ΒΑΣΙΛΩ Η ΒΑΣΤΑΡΟΥΧΑ. ΓΕΡΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ. Ι.Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ.

Βασίλω ή Βασταρουχα

Ο τήν άλλη άκρη τού χωριού τού Προυσού υπήρχε ακόμη μιά λεβέντισσα πριγκιποπούλα, ή Βασίλω. Ανδρεία γυναίκα, σάν τήν Δεββώρα τού Ισραήλ, δυνατή καί στο σώμα καί στήν ψυχή. Άνθρωπος δοσμένος στήν δουλειά του, όχι τόσο γιατί αγαπούσε τά χρήματα, όσο τό μοναστήρι καί τούς διακονητές του. Αγαπούσε τήν Παναγία καί τά παιδιά Της, τούς μοναχούς. Συνεργαστήκαμε οκτώ χρόνια. Ποτέ δέν ζήτησε κάτι γιά τον εαυτό της.

Ποτέ δέν εκμεταλλεύτηκε τήν ανάγκη μου. Ποτέ δέν ανταλλάξαμε λόγο πικρό. ’Ήτανε στο μοναστήρι από τό πουρνό- πουρνό μέχρι τό βαθύ σούρουπο. Κι αν χρειαζότανε νά παραμείνη μέχρι καί την νύχτα, ποτέ δεν το αρνήθηκε ούτε και παραπονέθηκε. Είχε στόμα κλειστό καί χέρια καί πόδια έτοιμα στην διακονία. Έβαζε μπουγάδες σε τόπο ανήλιο καί παγωμένο, στου Προυσού τό βαρύ κλίμα, μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Καθάριζε τουαλέτες, δωμάτια. Έστρωνε κρεβάτια.

Βοηθούσε στον κήπο, στην μεταφορά οικοδομικών υλικών.

Καί στην συγκομιδή τής ελιάς πρώτη στα λιοστάσια τής Παν-

αγίας, στου Αγρίνιου τα μέρη, ή Βασίλω, ή κοπέλα τών εβδομήντα πέντε χρόνων.

Υπήρξε ή καλύτερη υποτακτική μου καί στα υλικά πράγματα καί στά πνευματικά. Μετά την κοίμησή της, κάθε μέρα έλεγα: «Έφυγε ή Βασίλω- πουθενά Βασίλω». Πόθεν ή αρχοντιά, τό πνεύμα τής αύτοθυσίας, σ’ αυτήν τήν πονεμένη καί κατατυραννισμένη κόρη τού δάσους καί τών γκρεμών τού Προυσού ; Ποιος τής δίδαξε διάκριση, σεβαστικότητα, ευγένεια ψυχική; Έγινε μάννα ή Βασίλω, χωρίς νά γεννήση- κι εμείς γίναμε αγαπητά της παιδιά, χωρίς νά θηλάσουμε. Τά χρόνια τής παραμονής μας γεύθηκα μιά παράδοξη μητρότητα και φροντίδα από αυτήν τήν παλιακιά γυναίκα, παρ’ όλο πού, με τις αποστάσεις πού κρατούσαμε, καί τήν «καλημέρα» δύσκολα έπρεπε νά τήν προφέρης. Εκεί είδα πώς, αν έχουμε αληθινά τον Χριστό στήν καρδιά μας, δεν θά μάς λείψη τίποτε, όπου καί αν βρεθούμε.

Τό τέλος της ήταν μιά δοκιμασία. Στις ελιές χτύπησε τό

πόδι της. Σιγά-σιγά έχασε τό φώς της, χωρίς νά παραπονεθή.

χωρίς νά γογγύξη, αλλά μέ τό όνομα τής Προυσιώτισσας άφησε τον κόσμο αυτόν γιά τήν αιωνιότητα.

Μέ συνεπήρε όμως ή αγάπη τών ανθρώπων πού μου έφεξαν στήν ζωή μου καί ξεχάστηκα εντελώς. Ωστόσο, δέν μπορώ νά μή μνημονεύω τούς ανθρώπους πού βάσταξαν μαζί μου τον καύσωνα τής ήμέρας καί τον παγετό τής νύχτας. Ή συνάθληση είναι ένα από τά σπουδαιότερα πράγματα στήν ζωή των ανθρώπων, όπου καί να αναφέρεται, είτε σε πνευματικούς είτε σε υλικούς αγώνες. Ένώ το να είμαστε «όλοι μαζί- μόνος» είναι μεγάλο πειρατήριο. Ό λόγος «κι έμενα άφήκατε μόνο» με πόσο πόνο άκούγεται από τον Θεάνθρωπο. Άλλ’ ας έπανέλθω στα χαριτωμένα μου πρόσωπα.

ΜΟΡΦΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΚΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. 

ΓΕΡΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ.