Δευτέρα 31 Ιουλίου 2017
"ταΐστε την και θα δυναμώσει".
Όταν ο Κύριος ανέστησε το κοριτσάκι του Ιαείρου, γύρισε στους δικούς της και είπε "ταΐστε την και θα δυναμώσει".
Όλοι πρέπει να δίνουμε πνευματική τροφή στους μικρούς και αδύναμους ώστε να δυναμώσουν. Είναι υποχρέωσή μας κι όχι να τους καταριόμαστε και να τους περιφρονούμε.
THE APPEARANCE OF JESUS CHRIST AT THE SLAUGHTER OF COPTIC ORTHODOX CHRITIANS
THE APPEARANCE OF JESUS CHRIST AT THE
SLAUGHTER OF COPTIC
ORTHODOX CHRITIANS
This miracle happened during the most
recent attack against Christians in Egypt on their way to visit a Monastery.
A woman describes on a video what the
terrorists did on the bus. They first killed
this woman’s husband and other members of her family. They then tried to take the child Minas by
force who was on his mother’s lap. In
the midst of these sudden and horrible attacks, there appeared a man before
this woman who is narrating the story. She
says He was a tall man with a beautiful face and striking green eyes. His countenance could not escape the woman’s
attention. While all the terrorist’s faces were covered over, his was not. This man grabbed the woman by the hand and
said in a very firm voice: “Do not be afraid, the terrorists will soon
leave. Do not allow them to take your
son from your grasp because they will surely kill him. When the terrorists ask
for your jewelry, give it to them without hesitation.”
This man suddenly turned to the
terrorist who was trying to pull Minas from his mother’s grasp. He said to the
terrorist: “let go of the child” and he immediately released the child.
After more terrorists entered the bus
they demanded the jewelry from Minas’ mother.
She gave them all her jewelry and they left. Following this horrible event the woman stayed
in the hospital for a number of days. While still in the hospital she was informed
of a vision an elderly woman had in a distant village of Egypt. The mother of Minas at this point had not
told anyone what happened on the bus with the terrorists.
This older lady had gone to a Church to
pray on the very day of the attack on the Christians. She was praying in front of an icon of
Jesus. While praying she fell asleep and
this is when she had the vision of what took place on the bus where the Christians
were slaughtered. In this vision she
witnessed the whole scene of the attack and in the midst of this chaos she saw
the Lord Jesus Christ. She watched Him
as He personally lifted up the souls to heaven of the slaughtered new martyrs. She also witnessed Jesus saving the son of
the woman. All of this took place
without one knowing the other and while being separated by long distances. Hearing this revelation of the old woman,
Minas’ mother remembered the man who spoke to her and saved her son.
Translated
from the Greek by:
+Fr.
Costas J. Simones, Waterford, CT, July 29, 2017, USA,
Γέρ. Σωφρονίου:...ακόρεστη πείνα και άσβεστη δίψα θεογνωσίας...
Ὁ Θεός, «ὁ ποιήσας τὸν οὐρανόν καὶ τὴν γῆν», εἶναι ὁ Θεός μας ἐκ κοιλίας τῆς μητρός μας. Μετὰ τὴν κατὰ σάρκα γέννηση, πρὶν ἀκόμη μάθουμε νὰ διακρίνουμε τὸ δεξὶ χέρι ἀπὸ τὸ ἀριστερό, λάβαμε ἤδη δεύτερη γέννηση, ἄνωθεν, στὴν κολυμβήθρα τοῦ Βαπτίσματος, καὶ ἐλέχθη σὲ μᾶς τὸ μέγα καὶ φοβερὸ καὶ σὲ αὐτὲς τὶς ἐπουράνιες δυνάμεις Ὄνομα, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Στὴ συνέχεια, λάβαμε ἄλλη ἀνεκτίμητη δωρεά, γιὰ τὴν ὁποία ἡ ψυχή μας δὲν μπορεῖ νὰ μιλήσει οὔτε νὰ ἀναλογισθεῖ χωρὶς τρόμο, δηλαδὴ τὸ χρίσμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴ σφραγίδα τοῦ ἁγιασμοῦ, ἡ ὁποία ἐτέθη σὲ ὅλα τὰ μέλη τοῦ σώματός μας μὲ τὰ λόγια τοῦ Μυστηρίου: «Σφραγὶς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου». Καὶ ἔτσι γίναμε σκήνωμα τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, καὶ τὰ σώματά μας ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἀπὸ τὴ βρεφικὴ ἡλικία τρεφόμαστε στὴν Ἐκκλησία μὲ τὸ Θεῖο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Εἴμαστε παιδιὰ Του- σάρκα ἀπὸ τὴ Σάρκα Του καὶ αἷμα ἀπὸ τὸ Αἷμα Του. Ἀπὸ τὴ νεότητά μας ζοῦμε μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ Θείου Λόγου, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀποκαλύπτει τὶς ἀπέραντες διαστάσεις τῆς γνώσεως τοῦ ἀνάρχου Θεοῦ, τοῦ Πατρός μας, πού μᾶς παρέχει ἤδη ἀπὸ ἐδῶ τὴν πρόγευση τῆς μακαριότητας τῆς αἰώνιας διαμονῆς μετ’ Αὐτοῦ καὶ ἐν Αὐτῷ. Στὴν Ἐκκλησία μας κάθε ἡμέρα ζοῦμε μέσα σὲ ἀπερίγραπτο ὑπερπλεονασμὸ κάθε πλούτου πνευματικοῦ, καὶ ἡ εὐγνώμων ψυχὴ ὁρμᾶ καὶ ἀναφωνεῖ: «Πράγματι εἶναι πλούσιος ὁ Θεός μας, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν μᾶς ἀγκαλιάζει ἀκατάπαυστα, ὅλους καὶ τὸν καθένα ξεχωριστά».
Καὶ νά, παρ’ ὅλα αὐτά, εἴμαστε πτωχοὶ τῷ πνεύματι. Μέσα στὰ ὅρια τῆς γῆς ὑπάρχει ἀκόρεστη πείνα καὶ ἄσβεστη δίψα Θεογνωσίας, διότι ὁ ἀγώνας μας εἶναι νὰ φθάσουμε τὸν Ἄφθαστο, νὰ δοῦμε τὸν Ἀόρατο, νὰ γνωρίσουμε Αὐτὸν πού βρίσκεται πέρα ἀπὸ κάθε γνώση.
Ή ὁρμὴ αὐτὴ αὐξάνει ἀκατάπαυστα σὲ κάθε ἄνθρωπο, ὅταν τὸ Φῶς τῆς Θεότητας εὐδοκήσει νὰ τὸν καταυγάσει, ἔστω καὶ μὲ κάποια ἀμυδρὰ προσέγγισή Του, διότι τότε στοὺς νοεροὺς ὀφθαλμοὺς μας ἀποκαλύπτεται σὲ ποιὰ ἄβυσσο διαμένουμε. Ἡ ὅραση αὐτὴ καταπλήσσει ὅλο τὸν ἄνθρωπο, καὶ τότε ἡ ψυχή του δὲν γνωρίζει ἀνάπαυση καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὴ βρεῖ, μέχρις ὅτου ἐλευθερωθεῖ πλήρως ἀπὸ τὸ σκοτάδι πού τὴν διακατέχει, μέχρις ὅτου γεμίσει ἀπὸ τὴν Ἀκόρεστη Τροφή, μέχρις ὅτου τὸ Φῶς αὐτὸ αὐξηθεῖ στὴν ψυχὴ καὶ ἑνωθεῖ μαζί της τόσο, ὥστε Φῶς καὶ ψυχὴ νὰ γίνουν ἕνα, προκαταγγέλλοντας τὴ θέωσή μας στὴ Θεία δόξα.
Γέρ. Σωφρονίου:...ακόρεστη πείνα και άσβεστη δίψα θεογνωσίας...
Σε άκουσα αδερφέ μου να λες πως τα πάντα γλιστρούν τόσο γρήγορα μέσα από τα χέρια σου
Ο χρόνος...
Οι καταστάσεις...
Οι ανθρώπινες σχέσεις...
Η δουλειά, η εργασία...
Τα όνειρά σου...
Οι σκέψεις...
Τα συναισθήματά σου...
Και τόσα άλλα...
Και σε νιώθω, γιατί το έχω νιώσει κι εγώ. Να μοιραστώ μαζί σου ένα μυστικό;
Τρεις κινήσεις... Βάλε αντικρυστά τις παλάμες σου. Τη μία πάνω στην άλλη. Τώρα πλέξε τα δάχτυλά σου. Σφίξε τα χέρια σου. Δεν μπορεί πλέον τίποτα να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια σου.
Τα ασφαλίζει η προσευχή σου…
Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ.
Ό,τι κάνουμε για τους συνανθρώπους μας, ζει αιωνίως...
...Τρέχουμε χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει
...Τρέχουμε χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει, οι άνθρωποι φεύγουν δίχως να ρίξουν μια τελευταία ματιά αφήνοντας πίσω κατάρες που στάζουν στο κεφάλι των εγκαταλειμμένων τοπίων, των νεκρών κρεββατιών. Ο άνθρωπος είναι πολύ μικρός, δεν ξέρει καν ποιος είναι και καμώνεται τον μεγάλο. Καμώνεται σε βάρος του συντρόφου του, του διπλανού, του πιο αδύναμου, του γέροντα, του παιδιού, του φτωχού και του ξένου, καθάρισέ με από αυτή την αδικία. Αν κάτι μισώ είναι που κερδίζεις από τον πόνο των κουρελιών σου, ανθρωπότητα, αν κάτι μισώ.. Ενώ, αν πόναγες κι εσύ μαζί, πόση διαφορά και συντριβή. Η ιστορία της επανάστασης, ο μύθος του 20ού... έρωτες και αναρχία, όνειρα, ουτοπίες, ζωές απογειωμένες, αγώνες, συγκρούσεις, και πίσω απ΄ όλα τούτα ο Υπαρκτός και “το κόμμα”, τα Π.Γ., οι γραμμές, οι χαμένες ζωές, και οι ανόσιες αποφάσεις. Εξάρχεια-Σύνταγμα.. Το αμερικάνικο όνειρο, οι μετοχές, οι πιστωτικές κάρτες, τα δάνεια, οι κρίσεις, το ΔΝΤ, η ανεργία, οι πόλεμοι, η προσφυγιά.... Και πως πια να ξεμπλέξουμε; Όλα καταλήγουν ένα πελώριο "γιατί;" και “πότε έγιναν όλα αυτά;” όταν πέφτει η Αυλαία.
Μαριάννα Παπουτσοπούλου
Κυριακή 30 Ιουλίου 2017
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΉ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΎ ΠΑΤΈΡΑ ΣΆΒΒΑ ΑΧΙΛΛΈΩΣ.
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ . ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΚΥΚΚΟΥ. ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΤΟΥ Ι.ΝΑΟΥ , ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΜΕ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ Ε.Ο.Κ.Α ΟΤΑΝ ΕΚΑΝΑΝ ΕΦΟΔΟ ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΚΑΙ ΕΝΩ ΕΨΑΞΑΝ ΠΑΝΤΟΥ , ΔΕΝ ΒΡΗΚΑΝ ΤΟ ΧΩΡΟ ΑΥΤΟ. ΤΟΥΝ ΤΥΦΛΩΣΕ Η ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ . ΑΠΟ ΘΑΥΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ , Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΣΩΣΕΙ .
Του ειπα: "Εγω εχω τερματισει, ελα Θεέ μου, εαν θελεις, και σωσε με".
Του ειπα: "Εγω εχω τερματισει, ελα Θεέ μου, εαν θελεις, και σωσε με".
Ετσι απλα, ηρεμα και ειλικρινα, χωρις πολλα "κορδελακια". Σαν φιλος προς φιλο που εχει αναγκη. Ελα ρε Φιλε και σωσε με.
Και ηρθε. Ηρθε και εβαλε ταξη, και εδωσε οραμα και διεξοδο, χωρις να το παρω ειδηση, απαλα, σιγα και λεπτα, με αρχοντια και με στυλ.
Λοιπον γι αυτο δεν Τον βλεπεις πουθενα.
Δεν Τον εχεις φωναξει πραγματικα. Μπορει να το σκεφτηκες αλλα δεν το πιστεψες σοβαρα. Εαν Τον φωναξεις εστω και στο παρα '5, ακομα και στο παρα '1, θα ερθει.
Μην περιμενεις να ερθει κανεις αλλος. Η εποχη μας, ειναι ο καθενας μονος του, και οποιον παρει ο χαρος.. Μην ψαχνεις το γιατι.
Αυτος μονο, θα ερθει. Εχεις αμφιβολια; Καλα κανεις. Και εγω ειχα. Δοκιμασε ομως. Απλα χωρις βια, χωρις φτιασιδωματα, και μελοδραματα.
Φωναξε Τον. Ετσι ξερα ξερα σου βαζω στοιχημα την ζωη μου, οτι θα ερθει.
https://www.agiooros.net/index.php/news-63/skepseis/344-gramma-ston-apelpismeno-adelfo
Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΠΊΣΤΗΣ. ΓΈΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ. ΝΈΑ ΤΑΙΝΊΑ.
Μια εποχή στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ...
ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ μικρου μήκους για την μονη Αγίου Αντώνιου στην Αριζονα και τον άγιο Γέροντα των ημερών μας Εφραιμ Φιλοθειτη/Αριζονας ....Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει κάποιος μενοντας σε τέτοιους ευλογημένους και ιερούς τόπους .
Την ευλογία του Γέροντα να έχουμε όλοι !!!
Δείτε το εδώ :
https://youtu.be/mI-4_wanRQU
ΠΕΙΡΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ". Την Κυριακήν 30ήν Ιουλίου 2017, ο Μανώλης Μελινός συνομιλεί και πάλι με τον Οσιολογιώτατον ΓΕΡΟΝΤΑ π. ΓΑΒΡΙΗΛ Καρεώτη
O θεολόγος συγγραφέας Mανώλης Mελινός διευθυντής της Bιβλιοθήκης της Iεράς Συνόδου της Eκκλησίας της Eλλάδος, στην συχνότητα του Pαδιοφωνικού Σταθμού ‘’Πειραϊκή Eκκλησία 91,2 fm. Κάθε απόγευμα Κυριακής -πρό του Εσπερινού, από 17:00' έως 18:00'- συν Θεώ συνομιλεί με Αγιορείτες Γέροντες και άλλες ιερές προσωπικότητες. Τίτλος της εκπομπής: "ΠΕΙΡΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ".
Την Κυριακήν 30ήν Ιουλίου 2017, ο Μανώλης Μελινός συνομιλεί και πάλι με τον Οσιολογιώτατον ΓΕΡΟΝΤΑ π. ΓΑΒΡΙΗΛ Καρεώτη.
Μοναχή Σωφρονία στην τοποθεσία Ιερα Μονη Αγιας Τριαδος Ακρατα.
Συχνά οἱ καλοί καί ἠθικοί ἄνθρωποι γύρω μας στέκονται μέ ἕνα ὅπλο, μέ ἕνα σημειωματάριο καί εἶναι ἕτοιμοι νά μᾶς πυροβολήσουν γιά κάποιο λάθος μας, γιά μιά ἁμαρτία μας-μικρή ἤ μεγάλη- καί ὅταν τό κάνουν καί μᾶς πληγώσουν καί τό δημοσιοποιήσουν καί τό διαδώσουν, τότε αἰσθάνονται μιά ἰκανοποίηση ὅτι ἔχουν συντελέσει στό ἔργο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ὅτι λίγο-λίγο βοηθοῦν τόν Θεό στήν ἀποκάλυψη τῆς δικαιοσύνης...
Σέ ὅλους αὐτούς πρέπει νά ποῦμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι αὐτό ποὺ κάνει, ἀλλά αὐτό ποὺ θέλει μέσα στήν ψυχή του νά γίνει...ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ ΛΟΓΟ...Τό λέω αὐτό γιατί πολλοί ἀπό μᾶς ἀπογοητευόμαστε ἀπό λάθη μας, ἀπό ἀστοχίες μας καί φοβόμαστε νά ἐξομολογηθοῦμε, φεύγουμε καί ἀπό τήν ἐκκλησία ἀκόμη...Καί εἰδικά νιώθω ὅτι συμβαίνει μέ τούς νέους αὐτό...Ως νέοι δέν ἔχουν τή σύνεση τῶν μεγάλων καί πέφτουν σέ ἀτοπήματα σοβαρά...Μετά λειτουργεῖ ἡ συνείδηση-ὁ ἐνδιάθετος λόγος-οἱ τύψεις ἀλλά δέν ἔχουν τό κουράγιο νά τρέξουν στό Χριστό καί νά ζητήσουν βοήθεια...Καί πιστέψτε με...Δέν φταῖνε πάντα αὐτοί. Φταῖμε κι ἐμεῖς ποὺ ὡς "ἐκπρόσωποι" τοῦ Χριστοῦ (καί λαϊκοί καί ρασοφόροι) δέν δώσαμε τή σωστή εἰκόνα Του στούς ἄλλους. Γιατί ὁ καθένας μας βιάζεται νά δώσει μιά ἑρμηνεία πρόχειρη, ἀφιλοσόφητη...Καί ἐκτοξεύουμε ἕναν λόγο ποὺ μπορεῖ νά "σκοτώσει" τελικά μιὰ ψυχή...
Σήμερα ἔχω κλείσει ραντεβοῦ στίς 11μ.μ. μέ μιά ψυχή ποὺ μοῦ ζήτησε νά κάνουμε κομποσχοινάκι μαζί... Νά προσευχηθῶ γιά μένα πρωτίστως-γιατί νοσῶ-καί καλούμαστε πρῶτα γιά τόν ἑαυτό μας νά ζητήσουμε συγγνώμη καί μετά γιά ὅλα ὅσα κουβαλῶ μέσα μου ἀπό προβλήματα, ἀγωνίες καί λάθη...Γιά ὅλους τούς ἀγαπημένους ποὺ ὑποφέρουν...Γιά τόσα καί γιά τόσα...
ΚΑΛΗ ΗΣΥΧΙΑ...
Το περιστατικό τού θαύματος του πολλαπλασιασμού των άρτων που έγινε με τη δύναμη του Χριστού
Επειδή ό Κύριος έδωσε και δίνει τον εαυτό Του θυσία τόσο όσο διάστημα κράτησε η επίγεια διαδρομή Του, όσο και στην Εκκλησία μετά την Ανάστασή Του, ως τη σημερινή μέρα. Ποιά σημασία έχει το γεγονός ότι έκοψε μόνος του τους άρτους; Αυτό σημαίνει πως Εκείνος, με την ελεύθερη βούλησή Του, παραδόθηκε να θυσιαστεί για τη σωτηρία των ανθρώπων. Γιατί έδωσε τα ψωμιά και τα ψάρια στους αποστόλους, για να τα μοιράσουν αυτοί μετά στο λαό; Επειδή εκείνοι ήταν που έπρεπε να μεταφέρουν το Χριστό σ’ ολόκληρο τον κόσμο και να τον δώσουν στους ανθρώπους και τα έθνη ως τροφή ζωής. Τί σημαίνουν τα δώδεκα κοφίνια με τα περισσεύματα των άρτων; Την άφθονη καρποφορία τού έργου των αποστόλων. Κάθε θερισμός των αποστόλων θα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος από το σπόρο που έσπειραν, όπως κάθε καλάθι είχε περισσότερο ψωμί από τους άρτους που έφαγαν και χόρτασαν οι πεινασμένοι άνθρωποι.
(Το περιστατικό τού θαύματος του πολλαπλασιασμού των άρτων που έγινε με τη δύναμη του Χριστού μνημονεύεται κάθε φορά σε μια ωραία ευχή, στην τελετή της αρτοκλασίας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός, ο ευλογήσας τους πέντε άρτους εν τη ερήμω και εξ αυτών πεντακισχιλίους άνδρας χορτάσας, ευλόγησον και τους άρτους τούτους, τον σίτον, τον οίνον και το έλαιον και τους εξ αυτών μεταλαμβάνοντας πιστούς δούλους Σου αγίασον»).
.
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ομιλίες Δ’ – Κυριακοδρόμιο, Εκδ. Πέτρου Μπότση, 2012)
μακαριστός γέροντας Γεράσιμος Φωκάς είναι Άγιος....έχει ήδη δώσει σημεία!
Ο μακαριστός γέροντας Γεράσιμος Φωκάς είναι Άγιος....έχει ήδη δώσει σημεία! Μοίρασε την περιουσία του...και έγινε μοναχός! Μοίραζε το μισθό του με φακελάκια σε οικογένειες κρυφά....και στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας έφτιαχνε κονβόι παροχής βοήθειας.... Γυρνούσε ξυπόλυτος! Εδινε και τα παπούτσια του ακόμα..
" Δεν ξέρω τι θα κάνει τελικά με μένα τον ταλαίπωρο ο Θεός...
Γέρων Γεράσιμος Φωκάς, μακαριστός επ. Κεφαλληνίας
Έλεγε ένας Αγιορείτης Ηγούμενος: «αν ο χριστιανός μεταλαμβάνει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού με συναίσθηση δεν είναι δυνατόν να παραμένει ενοχικό άτομο.»
Έλεγε ένας Αγιορείτης Ηγούμενος: «αν ο χριστιανός μεταλαμβάνει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού με συναίσθηση δεν είναι δυνατόν να παραμένει ενοχικό άτομο.»
