Ο ΝΕΟ ΙΕΡΟ-ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΣΕΡΓΙΟΣ SREBRYANSKY

 Ό νέος ίερο-ομολογητής Σέργιος Srebryansky

Οί έπτά σκληρές δεκαετίες του κομμουνισμού στη'Ρωσία άνέδειξαν μία σειρά νεομαρτύρων, που έδωσαν τή ζωή τους για τόν Κύριο. Όχι λιγώτερης σημασίας είναι και οί πολλοί νεο-ομολογηταί πού στολίζουν τήν Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, οί όποιοι ύπέφεραν τά ίδια βασανιστήρια μ` εκείνους πού υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο, άλλ’ αυτοί έπέζησαν καί πέθαναν αργότερα με φυσικό θάνατο.

Αφού πέρασαν τό καμίνι των δοκιμασιών, φυλακίσεων και εξοριών, τελειοποιήθηκαν στήν χριστομίμητη αρετή τής αγάπης, ακόμα καί -ίσως Ιδιαίτερα- στήν αγάπη πρός τούς εχθρούς.

Ενας τέτοιος ομολογητής ήταν ό άγιος Σέργιος, ό πνευματικός τής γυναικείας μονής τών Αγίων Μάρθας & Μαρίας στή Μόσχα, πού ιδρύθηκε άπό τήν νεομάρτυρα δούκισσα Έλισσάβετ. Ή πορεία τής ζωής του, ή όποια πέρασε άπό τήν υπηρεσία πού προσέφερε ώς έγγαμος στρατιωτικός ίερεύς, μετά ώς οργανωτής μιας φιλανθρωπικής μονής, έπειτα ώς σταθερός ομολογητής τής πίστεως στή φυλακή καί στήν εξορία, καί ώς άνθρωπος τής προσευχής με πνευματικά ύψη, μπορεί νά σταθή ώς μιά έμπνευση στους ορθοδόξους Χριστιανούς κάθε κατηγορίας.

Ό νέος ίερο-ομολογητής Σέργιος γεννήθηκε τήν 1η Αυγούστου 1870 σέ ένα χωριό στήν περιοχή του voronezh, στήν οικογένεια του ίερέως Βασιλείου Srebryansky . Στήν βάπτισί του ώνομάστηκε Μητροφάνης. Όπως τά περισσότερα παιδιά τών ιερέων τότε, ό Μητροφάνης έλαβε εκκλησιαστική εκπαίδευσε Τό 1892 άποφοίτησε άπό τό εκκλησιαστικό σεμινάριο του  Voronezh, άλλά δεν έγινε ιερέας άμέσως.

Ενα μέρος τών διανοουμένων τότε -χωρίς νά εξαιρούνται καί παιδιά τών κληρικών- είχαν μιά κριτική στάσι άπέναντι στήν Όρθόδοξη Εκκλησία. 

Τέτοιοι άνθρωποι, πού συγχρόνως ποθούσαν νά υπηρετήσουν τό λαό καί δεν ήταν άδιάφοροι γιά τά ήθικά θέματα, προχωρούσαν νά γίνουν κοινωνιολόγοι ή εργάζονταν σέ πρακτικές εργασίες.

Ετσι ό Μητροφάνης, κάτω άπό τήν έπίδρασι τέτοιων Ιδεών, έγγράφτηκε στό Κτηνοτροφικό Ινστιτούτο τής Βαρσοβίας. Ή συναναστροφή του μέ φοιτητάς πού ήταν άδιάφοροι γιά τά θέματα τής πίστεως καί τό γεγονός ότι βρισκόταν στήν ρωμαιοκαθολική Πολωνία πού ήταν εχθρική πρός τήν Όρθοδοξία, τόν ωθούσαν ν’ άρχίση νά εκκλησιάζεται σέ μιά ορθόδοξη εκκλησία. Στήν Βαρσοβία γνώρισε τήν σύζυγό του, τήν Όλγα VLADIMIROVNA  κόρη ενός ίερέως πού εφημέρευε στό ναό τής Αγίας Σκέπης στήν περιοχή τού ΤVER. Ή Όλγα ήταν καθηγήτρια καί είχε πάει στή Βαρσοβία νά έπισκεφθή κάποιους συγγενείς. Παντρεύτηκαν το 1893.

Ό Μητροφάνης, ένώ ζούσε  στη Βαρσοβία, άρχισε νά έχη άμφιβολίες γιά τό πόσο σώσει ήταν ή έπιλογή του γιά τήν πορεία της ζωής του. Μέσα στήν ψυχή του είχε ένα ζωηρό πόθο νά υπηρέτηση τούς ανθρώπους, άλλά αναρωτιόταν άν έφτανε νά περιορίση τόν εαυτό του σε μιά εξωτερική υπηρεσία τού κόσμου. Ή ψυχή τού νέου, πού είχε διατηρήσει τις θρησκευτικές του εμπειρίες άπό παιδί καί είχε δεχθή μιά όρθόδοξη εκπαίδευση δέν ικανοποιήθηκε μέ μιά τέτοια εργασία- έτσι άποφάσισε νά ξεκινήση τό δρόμο της ίερωσύνης.

Στις 2 Μαρτίου 1893 χειροτονήθηκε διάκονος καί τό επόμενο έτος ίερεύς. Τό 1896 άρχισε νά διδάσκη θρησκευτικά σέ ένα σχολείο, καί τό 1897 τοποθετήθηκε προϊστάμενος στο ναό της Αγίας Σκέπης στο 51 στράτευμα τού CHERNIGOV.

Έδώ ό π. Μητροφάνης έδωσε όλο τόν εαυτό του στήν ύπηρεσία τού Θεού καί στο ποίμνιό του. Παρηγορητής ψυχών, σοβαρός καί θαυμάσιος κήρυκας, τού όποιου τά λόγια ρουφούσαν οί άκροαταί του. Τό ποίμνιό του έλκύσθηκε άμέσως άπό τόν ειλικρινή καί ζηλωτή ποιμένα. Μιά πολύ δυνατή ενορία δημιουργήθηκε, καί έτσι ό π. Μητροφάνης άνέλαβε τό δύσκολο έργο της άνεγέρσεως ένός νέου ναού πού τελείωσε έπιτυχώς. Επίσης ίδρυσε βιβλιοθήκη καί σχολείο της ενορίας. Ό π. Μητροφάνης προσέφερε όλες τις δωρεές, πού τού χάριζαν οι ευεργέτες, στήν εκκλησία, στο σχολείο καί στή βιβλιοθήκη.

Τό 1903 ήταν παρών στήν άγιοκατάταξι τού άγιου Σεραφείμ τού Σαρώφ καί εκεί γνωρίστηκε μέ τήν δούκισσα Έλισσάβετ, στήν όποια ό π. Μητροφάνης έκανε καλή έντύπωσι γιά τήν ειλικρινή πίστη τήν ταπείνωσι καί τήν άπλότητά του.

Τό 1904 άρχισε ό 'Ρωσο - Ιαπωνικός πόλεμος καί τό σύνταγμα πού υπηρετούσε ό π. Μητροφάνης στάλθηκε στήν Ανατολή. Τούς άκολούθησε καί ό π. Μητροφάνης, γιατί στά έπτά χρόνια υπηρεσίας κοντά στους στρατιώτες, είχαν γίνει σάν μιά μεγάλη οικογένεια, καί μαζί τους τώρα θά ζούσε όλες τις δυσκολίες τού πολέμου. Όπου βρισκόταν ευκαιρία, αυτός καί οι βοηθοί του έστηναν μιά υπαίθρια εκκλησία καί τελούσε τήν θεία λειτουργία. Ακόμα καί τήν ώρα της μάχης έμενε κοντά στο σύνταγμά του.

Σημειώνει στο ήμερολόγιό του- «Σέ όλες τίς μάχες τελούσα τήν θεία λειτουργία κάτω άπό τις σφαίρες. Έδωσα τήν τελευταία θεία κοινωνία σέ πολλούς στρατιώτες καί έθαψα πολλούς πού σκοτώθηκαν. Στις άκολουθίες οι στρατιώτες, αυθόρμητα, έπεφταν στά γόνατα στο χώμα της υπαίθρου καί μέ ζήλο έκαναν μετάνοιες καί προσεύχονταν».

Γιά τήν Ουσιαστική του υπηρεσία ό π. Μητροφάνης έλαβε τό όφφίκιο τού αρχιμανδρίτου καί ένα χρυσό επιστήθιο σταυρό.

Τό 1908 ή δούκισσα Ελισάβετ κόπιαζε γιά την ίδρυση της γυναικείας μονής τών Αγίων Μάρθας & Μαρίας. Είχε ζητήσει άπό πολλούς συμβουλές γιά τό καταστατικό της μονής, άλλά εκείνες πού ήταν σύμφωνες μέ την ψυχή της δούκισσας ήταν οι συμβουλές τού π. Μητροφάνη, καί αυτές έγιναν τό κεντρικό θεμέλιο της μονής. Γιά νά τίς θέση σέ έφαρμογή, ή δούκισσα κάλεσε τόν αρχιμανδρίτη Μητροφάνη νά γίνη πνευματικός της μονής καί έφημέριος.

Ό π. Μητροφάνης όμως δέν ήθελε νά άποχωριστή τό ποίμνιο της ενορίας του, στήν όποια έδινε ολη τή δύναμι καί τό χρόνο του. Αλλ’ ούτε καί τό ποίμνιό του δέν ήθελε νά τόν άποχωριστή. Θυμάται ό π. Μητροφάνης άτι γιά ώρες οι ενορίτες περίμεναν στο ναό γιά νά τόν δουν καί ν’ άκούσουν τίς συμβουλές του.

Ωστόσο δέν τόλμησε νά άπορρίψη την προσφορά της δούκισσας καί της είπε, άτι θά τό σκεφθή καί θά της δώση την οριστική άπάντησί του άργότερα...

(συνεχίζεται)

[πηγή· περιοδικό «THE ORTODOX WORD», τ. 303, σ. 157 — ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ.