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ  ΒΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ.ΛΟΓΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ.