ΤΑ ΞΩΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ. ΓΕΡΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ.

 Δεν γνωρίζω αν άλλη χριστιανική χώρα, όπως ή η Ελλάδα μας, έχει τόσα εξωκλήσια. Εξωκλήσια είναι τα έκκλησιδάκια πού βρίσκονται έξω από πόλεις καί χωριά. Αυτά τα εκκλησάκια ήταν σημεία εύλαβικής αναφοράς καί παρηγοριάς για τον άνθρωπο τής υπαίθρου. Είχαν αγιάσματα με ιαματικά ύδατα. Είχαν άγιες εικόνες, πού δάκρυζαν, χτυπούσαν, μιλούσαν, θαύματα ένεργούσαν. Ήταν αποκούμπια τού πονεμένου καί κουρασμένου ανθρώπου. Αύτά ήταν γι’ αυτούς τά νοσοκομεία, τά καταφύγια στον πόνο καί τις στενοχώριες τής πικρής ζωής. Ήταν κτισμένα έπειτα από κάποιο όνειρο, κάποια οπτασία ή κάποιο τάμα. Οίκοδομήθηκαν από φτωχούς χειρώνακτες, τις περισσότερες φορές με τους δικούς τους κόπους. Άρχιτέκτων ήταν ή βαθειά τους εύλάβεια, γι’ αύτό και ήσαν όμορφα, γουστόζικα. Ή κάθε γωνιά και ή κάθε πέτρα έχει τοποθετηθή με μεράκι. Και οι άνθρωποι που τα συντηρούν και ανάβουν τα κανδηλάκια και τα εύτρεπίζουνε στο διάβα τού χρόνου είναι όμορφοι, εύλαβεις, προσηνείς.

Διηγείτο ό γερ’-Άργύρης από τό 'Αγιονέρι Κοζάνης πώς ό Αγιος Αθανάσιος εχει άγιασμα και πολλές ιάσεις επιτελεί. Ενας νέος, πού στα μικρά του χρόνια άναβε με την μητέρα του τα καντήλια τού 'Αγίου Αθανασίου, πήγε στην Αμερική για μια καλύτερη τύχη. Εκεί παρέλυσαν τα κάτω άκρα του. Οι γιατροί καμιά βοήθεια δεν τού προσέφεραν. Μια ευλογημένη νύχτα βλέπει στον ύπνο του έναν αρχιερέα με κατάλευκα γένεια.

-           Παιδί μου, με γνωρίζεις; Είμαι ό άγιος Αθανάσιος από τό 'Αγιονέρι. Έλα καί σ’ εμένα κι εγώ θά σε γιατρέψω.

Πράγματι, έπέστρεψε στήν Ελλάδα, έκανε Λειτουργία στον Αγιο Αθανάσιο, κρέμασε τις πατερίτσες του στήν εικόνα κι από τότε βαδίζει χωρίς καμιά δυσκολία.

Ό ίδιος διηγείτο ακόμη:

-           Πήγα κάποτε ν’ ανάψω τά καντήλια τού 'Αγίου. Οταν έφθασα με τό γαϊδουράκι μου στήν πόρτα, ψάχτηκα καί δια-πίστωσα πώς ξέχασα τά κλειδιά. Ή πόρτα βαρειά, ξύλινη με γύφτικους μεντεσέδες. Τί νά έκανα; Τό πήγαιν’-έλα από τό χωριό δεν ήταν εύκολο. Τήν ώρα πού πήγα νά κρεμάσω τό λαδικό στο καρφί τού τοίχου τής εκκλησίας ακούστηκε δυνατός κρότος. "Ανοιξε ή πόρτα! "Οταν τελείωσα τις προσευχές μου καί τήν αποστολή μου, με τον ’ίδιο τρόπο ’έκλεισαν οι πόρτες καί έφυγα γιά τό σπίτι μου, κρατώντας αναμμένη τήν δάδα τής πίστεως. Τό φως τό πήρα από τό καντηλάκι τού άγιου Αθανασίου, γι’ αύτό δεν μου έσβησε ποτέ.

Αυτή ή επίσκεψη στο ξωκλήσι του ' Αγίου Αθανασίου, παρ’ όλο που δεν συναντούσε μήτε ψάλτη μήτε παπά μήτε ιεροκήρυκα, καλλιέργησε την ψυχή του, τράνεψε την πίστη του και του προσέδωσε βαθειά ευλάβεια.

Στον πόλεμο του ’40 πολέμησε στην πρώτη γραμμή. Ό βασιλιάς Παύλος τον παρασημοφόρησε. Έχασε όμως όλη του την πτέρνα. 'Όταν ήσύχασαν τα πράγματα, τον προέτρεπαν να περάση έπιτροπή για σύνταξη καί απαντούσε ό άνθρωπος τού Θεού:

-Αν πάρω χρήματα, θά χάσω ότι κέρδισα: Έγώ, παιδιά μου, έβλεπα την Παναγία. Σώθηκα από βέβαιο θάνατο. Δεν λύγισα. Δεν φοβήθηκα. Αυτά είναι τά παράσημά μου.

Άπ’ ό,τι κάνει κανείς γιά τον Θεό, τίποτε δεν πάει χαμένο. Ό άνθρωπος δεν χαριτώνεται μόνον με την διδαχή, αλλά καί με κάθε εύσέβεια πού δεν καταντά εύσεβισμός. Καί τό καντήλι καί τό κερί καί τό λιβάνι καί τό πρόσφορο καί ό άρτος γίνονται μάννα ούράνιο πού θρέφει την ψυχή. Μακάρι νά μη λείψουν από κανένα ορθόδοξο σπίτι. Αμήν.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΜΟΡΦΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΓΕΡΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ.