Why do children suffer? Andrey Tkachev

Invisible war. A monk from Mount Athos.

Ηλιοβασίλεμα από την κορυφή του Αγίου Όρους.

ΣΤΑΡΕΤΣ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ .Όλη μας η ζωή πρέπει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ναό του Θεού, γιατί αυτό είναι το σπίτι του πατέρα μας.

Όλη μας η ζωή πρέπει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ναό του Θεού, γιατί αυτό είναι το σπίτι του πατέρα μας.

 Πρέπει να μάθεις να αγαπάς έναν ναό, να έρχεσαι εδώ όχι μόνο για τις μεγάλες γιορτές, αλλά και σε άλλες στιγμές  για  τον αέρα της προσευχής που είναι τόσο απαραίτητη  για την πεινασμένη,  ψυχή μας.

Μην ψάχνετε για κάπου αλλού παρηγοριά στην θλίψη και  στην οδύνη, η Εκκλησία, είναι  αστείρευτη δύναμη και με την βοήθεια του Κυρίου και της Παναγίας, στις μυστικές προσευχές, στις τελετές των ιερέων, και στην ησυχία μιλάς  με τον Θεό. Ένας από τους μεγάλους  Αγίους Πατέρες, δήλωσε ότι ο κύκλος λατρείας μέσα στο  ναό είναι το χρυσό δαχτυλίδι που το πρόσωπο αρραβωνιάζεται  με την αιωνιότητα.

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΝΑΤΟΛΙΟΥ. Γι’ αυτό, γιέ μου, έλεγε, όταν δεις την παραβίαση τής πατερικής παράδοσης καί της θείας τάξης τής Εκκλησίας, τής τάξης πού θέσπισε ό ίδιος ό Θεός, νά γνωρίζεις πώς οί αιρετικοί έχουν κάνει ήδη τήν εμφάνισή τους, αν καί στήν άρχή ίσως κρύψουν τήν άσέβειά τους.

Ό στάρετς είχε προφητέψει πώς ή οργανική ενότητα τής Ρωσικής Εκκλησίας θά διασπαστεί σε διάφορα κομμάτια. Αυτό έγινε στις 27 Φεβρουάριου του 1917, όταν παρομοίασε τη Ρωσική Εκκλησία με πλοίο: «Θά ενσκήψει καταιγίδα. Τό ρωσικό πλοίο θά ναυαγήσει. Μάλιστα, θά γίνει αυτό, οί άνθρωποι θά σωθούν άλλά θά ’ναί σκορπισμένοι, ναυαγοί. Οχι, δέ θά χαθούν όλοι...» Προφήτεψε επίσης πώς ή κανονική ενότητα θ’ αποκατασταθεί: Θ’ αποκαλυφθεί ένα μεγάλο θαύμα τού Θεού.

Με τή δύναμη καί τό θέλημα του Θεού, όλα τα κομμάτια καί τά ναυάγια θα συγκεντρωθούν μαζί καί θα ενωθούν, τό πλοίο θ’ αναδημιουργηθεί, θ’ αποκτήσει τό παλιό κάλλος του καί θ’ ακολουθήσει τό δρόμο πού είχε χαράξει ό Θεός. Θα γίνει αυτό καί θα ’ναί ένα θαύμα πού θα τό δουν όλοι...»

Σέ άλλη περίπτωση πάλι προφήτεψε: «Οι αιρέσεις θα διαδοθούν παντού καί θα πλανήσουν πολλούς. Ό εχθρός του άνθρώπινου γένους θα ένεργήσει μέ πανουργία ώστε, άν είναι δυνατό, νά πλανήσει άκόμα καί τούς εκλεκτούς. Δέ θα ξεκινήσει απορρίπτοντας ανοιχτό τό δόγμα της Αγίας Τριάδας ή τής θεότητας του Χριστού καί τήν παρθενία τής Θεοτόκου. Θ’ αρχίσει ύπουλα νά διαφθείρει τίς διδαχές καί τήν τάξη τής Εκκλησίας πού μας κληροδότησαν οί άγιοι πατέρες μας μέ τό φωτισμό του Αγίου Πνεύματος.

Λίγοι θα παρατηρήσουν τίς παγίδες αυτές του εχθρού, εκείνοι μόνο πού είναι πιό έμπειροι στήν πνευματική ζωή. Οί αιρετικοί θ’ αποκτήσουν δύναμη στήν Εκκλησία καί θα τοποθετήσουν τούς εκπροσώπους τους παντού. Τούς ευλαβείς πιστούς θα τούς περιφρονούν. Από τών καρπών αυτών έπιγνώσεσθε αυτούς, είπε ό Κύριος.  από τά έργα των αιρετικών, άπό τούς καρπούς τους, προσπαθήστε νά ξεχωρίσετε τούς αληθινούς ποιμένες. Οί αιρετικοί είναι πνευματικοί ληστές. Εισβάλουν στό λογικό ποίμνιο τού Χριστού (στήν Εκκλησία) άπό «άλλο δρόμο» καί είναι νληστές, όπως τούς αποκάλεσε ό Κύριος: « Ό μη εισερχόμενος διά της θύρας εις τήν αυλήν των προβάτων, άλλά άναβαίνων άλλαχόθεν, εκείνος κλέπτης έστί καί ληστής» (Ίωάν. ι' 1). Ούσιαστικό τους καθήκον είναι ό διωγμός τών αληθινών ποιμένων. Θέλουν νά τούς φυλακίσουν, νά τούς στείλουν εξορία, διαφορετικά θα τούς είναι αδύνατο νά εισβάλουν μέσα στό ποίμνιο του Χριστού.

»Γι’ αυτό, γιέ μου, έλεγε, όταν δεις την παραβίαση τής πατερικής παράδοσης καί της θείας τάξης τής Εκκλησίας, τής τάξης πού θέσπισε ό ίδιος ό Θεός, νά γνωρίζεις πώς οί αιρετικοί έχουν κάνει ήδη τήν εμφάνισή τους, αν καί

στήν άρχή ίσως κρύψουν τήν άσέβειά τους. Θα νοθεύσουν τήν πίστη σιγά σιγά, άνεπαίσθητα, γιά νά κατορθώσουν εύκολότερα νά δελεάσουν και νά πλανήσουν τούς άπειρους, νά τούς μπλέξουν στά δίχτυα τους. Ό διωγμός δε θα περιοριστεί μόνο στούς άληθινούς ποιμένες, άλλά θα στραφεί κι ένάντια σ’ όλους τούς δούλους τού Θεού, γιατί όλοι εκείνοι πού έχουν μολυνθεί από την αίρεση δεν ανέχονται τήν ευλάβεια. Τούς λύκους αύτούς πού φορούν προβιές προβάτων, θα τους καταλάβεις από τήν υπερηφάνεια καί τή φιλαρχία τους. Θα συκοφαντήσουν, θα προδώσουν, θα σπείρουν παντού τό μίσος καί τήν έχθρα. Γι’ αυτό είπε ό Κύριος πώς θα τούς αναγνωρίσουμε άπό τούς καρπούς τους. Οί αληθινοί δούλοι του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τόν πλησίον τους καί υποτάσσονται στήν Εκκλησία. Οί μοναχοί θα πιεστούν πολύ από τούς αιρετικούς, ή μοναχική ζωή θα περιφρονηθεί. Τά μοναστήρια θα λιγοστέψουν πολύ, ό αριθμός των μοναχών επίσης. Κι αυτοί πού θα παραμείνουν, θα υποστούν πολλές διώξεις.

» Οί εχθροί αυτοί τού μοναχισμού πού έχουν μόνο τό ένδυμα τής ευσέβειας, θα προσπαθήσουν πολύ νά προσελκύσουν τούς μοναχούς μέ τό μέρος τους. Θα τούς υποσχεθούν προστασία, εγκόσμια αγαθά καί θ’ απειλήσουν εκείνους πού απειθούν με απέλαση. Οί απειλές τους θα φέρουν σέ απόγνωση τούς ολιγόψυχους. Εσύ όμως, γιέ μου, νά χαίρεσαι πού έζησες ως αύτή τή στιγμή, γιατί τότε άκόμα κι οί πιστοί πού δέν έχουν δείξει άλλες άρετές, θα στεφανωθούν μόνο έπειδή στάθηκαν σταθεροί στήν πίστη τους, όπως βεβαίωσε ό Κύριος (βλ. Ματθ. ι 32), ’Έχε φόβο Κυρίου, γιέ μου. Νά φοβάσαι μή χάσεις τό στεφάνι πού έχει προετοιμαστεί γιά σένα, μήπως σέ άποβάλει ό Χριστός στο εξώτερο σκότος, στήν αιώνια κόλαση. 

Μείνε σταθερός στήν πίστη. ’Άν χρειαστεί, νά υπομείνεις διωγμούς κι άλλες θλίψεις. Τότε ό Κύριος θα είναι μαζί σου κι οί άγιοι μάρτυρες κι ομολογητές θα παρακολουθούν τόσο έσένα όσο καί τούς αγώνες σου μέ χαρά. Αλίμονο στούς μοναχούς εκείνων τών ήμερων πού θ’ άσχοληθούν μέ περιουσίες καί

πλούτη, πού γιά νά διατηρήσουν τήν ειρήνη τους είναι έτοιμοι νά υποταχτούν στούς αιρετικούς· αύτούς πού καθησυχάζουν τή συνείδησή τους μέ το επιχείρημα ότι τά κάνουν όλα γιά νά διατηρήσουν τό μοναστήρι κι ό Κύριος θα τούς συγχωρήσει. Οι δυστυχείς καί τυφλοί αυτοί δέν καταλαβαίνουν ότι προσχωρώντας στήν αίρεση, οί δαίμονες θα μπουν στό μοναστήρι, πού τότε δε θα είναι καθόλου άγιο παρά μόνο τοίχοι απ’ όπου ή χάρη τού Θεού θα έχει αναχωρήσει.

»Ό Θεός βέβαια είναι πολύ ισχυρότερος από τόν εχθρό καί δε θα εγκαταλείψει ποτέ τους δούλους Του. Οί αληθινοί χριστιανοί θ’ αντέξουν ώς τό τέλος, μόνο πού θα διαλέξουν νά ζήσουν άπομονωμένοι, σέ έρημους τόπους. Μή φοβάσαι τίς θλίψεις άλλά τήν επικίνδυνη αίρεση, γιατί αύτή μάς άποξενώνει από τή χάρη καί μας χωρίζει από τό Χριστό. Αύτός είναι ό λόγος πού ό Κύριος μάς προειδοποίησε νά λογαριάζουμε τούς αιρετικούς όπως τούς είδωλολάτρες καί τους τελώνες. Γι’ αυτό, γιέ μου, «ένδυναμού έν τή

χάριτι τή έν Χριστώ Ιησού...κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού» (Β' Τιμ. β' 1,3), πού είπε: «Γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τόν στέφανον της ζωής» (Άποκ. β' 10). Σ’ Εκείνον, μαζί με τόν Πατέρα καί τό Άγιο Πνεύμα, πρέπει ή τιμή, ή δόξα καί ή προσκύνηση

στούς αιώνες των αιώνων. Αμήν».

Ό γέροντας έλεγε γιά τόν τσάρο: «Δέν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από τήν αντίσταση στο θέλημα τού χρισμένου από τό Θεό...Προσέξτε τον, γιατί αυτός προστατεύει τόσο τή ρωσική γη όσο καί τήν ορθόδοξη πίστη...Αλλά...τό πεπρωμένο τού τσάρου είναι καί πεπρωμένο τής Ρωσίας. ’αν ό τσάρος χαίρεται, όλη ή Ρωσία χαίρεται. ’Άν ό τσάρος κλαίει, τό ίδιο κάνει κι ή Ρωσία..Όπως ό άνθρωπος μέ κομμένο κεφάλι παύει πιά να είναι άνθρωπος, άλλά ένα δυσώδες πτώμα, έτσι κι ή Ρωσία χωρίς τόν τσάρο, θα γίνει ένα πτώμα βρωμερό...»

Μετά τήν επανάσταση οί στρατιώτες του κόκκινου στρατού τόν συνέλαβαν πολλές φορές, τόν ξύρισαν, τόν βασάνισαν, τόν μυκτήρισαν.

Υπόφερε πολλά. Δέν έπαψε όμως νά δέχεται τούς πιστούς όποτε τού δίνονταν ή ευκαιρία Τό βράδυ τής 29ης Ιουλίου του 1922 τον έπισκέφτηκε μιά επιτροπή από σοβιετικούς, τον άνέκρινε γιά πολλή ώρα καί μετά του είπαν πώς θα τόν συλλάβουν. Ό στάρετς δε διαμαρτυρήθηκε.

Μόνο τούς ζήτησε ταπεινά νά καθυστερήσουν τή σύλληψή του 24 ώρες γιά νά ετοιμαστεί.

 Εκείνοι προειδοποίησαν αύστηρά κι απείλησαν τόν διακονητή του π. Βαρνάβα, τόν καμπούρη,

νά ετοιμάσει τό γέροντα, γιατί τήν άλλη μέρα θα έρχονταν να τόν συλλάβουν. ’Έφτασε ή νύχτα κι ό στάρετς άρχισε να ετοιμάζεται γιά τήν αναχώρησή του. Τήν άλλη μέρα τό πρωί ή επιτροπή γύρισε.

Τά μέλη τής επιτροπής βγήκαν από τ’ αυτοκίνητά τους καί ρώτησαν τόν π. Βαρνάβα:

-         Ετοιμάστηκε;

-         Μάλιστα, απάντησε εκείνος.

Άνοιξε τήν πόρτα καί τούς οδήγησε στό κελί τού στάρετς. Εκεί τούς περίμενε μιά έκπληξη πού τούς άφησε εμβρόντητους. Ό στάρετς, μετά τήν προετοιμασία του, κείτονταν νεκρός στό φέρετρό του, στη μέση του δωματίου. Ό Κύριος δέν επέτρεψε να βεβηλώσουν κι άλλο τόν πιστό δούλο Του καί τόν πήρε κοντά Του τήν ίδια εκείνη νύχτα.

Λίγες μέρες νωρίτερα ό στάρετς είχε ειδοποιήσει πολλούς ανθρώπους, άλλους μ’ επιστολή, άλλους εμφανιζόμενος στόν ύπνο τους κι άλλους ακόμα μέ διάφορους άλλους τρόπους να τόν επισκεφτούν στό κελί του. Τούς περίμενε γιά τήν κηδεία του.

Τό σκήνωμά του ενταφιάστηκε δίπλα στόν τάφο του στάρετς Μακαρίου, του οποίου τά λείψανα βρέθηκαν άφθαρτα.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑΣ. ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ.

Ό π. Άνατόλιος είχε πει: «Ή υπερηφάνεια έρχεται με διάφορες μορφές. Υπάρχει ή εγκόσμια υπερηφάνεια. Αυτή συνίσταται στη γνώση. Υπάρχει κι ή πνευματική υπερηφάνεια. πού συνίσταται στη φιλαυτία.

Ό π. Άνατόλιος είχε πει: «Ή υπερηφάνεια έρχεται με διάφορες μορφές. Υπάρχει ή εγκόσμια υπερηφάνεια. Αυτή συνίσταται στη γνώση. Υπάρχει κι ή πνευματική υπερηφάνεια. πού συνίσταται στη φιλαυτία. Οί άνθρωποι πού περιμένουν να πραγματοποιήσουν όλα όσα σκέφτονται μέ τό νου τους, θά παραφρονήσουν πραγματικά.

Πώς μπορεί ό νους μας νά προχωρήσει όταν είναι αδύναμος ή διεφθαρμένος; Φρόντισε να εκμεταλλευτείς όσα εκείνος μπορεί να σου δώσει, μην κάνεις μεγαλύτερα σχέδια, μην απαιτείς περισσότερα από τή διάνοιά σου. Δάσκαλός μας πρέπει να είναι ή ταπείνωση. Ό Θεός ύπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δέ δίδωσι χάριν. Κι ή χάρη τού Θεού είναι τά πάντα...Ή μέγιστη σοφία σου αυτή πρέπει να είναι.

 Ταπείνωσε τόν εαυτό σου καί λέγε μέσα σου: “ ’Αν καί δέν είμαι παρά μιά ταπεινή σκόνη, ό Θεός μέ φροντίζει. Γενηθήτω τό θέλημα τού Θεού.” ’Αν αυτό δέν τό λές μόνο μέ τό νου σου, μα και μέ τήν καρδιά σου καί μάλιστα μέ ειλικρίνεια και παρρησία, όπως αρμόζει στόν αληθινό χριστιανό· κι αν εμπιστεύεσαι τόν Κύριο κι έχεις σταθερή πρόθεση να υποταχτείς στό θέλημά Του ότι κι αν γίνει, χωρίς γογγυσμό, τότε τά σύννεφα θα σκορπιστούν μπροστά σου καί θά δεις τόν ήλιο να σέ θερμαίνει καί να σέ φωτίζει. Τότε θά γνωρίσεις καί θά νιώσεις τήν αληθινή χαρά του Κυρίου, όλα θα σου φαίνονται διάφανα καί καθαρά, ή ψυχή σου θα φωτιστεί καί θα πάψεις να βασανίζεσαι».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑΣ. ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ.

Ο Δρόμος της Ζωής Γράμματα σε μια ψυχή Οσίου Θεοφάνους.

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ. ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΝΙΤΡΙΑΣ. ΑΒΒΑΣ ΜΩΥΣΗΣ

ΣΤΕΡΕΩΣΟΝ ΚΥΡΙΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΗΝ ΕΚΤΗΣΩ ΤΩ ΤΙΜΙΩ ΣΟΥ ΑΙΜΑΤΙ !!! (Χειρί Λαζάρου Καρβελά Ιερέως. Τω 1899. Μαρτίου 10. Σφάξ)

Γέροντας Γαβριήλ.

Fr. Gheorghe Calciu - Miracle in prison on Easter's night

Η δήλωση του π.Νικολάου Μπολγκάνωφ για τον πρόεδρο B. Πούτιν.

Ενας ας από τους πλέον ευλαβείς ιερείς του πατριαρχείου Μόσχας ο π.Νικόλαος Μπολγκάνωφ(φώτο) κάλεσε με δήλωση του όλους τους ορθοδόξους να βάλουν στην προσευχή τους τον Β.Πούτιν καθώς σύντομα θα κληθεί να λάβει κοσμοιστορικές αποφάσεις..

ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΣΕ ΑΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΠΙΣΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΑΝΑΡΓΥΡΟΥΣ ΚΥΡΟ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΤΟΝ ΕΚΤΟ ΑΙΩΝΑ.. Γιά τόν Γέσιο, τόν ιατροφιλόσοφο

Γιά τόν Γέσιο, τόν ιατροφιλόσοφο

Ό Γέσιος δέν ήταν φημισμένος λόγω του ότι έφερε τό φιλοσοφικό τρίβωνα, άλλά κυρίως έπειδή διακρινόταν στην  ιατρική του τέχνη καί ήταν καί άναγνωρισμένος ώς άριστος διδάσκαλος τής ιατρικής, γιά όσους ήθελαν νά μάθουν τήν τέχνη. Όμως αν καί εΐχε ύψηλό φρόνημα καί έξαίρετη φήμη, πού άπολάμβανε μεταξύ των γιατρών τής Αλεξάνδρειας, δεν είχε άπαλλαγεΐ από τήν είδωλολατρικές πλάνες, όπως έλεγαν αυτοί πού τόν γνώριζαν από κοντά, άλλά διέδιδε παντού ότι δέχθηκε νά βαπτισθεϊ φοβούμενος τίς κυρώσεις, μάλιστα όταν βγήκε από τό βαπτιστήριο, λένε ότι είπε μια βλάσφημη φράση άπ’ τά ομηρικά έπη γιά τό πνίξιμο του Αΐαντα.

Αυτή ή ασέβεια ύποκρύπτονταν μέσα του, αν καί είχε λάβει τό βάπτισμα καί έξ αιτίας της κορόιδευε καί διακωμωδούσε τούς χριστιανούς, ότι δήθεν παραλογότατα σέβονται τόν Χριστό καί διακωμωδούσε τούς αγίους Κύρο και Ιωάννη ίσχυριζόμενος δτι θεραπεύουν μέ την ιατρική τέχνη

καί όχι άπό κάποια θεία καί ύπέρτατη δύναμη τούς άσθενεϊς.

Ρωτώντας δέ γιά τά φάρμακα πού οί άγιοι πρότειναν στούς άρρωστους νά χρησιμοποιήσουν γιά νά λάβουν τήν ίαση, ύποστήριζε ότι αύτά επακριβώς τά διδάσκουν καί οί γιατροί τής άρχαιότητας καί έλεγε ότι αύτό είναι τού Γαληνού, εκείνο τού Ιπποκράτη, αύτό τό έμπλαστρο είναι άπό τον Δημόκριτο καί γενικά διατείνονταν ότι όλα αύτά είναι γιατροσόφια τών φημισμένων γιατρών καί παρέπεμπε καί στα συγγράμματά τους, όπου αύτά άναφέρονταν, όπως έλεγε καί ότι μέ φυσικό άρα τρόπο θεραπεύονταν οί άρρωστοι, πού προσέρχονταν στούς μάρτυρες.

Αλλά αύτά ήταν φληναφήματα καί άνοησίες τού Γέσιου καί άποδεικνύεται καί άπό τά πράγματα, άλλά καί άπό τον ίδιο άκόμη τόν Γέσιο, πού τά δημιούργησε, γιατί άρρώστησε ό ίδιος ό παράφρονας Γέσιος στίς ώμοπλάτες, στούς ώμους καί τό λαιμό, πού έμειναν παράλυτα καί καθόλου δεν κουνιούνταν. Αύτός όμως άγνοώντας τήν αιτία τών πόνων, μάταια άγωνίζονταν νά θεραπεύσει τόν έαυτό του, όπως θεράπευε καί τούς άλλους, χρησιμοποιώντας παντός είδους άλοιφές καί διάφορα καθάρσια καί ζεστά φαγητά καί δύσκολες δίαιτες, γιατί πίστευε ότι είχε πάθει ψύξη καί ότι είχε συγκέντρωση υδατος.

Δοκίμασε λοιπόν όλα όσα τού έμαθαν ό Γαληνός καί ό Ιπποκράτης καί οί άλλοι γιατροί καί άφού είδε καί από είδε ότι δέν μπορούσε νά θεραπευθεϊ άπό μόνος του, κάλεσε όλους τούς γιατρούς τής πόλης, οί όποιοι, όταν ό,τι του συνέστησαν, τούς διαβεβαίωσε ότι τό είχε ήδη εφαρμόσει άπό μόνος του, έχασαν τή φωνή τους καί ομολογώντας ότι

μόνο πλέον ό Θεός μπορεί νά τόν κάνει καλά, τού συνέστη σαν φιλικά νά άπευθυνθεί στούς μάρτυρες Κύρο και Ιωάννη.

Όταν δέ ό Γέσιος έπιμένοντας στή πλάνη του τούς εΐπι ότι όλα αύτά οί άγιοι τά κάνουν μέ ιατρικό τρόπο καί ότι δεν ύπάρχει τίποτα τό νέο, άλλα όλες οί συνταγές τών αγίων μαρτύρων βρίσκονταν στά παλαιό βιβλία, τότε οί σοφοί αυτοί γιατροί τού άνέφεραν περιπτώσεις θεραπειών καί τα αντίστοιχα φάρμακα, που ήταν είτε άπλά είτε άσχετα μέ τήν

κλασσική ιατρική καί μή μπορώντας νά δώσει έξήγηση τον άποστόμωσαν.

Παρ’ όλα αύτά καί άν καί δέν πείστηκε έντελώς, τόν έπεισαν τελικά οί Ισχυροί πόνοι πού τόν ταλαιπωρούσαν και έτσι προσήλθε τελικά στούς μάρτυρες καί τούς θερμοπαρακαλοϋσε νά τόν θεραπεύσουν.

Οί δέ άγιοι έμφανιζόμενοι στόν ύπνο του, τού έδωσαν ένα φάρμακο γιά τήν άρρώστια του, πού συγχρόνως θά λειτουργούσε καί σάν θεραπεία τής άσθένειας, άλλά καί σάν τιμωρία τού πάσχοντος, έπειδή, άν καί θεωρούσε ότι ήταν σοφός, άποδείχθηκε μωρός καί τελείως άνόητος. «Φέρε», τού είπαν, «ένα σαμάρι καί φόρα το στούς ώμους, στον τράχηλο καί τόν λαιμό, πού πάσχουνε καί όπου είναι το πρόβλημα, καί τό μεσημέρι νά γυρνάς τό τέμενος γύρω γύρω φωνάζοντας “Ώ! πόσο μωρός είμαι καί τελείως ανόητος!” καί θά βρεις άμέσως τήν ύγειά σου». Αύτός όμως

πιστεύοντας ότι είναι άποκύημα τής φαντασίας του, δεν εκάνε τίποτε άπό αύτά πού τόν πρόσταζαν οί άγιοι.

Όμως, όταν άρχισε καί πάλι νά καθικετεύει τούς μάρτυρες τά ίδια τόν συμβούλεψαν νά κάνει καί χειρότερα, καθώς, αφού ήρθαν καί πάλι στόν ύπνο του, τόν πρόσταζαν, μαζί μέ τό σαμάρι, νά κρεμάσει άπ’ τό λαιμό του καί ένα μεγάλο κουδούνι καί μ’ αύτά νά τριγυρίζει μέσα στόν ναό κράζοντας καί κραυγάζοντας «Είμαι βλάκας!!!». Άλλά κι αύτό τό

αθέτησε έρμηνεύοντάς το ώς φαντασιοπληζία, γιατί δεν μιιοροΰσε νά έζηγήσει τί σχέση θά μπορούσε νά έχει το σαμάρι καί τό κουδούνι μέ τή μέθοδο θεραπείας της αρρώστιας του καί παρακαλοΰσε τόν Χριστό νά τόν θερα ύσει άπό τήν άσθένεια καί νά τόν γλυτώσει συγχρόνως καί

απο τίς φαντασίες του νά βόσκουν...

Τότε καί πάλι τού έμφανίστηκαν οί άγιοι καί τοΰ έπέμεναν νά κάνει όλα τά προηγούμενα, άλλά με την ....προσθήκη, νά φορέσει χαλινάρι σάν τά άλογα καί κάποιος υπηρέτης του νά τόν σέρνει άπό τό χαλινάρι, ένώ αύτός θά άπαγγέλλει καθαρά καί μέ σαφήνεια τή φράση «Είμαι βλάκας!!!». Όχι βέβαια διορθώνοντας τούς εαυτούς τους μέ τήν προσθήκη τού χαλιναριού καί τού κουδουνιού, άλλά γιά νά κάνουν πιο φανερή τήν άνοησία τού Γέσιου μέ τή μεγαλύτερη ντροπή καί τήν πιό καυστική γελοιοποίησή του νά κτυπήσουν τη μεγάλη άφροσύνη του καί νά τόν κάνουν νά συνέλθει, να τόν φέρουν στά σύγκαλά του.

Αύτή τή φορά ό Γέσιος δίσταζε νά τό θεωρήσει τό πράγμα καί πάλι ώς φαντασιοπληξία καί γιά νά μή προκαλέσει την όργή των άγιων, άποφάσισε μέ βαριά καρδιά νά κάνει ύπακοή στά προσταχθέντα. Τοποθέτησε λοιπόν τό σαμάρι στους ώμους του, κρέμασε στό λαιμό του τό κουδούνι καί βάζοντας

καί ένα χαλινάρι στό στόμα του, είχε έναν ύπηρέτη πού τον τραβούσε καί κατ’ αύτόν τόν τρόπο τόν οδηγούσε μέσα στον ναό περνώντας τον καί άπό τίς δέκα στοές, ένώ εκείνος κραύγαζε συνεχώς «Είμαι βλάκας!». Κι άφοΰ έκπλήρωσε τήν εντολή τών άγιων, έγιανε καί άπήλαυσε τήν ύγειά του πού πάντα άγαπά νά ύπακούει στά προστάγματα τών άγιων.

Όταν δέ νύχτωσε καί πάλι τού έμφανίστηκαν στόν ύπνο του οί μάρτυρες λέγοντάς του: «Επειδή θεωρείς ότι τά φάρμακα πού δίνουμε στούς άρρωστους είναι έφευρήματα της ιατρικής, πές μας σέ ποιο χειρόγραφο έγραψε ό Ιπποκράτης ή ό Γαληνός, πού θαυμάζεις, τά βοηθήματα αύτά γιά την άρρώστια τή δίκιά σου καί πού λέει γι’ αύτά ό Δημόκριτος ή κάποιος άλλος γιατρός πού νά τά έχει άναφέρει: αν αύτά τα βρεις νά τά λένε, τότε έπαληθεύεσαι καί γιά τ’ άλλα πού ισχυρίζεσαι, άλλά έπειδή είναι βέβαιο ότι τίποτε άπό αύτά δεν είπαν, μάθε ότι καί γιά τά άλλα, όσα λές, ψεύδεσαι!».

Μ’ αύτόν τόν τρόπο οί άγιοι μάρτυρες, άφοΰ στηλίτευσαν τόν συκοφάντη, έλυσαν τό όνειρο. Αύτός δέ άκόμη και στόν ϋπνο του δέν είχε τίποτα νά άντιτάξει στούς μάρτυρες καί ξύπνησε έκθαμβος άπό τόν σοφότατο έλεγχο τών άγιων καί άφοϋ έξύμνησε τή δύναμή τους και αναγνώρισε ότι μέ τή χάρη τους καί μόνο καί όχι μέ γιατροσόφια θεραπεύουνε τούς άρρωστους, πού προσέρχονται σ’ αύτούς, άναχώρησε θεραπευμένος άπό τό τέμενος.

Ο ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΥΡΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ 
ΕΙΣ ΠΡΩΤΗΝ ΩΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗΝ ΕΚΔΟΣΙΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ

(Νέος τίτλος «Αββάκυρος»): Εισαγωγή, μετάφρασις και σχόλια υπό του Καθηγητού Ιωάννου Φουρτούνα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ.

Ρωμαϊκός βωμός του 100 π.Χ. αφιερωμένος «Τω αγνώστω Θεώ», στον Παλατίνο λόφο της Ρώμης.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΣΕ ΑΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΠΙΣΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΑΝΑΡΓΥΡΟΥΣ ΚΥΡΟ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΤΟΝ ΕΚΤΟ ΑΙΩΝΑ.. Γιά τήν Αθανασία, πού δέν πίστευε στούς άγιους Κύρο καί Ιωάννη

Γιά τήν Αθανασία, πού δέν πίστευε στούς άγιους Κύρο καί Ιωάννη

’Άς έρθει λοιπόν στό μέσον τής διήγησης ή Αθανασία και πρώτη άς μαρτυρήσει πώς παιδεύουν οί μάρτυρες τους φταίχτες, άλλά καί πώς ευεργετούν τούς μετανοήσαντες από τή μεγάλη τους φιλανθρωπία.

Ή Αθανασία ήταν από τούς πιο επιφανείς ανθρώπους τής Αλεξάνδρειας καί ξεχώριζε γιά τόν πλούτο της, κατάγονταν δέ από λαμπρή καί γνωστή οικογένεια τής πόλης, όμως επειδή καυχιόνταν γι’ αυτά τά κοσμικά καί γήινα χαρίσματα, έπεσε σέ σκοτασμό ψυχής καί απιστώντας προς

τούς μάρτυρες Κύρο καί Ιωάννη, τούς διακωμωδούσε διαδίδοντας ότι δέν είναι μάρτυρες, ότι δήθεν δέν άθλησαν καί δέν έπαθαν γιά τόν Χριστό.

Είτε όμως από κάποια πλάνη είδωλολατρική πού την έπηρέαζε διέσυρε τούς άγιους, είτε από τήν απλότητα τού μυαλού της, έπειδή δέν ύπήρχε κάτι γραπτό γιά τό μαρτύριό  τους εξόν από τά γραπτά τού άγιου Κυρίλλου, τό αγνοούμε, πάρα ταύτα καί τά δύο προδίδουν ασέβεια καί αμορφωσιά.

Γιατί, αν ισχύει τό πρώτο, τότε πρόκειται γιά ασέβεια και μεγάλη πλάνη, αν δε τό δεύτερο κακώς τό υποψιάζεται κι αυτό είναι αξιόμεμπτο καί αξιοκατάκριτο. Γιατί, άν παραδεχθούμε μόνο τούς μάρτυρες γιά τούς όποιους υπάρχουν συναξάρια, τότε πολλοί λίγοι θά ’ναι αυτοί πού τελικά μαρτύρησαν γιά τόν Χριστό, πράγμα πού όλους έμάς θά μας άφηνε έκθετους, χωρίς τά νέφη τών μαρτύρων καί την ύποστήριξη πού έχουμε από αύτούς. Άλλά καί πάλι καί μόνον ή ομιλία τού άγιου Κυρίλλου άν δέν τής έφτανε της γυναίκας αύτής, θά ’πρεπε νά τής άρκούσαν τά πολυπληθή

θαύματα καί νά τήν διαβεβαίωναν γιά τή μαρτυρική τους ταυτότητα, γιατί τί κάνουν οί άλλοι άγιοι καί δέν τό κάνουν καί τούτοι, γιά νά μη πούμε ότι κάνουν καί θαύματα πού δέν κάνουν οί άλλοι άγιοι, άλλά τελικά εμείς ας σεβαστούμε κι αύτούς πού κάνουν κι αύτούς πού δέν κάνουν θαύματα κι ας τιμούμε όλα τά απειροπληθή στρατεύματα τών άγιων.

Ή Αθανασία λοιπόν δέν σέβονταν τούς μάρτυρες, τους δυσφήμιζε σκληρά προς όλους καί τούς ειρωνεύονταν σε πολλαπλές συζητήσεις, διαβάλλοντάς τους καί όχι μόνον αύτή δέν τούς άναγνώριζε ώς μάρτυρες, άλλά καί έμπόδισε καί τούς άλλους πού ήθελαν νά τούς αποκαλούν καί νά τους ομολογούν έτσι!

Μιά μέρα πού είχε συγκεντρωμένο πλήθος σπίτι της και μιλούσε τόσο ξεδιάντροπα γιά τούς αγίους καί έλεγε άσεμνα λόγια καί δεινά καταφέρονταν ενάντια καταγελώντας τους, ένας ψύλλος αναπηδώντας από τό έδαφος ψηλά, σα νά θελε νά υπερασπιστεί τούς αγίους, τής δάγκωσε τόν αστράγαλο. Καθώς όμως έσκυψε ή γυναίκα νά τόν τσακώσει, κοκάλωσε στη στάση αύτή καί δεν μπορούσε πιά νά σηκωθεί όρθια καί νά συμπεριφερθεί όπως όλοι οί άλλοι άνθρωποι!.

Κι αυτό τό βάσανο δεν ήταν ανώδυνο, καθώς είχε δυνατούς πόνους πού γίνονταν φανεροί από τά δάκρυα καί τίς κραυγές της. Στη στάση αυτή μόνιμα ευρισκόμενη μετακαλούσε τόν ένα γιατρό πίσω από τόν άλλον νά ’ρθουν νά τή θεραπεύσουν κι αυτοί έρχόντουσαν μέ τήν προσδοκία ότι θά

πληρωθούν καλά, όμως έφευγαν άπλήρωτοι, καθώς δεν μπορούσε κανείς από αύτούς νά βρει τήν αιτία τού φαινομένου.

Όταν δε οί άγιοι θεώρησαν ότι τήν παιδέυσαν αρκετά καλά, έμφανίζονται στόν ύπνο της καί «Έλα σε μάς», τής λένε, «καί θά σέ θεραπεύσουμε!». «Καί ποιοί είστε σείς, πού έχετε μεγαλύτερη δύναμη από τούς γιατρούς;» ρώτησε ή γυναίκα.

«Εμείς είμαστε ό Κύρος και ό Ιωάννης, οί μάρτυρες, πού εσύ παντού καί πάντοτε μάς γελοιοποιείς καί μάς διακωμωδείς. Αλλά άν έρθεις στό σπίτι μας, θά σέ θεραπεύσουμε αμέσως». Αυτή δε μόλις ξύπνησε, άρχισε νά καλεί μέ δυνατή φωνή τόν Κύρο καί τόν συμμάρτυρά του Ιωάννη, αύτούς πού προηγουμένως κορόιδευε, καί επείγονταν νά πάει στόν ναό τους, αυτή ή ίδια πού ειρωνεύονταν μέ πικρά σχόλια όσους τύχαινε νά πήγαιναν νά προσκυνήσουν στό τέμενος!!

Αλλά φτάνοντας εκεί μήπως καί διαψεύστηκαν οί ελπίδες της γιά νά θεραπευτεί; Όχι βέβαια! Γιατί, πώς ήταν δυνατόν νά διαψευσθούν οί άγιοι μάρτυρες, οί όποιοι θέλοντας μάλιστα νά δείξουν στή γυναίκα τό ύψος τής δύναμης, πού διαθέτουν καί τό μέγεθος των χαρισμάτων τους, πιο γρήγορα χάρισαν τή θεραπεία από τήν ίδια τήν τιμωρία, γιατί καθώς βάδιζε προς τόν ναό τών άγιων καί τή στιγμή πού πάτησε στά σκαλιά τής έκκλησίας, αμέσως απαλλάχτηκε από αυτήν τήν μάστιγα. Σηκώθηκε τότε όρθια από μόνη της καί βάδισε φυσιολογικά μέχρι τόν ναό, όπου πρόσφερε ύμνους ευχαριστήριους στους αγίους, τόσο γιά τήν παίδευση πού τής

έκαναν, όσο καί γιά τή θεραπεία πού έκ των ύστέρων της προσέφεραν- καί τούς τιμούσε περισσότερο από αύτούς, πού δεν είχαν τήν έμπειρία τής θεραπείας κι όχι μόνο πλέον τους ομολογούσε ώς μάρτυρες, άλλά καί έλεγε ότι ήταν οί πρώτοι μεταξύ των άλλων μαρτύρων τού χριστιανισμού καί μέ πολλά δάκρυα τούς ευγνωμονούσε καί μέ πλούσιες καί μεγάλες προσφορές, γιά νά ξεπληρώσει τίς προηγούμενες ύβρεις, άλλά και νά τούς δείξει τήν τωρινή της αγάπη.

Ο ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΥΡΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ 
ΕΙΣ ΠΡΩΤΗΝ ΩΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗΝ ΕΚΔΟΣΙΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ

(Νέος τίτλος «Αββάκυρος»): Εισαγωγή, μετάφρασις και σχόλια υπό του Καθηγητού Ιωάννου Φουρτούνα.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΣΕ ΑΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΠΙΣΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΑΝΑΡΓΥΡΟΥΣ ΚΥΡΟ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΤΟΝ ΕΚΤΟ ΑΙΩΝΑ.. Γιά τόν Νεμεσίωνα τόν Έπαρχο καί τόν Φωτεινό τον αόμματο

Θαύματα πού έγιναν σέ άθεους καί σέ άπιστους

Αλλά άς θυμηθούμε καί κάποια θαύματα, πού ’γιναν σέ άθεους καί είδωλολάτρες, με τή διήγηση των οποίων άφ’ ενός θα ωφεληθούν οί πιο ράθυμοι στην πνευματική ζωή, άφ’ έτέρου όμως θά γίνουν καί πιο προσεκτικοί οί αλαζονικοί απέναντι στή πίστη, γιά νά μάθουν όλοι ότι οί άγιοι δεν γνωρίζουν μόνο νά ευεργετούν τούς άριστους, άλλά καί νά παιδεύουν τούς κακούς, μιμούμενοι τόν ίδιο τόν Χριστό, πού άνοιξε τήν θύρα του παραδείσου γιά όλους, άλλά δεν παραχώρησε τήν είσοδο χωρίς προϋποθέσεις κι ετοίμασε τήν βασιλεία του γιά όλους, δέν τήν έδωσε όμως σέ όλους....

Καί τούτο δέν γίνηκε άπό μισανθρωπία, άλλά άπό φιλανθρωπία καί άγάπη, καθώς συμβαίνει καί στόν κοινό δάσκαλο, όπου ή παίδευση καί ή δοκιμασία γίνεται μέ σκοπό την διόρθωση καί τήν καλυτέρευση καί καθώς τούτο γίνεται και στούς κοινούς γιατρούς, πού δέν σκοπεύουν μέ τίς βίαιες έπεμβάσεις τους στήν άπώλεια ή στήν τιμωρία τού πάσχοντος, άλλά στή θεραπεία καί τή σωτηρία τής ζωής τους.

Γιατί καί στίς διηγήσεις αυτές, όσοι μετανόησαν ελεήθηκαν καί σώθηκαν, εκείνοι όμως πού δέν μεταμελήθηκαν δέ βρήκαν τή γιατρειά μήτε τού σώματος, μά μήτε καί τής ψυχής, πού είναι καί τό σπουδαιότερο.

Γιά τόν Νεμεσίωνα τόν Έπαρχο καί τόν Φωτεινό τόν άόμματο

Μεταξύ των ίαθέντων έρχεται τώρα ό Νεμεσίων γιά νά μας αναγγείλει τή θεραπεία τού Φωτεινού καί νά κηρύξει τή δύναμη τών άγιων, άλλά άπό τήν άλλη καί νά μάς δηλώσει τή δική του άνίατη άσθένεια καί τήν έξ ίσου άνίατη άνοησία του. Και θ’ άναφέρουμε τήν ιστορία του γιατί τελικά καί άπό αύτή θα βγει κάποιο όφελος, άν καί ή προσέλευση τού Νεμεσίωνα προς τό μαρτύριο τών αγίων ήταν γι’ αυτόν ολωσδιόλου άνωφελής.

Ό άστρομανής Νεμεσίων καί ή άλαζονεία του

Ό Νεμεσίων ήταν άπό τούς πιο λαμπρούς καί τούς πιο πλούσιους τής έποχής του και υπερηφανεύονταν καί γιά την ελληνική παιδεία όπου είχε, όμως, μη μπορώντας νά αποφύγει τό φύσημα καί τήν αλαζονεία, τήν αιτία όλων δέν τήν απέδιδε στόν δημιουργό Θεό, άλλά στήν αστρολογία, τά άστρα και τίς κινήσεις τους καί υποκλέπτοντας τήν πρόνοια, πού υπάρχει πάνω στήν κτίση, τήν απέδιδε στίς κινήσεις τών άστρων, θεωρώντας ότι εμείς πού πλαστήκαμε κατ’ εικόνα του Θεού καί έχουμε λόγο καί ψυχή, πού τιμηθήκαμε μέ τήν έλευθερία τής γνώμης καί τήν αυτεξουσιότητα τής βούλησης, είμαστε δούλοι τών άψυχων καί στερουμένων λογικής και βούλησης άστρων, πού είναι άμοιρα κάθε σκέψης καί κάθε νόησης καί πού, αντίθετα, έχουν ταχθεί στό νά ύπηρετούν τη φύση καί τούς άνθρώπους, νά ύπακούουν στούς φυσικούς καί τούς θείους νόμους καί νά σημαίνουν μόνον τί τροπές, τους χρόνους καί τίς έποχές, όπως άκριβώς ό δημιουργός Θεός τα κανόνισε. Γι’ αύτό λέει καί ή γραφή: «Καί εΐπεν ό Θεός γεννηθήτωσαν φωστήρες έν τω στερεώματι τού ουρανού εις παύσιν έπί τής γής, του διαχωρίζειν άνά μέσον νυκτός και έστωσαν σημεία καί εις καιρούς καί εις ημέρας καί εις ένιαυτούς ....καί έγένετο ούτως». Καί αυτό είναι τό φοβερότατο, ότι τόση μεγάλη δύναμη έχουν σήμερα οί άστρομανείς, ώστε νά θεωρούν οί άνόητοι ότι εμείς οί άνθρωποι εξαρτιόμαστε

από τίς κινήσεις καί τούς συνδυασμούς τών αστέρων, αλλά όμως κατ’ αυτόν τόν τρόπο επιδιώκουν νά άναιρέσουν ακόμη καί αυτόν τόν ίδιο τόν Θεό καί δημιουργό πού έκ τού μηδενός σχεδίασε καί δημιούργησε τά πάντα.

Ό Νεμεσίων συγκαταλέγονταν μεταξύ τών χριστιανών, άλλά κατά βάθος πίστευε στήν ειμαρμένη μαζί μέ τούς άλλους γιά τούς όποιους ετοιμάστηκε ή κόλαση, τήν όποια άρχισε νά γεύεται από τούτη τή ζωή, καθώς τυφλώθηκε έντελώς κι έχασε τά μάτια του, μέ τά όποια περιεργάζονταν τά άστρα καί τις κινήσεις τους, ξεχνώντας τό βάπτισμα καί όλα όσα είχε συ-

νομολογήσει καί μέ όσα πιστεύω είχε συνταχτεί τήν ημέρα της βάπτισης. 

Έπεσε τότε στους γιατρούς γιά νά γιάνει, χρησιμοποιώντας σάν δέλεαρ τίς μεγάλες αμοιβές, άλλά τίποτε δέν ωφελήθηκε κι έμεινε τό ίδιο τυφλός, όπως ήταν καί πρίν οι γιατροί ν’ άρχίσουν νά πηγαινοέρχονται σπίτι του. Δέν έπρεπε όμως νά καλέσει τούς γιατρούς σέ βοήθεια, γιατί αφού δογμάτιζε καί ύποστήριζε ότι όλα εξαρτιούνται από τήν ειμαρμένη καί τίποτε δέν μπορεί κανείς νά τό αλλάξει, πρός τι τό κάλεσμα γιά βοήθεια από αύτούς; Γιατί, αν ή αστρολογία άποφάσισε άρνητικά γιά τήν άρρώστια του, γιατί νά καλεί τούς γιατρούς καί νά τούς συγκαλεί νά τόν θεραπεύσουν και μέ αύτούς νά πολεμάει αυτό πού θά γίνει οπωσδήποτε, αν και τό γνωρίζει ότι θά νικηθεί από τήν άσθένεια άκόμη καί αν είχε φέρει ώς σύμμαχό του τόν ίδιο τόν Ασκληπιό;

Καθώς δέ πολύ χρόνο, άλλά καί χρήμα, δαπάνησε χωρίς να λάβει ούτε καν τήν παραμικρή ώφέλεια, έκρινε ότι θά ’πρεπε νά προσέλθει στούς μάρτυρες, τόν Κύρο καί τόν Ιωάννη, μήπως καί μ’ αύτήν τήν κίνηση φανεί τό τί γράφει ή μοίρα του καί ξεκαθαρίσει ή κατάσταση γιά τό μέλλον του. Άλλά άποδείχτηκε καί έδώ πλανεμένος, γιατί άρχισε νά ικετεύει θερμά τούς μάρτυρες νά τού δώσουν τό φως του, γιά νά έκπληρώσουν μ’ αυτό τόν τρόπο ό,τι είναι γραμμένο από τίς μοίρες (!) κι έτσι νά αποδοθεί ή θεραπεία των αγίων στίς μοίρες και νά αντιμετωπιστεί μέ αχαριστία ή ίαση από τούς αγίους.

 Ό ταπεινός καί αόμματος Φωτεινός 

Οί άγιοι όμως δέν τού έκαμαν τό χατίρι, αντίθετα μάλιστα θέλοντας νά δείξουν τή διαφορά μεταξύ τής πίστης και τής άπιστίας ενέργησαν ώς εξής:

Κάποιος πάμφτωχος πού τόν έλεγαν Φωτεινό καί ό

όποιος πουλούσε φρούτα έξω από τόν ναό των Τριών Παίδων, κατ’ εκείνον τον καιρό είχε πάει καί έμενε στόν ναό των αγίων Κυρου καί Ίωάννου παρακαλώντας νά ξαναβρεί το  φως του. Σ’ αυτόν λοιπόν εμφανισθέντες οι άγιοι μάρτυρες στόν ύπνο του

«Πήγαινε», του είπαν, «στόν Νεμεσίωνα καί μόνο άν τά χέρια του άκουμπήσει πάνω στά μάτια σου, άμέσως θά θεραπεύεις καί τό φως θά τό δεις αύτή τή φορά περισσότερο!». Αύτός όμως φοβόταν

νά πάει στόν Νεμεσίωνα, έπειδή είχε τόσο μεγάλο

άξίωμα καί γιά τήν υπεροψία του πλούτου του. Αφού δε δύο καί τρεις φορές τού εμφανίστηκαν, τελικά τόλμησε καί τό είπε σε κάποιους πού ήταν μέσα στόν ναό κι αυτοί ένημέρωσαν τό δικηγόρο Κύρο, πού έτυχε εκείνες τίς ημέρες νά βρίσκεται στό μαρτύριο των αγίων, ό όποιος

έν συνεχεία σπεύδει στό Νεμεσίωνα καί του άναγγέλλει τα καθέκαστα μέ τόν Φωτεινό, άν καί χρειάστηκε πολλά έπιχειρήματα γιά νά τόν πείσει τελικά νά δεχθεί νά τό πράξει, επειδή πίστευε ότι ήταν άνάξιος καί αμαρτωλός καί δέν θα ενεργούσε μέσω αυτού ή χάρη των αγίων.

Ήλθε λοιπόν ό Νεμεσίων καί στάθηκε μπροστά από τη λάρνακα τών αγίων καί αφού προσευχήθηκε με πολλά δάκρυα, άγγιξε τή σορό τών λειψάνων καί τή μήλη, πού ήταν εκεί πάνω καί έβαλε τά χέρια του πάνω στά μάτια του αόμματου Φωτεινού. Αυτός δε, μόλις αισθάνθηκε τό άγγιγμα τών χεριών, αμέσως ανέβλεψε καί κίνησε όλους τους παρευρισκόμενους σέ δοξολογία πρός τόν Θεό έκτος από τόν Νεμεσίωνα, πού καί παρά τά δάκρυα δεν άλλαζε γνώμη καί έξακολούθησε νά παραμένει στήν άπιστία. Καί ό μέν Φωτεινός, αφού άπένειμε εύχαριστίες στόν Θεό καί τούς άγιους πού τόν θεράπευσαν, χαρούμενος έπέστρεψε σπίτι μου, ό Νεμεσίων δέ έπειδή τάχατες δέν ύπέστη καμιά ...ζημιά από τό θαύμα (!) στόλισε ένα μέρος τού τοίχου κοντά στό μνήμα τών άγιων μέ μάρμαρα, πάνω στά όποια άπεικόνισε τόν Χριστό, τόν Βαπτιστή Ιωάννη, τόν μάρτυρα Κύρο, άλλά καί τόν έαυτό του νά κηρύττει τή χάρη γιά τό θαύμα πού του είχε δοθεί, παρέμεινε όμως τυφλός στό σώμα καί στή ψυχή, άφού ούτε έπέστρεψε στή πίστη πού σώζει, ούτε πίστεψε στούς θεραπευτές καί μάρτυρες.

Ο ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΥΡΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ
ΕΙΣ ΠΡΩΤΗΝ ΩΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗΝ ΕΚΔΟΣΙΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ

(Νέος τίτλος «Αββάκυρος»): Εισαγωγή, μετάφρασις και σχόλια υπό του Καθηγητού Ιωάννου Φουρτούνα.