Όταν τοποθετούμε τα ψίχουλα από το Άγιο Δισκάριο που αντιπροσωπεύουν τις ψυχές που μνημονεύθηκαν στην Αγία Προσκομιδή, μέσα στο Άγιο Ποτήριο όπου υπάρχει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, λέμε: «Ἀπόπλυνον, Κύριε, τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τῷ αἵματί σου τῷ ἁγίῳ…» Όταν ο Θεός θυσιάζεται και ξεπλένει τις αμαρτίες μας με το αίμα Του, υπό την προϋπόθεση της μετανοίας μας και εμείς συνεχίζουμε να έχουμε ενοχές τότε είμαστε για κλάματα. Σημαίνει ότι δεν πιστεύουμε στη Σταυρική θυσία και την Ανάσταση του Χριστού μας. Σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να μας αναστήσει και να μας πάρει κοντά Του στον ουρανό, προσφέροντας τον εαυτό Του «ως λύτρον αντί πολλών.»
Μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα Του, «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.» Ούτε κάνοντας ένα θρησκευτικό καθήκον, ούτε για το…καλό όπως λένε μερικοί σε κάποιες γιορτινές μέρες.
π. Μακάριος, αγιορείτης
Ποῦ νὰ σὲ βρεῖ τὸ πνεῦμα ἂν εἶσαι συνὲχεια κατηλημὲνος.
Ποῦ νὰ σὲ βρεῖ
τὸ πνεῦμα
ἂν εἶσαι
συνὲχεια κατηλημὲνος.
Ὃλια Λαζαρὶδου: "Τὰ εὒκολα δὺσκολα", εκδ. Ποταμὸς
Ζωγραφικό έργο: Julia Stankova
ΕΊΠΕ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ..
Ἡ ἐποχή μας εἶναι δύσκολη. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ ἀκριβέστερα ποτὲ δὲν πλησίασαν τὸν Θεό. Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν καὶ δραστηριοποιήθηκαν εὑρισκόμενοι ἐκτὸς Ἐκκλησίας, παρόλο ποὺ δηλώνουν χριστιανοί. Εἶναι φοβερὸ αὐτό, ποὺ συμβαίνει. Ἑκατομμύρια χριστιανοὶ ζοῦν χωρὶς τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ διάβολος τοὺς σέρνει πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, τοὺς ἔχει πιστὰ ὄργανά του καὶ πολλοὶ διάκεινται ἐχθρικῶς πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Δυστυχῶς, οἱ ἄνθρωποι μόνο κατ᾽ ὄνομα εἶναι χριστιανοί. Ἡ ζωή τους τὸ ἐπιβεβαιώνει...
Ὁ καθηγητής κ. Μουρατίδης, ἒγραψε γιά τόν π. Εὐσέβιο
Ὁ καθηγητής κ. Μουρατίδης, ἒγραψε γιά τόν π. Εὐσέβιο:
Μία φωνή ἀπό τήν "ἒρημον"...τῆς Εὐρώπης!
Πρόκειται περί ἑνός τῶν πλέον διακεκριμένων ἐπί παιδεία καί εὐσεβεία Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Κληρικῶν τοῦ Ἐξωτερικοῦ, ὁ ὁποῖος τιμᾶ τό ἱερόν σχῆμα του μέσα εἰς τήν ἐκκοσμικευμένην χριστιανοσύνην τῆς Δύσεως κατά τρόπον ἰδιαιτέρως συγκινητικόν.Καθ΄ ἐποχήν μέσα εἰς τήν κοιτίδα τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπάρχουν κληρικοί, οἱ ὁποῖοι προδίδουν καί διά τῆς ἐξωτερικῆς αὐτῶν ἀκόμη περιβολῆς τήν κανονικήν τῆς Ἐκκλησίας τάξιν καί παράδοσιν, ὁ ἀνωτέρω κληρικός δίδει μίαν ὑπέροχον καί κατά πάντα, συμφώνως πρός τάς πληροφορίας αὐτοπτῶν καί αὐτηκόων ὀρθοδόξων, συνεπῆ μαρτυρίαν τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Χαρακτηριστικόν τῆς λαμπρᾶς αὐτοῦ ὀρθοδόξου παρουσίας καί μαρτυρίας ἀποτελεῖ καί τό λεχθέν ὑπό ξένου πλοικτήτου πρός Ἓλληνα συνάδελφόν του, μετά τήν τελεσθεῖσαν ὑπό τοῦ ὡς ἂνω κληρικοῦ ἱεράν ἀκολουθίαν κατά τήν καθέλκυσιν ἑνός νεοτεύκτου πλοίου, καθ'ἣν ὡμίλησεν οὗτως ἐπικαίρως: Ἒχετε, ἠρώτησεν ὁ ξένος πλοικτήτης τόν Ἓλληνα συνάδελφόν του, πολλούς παρομοίους κληρικούς εἰς τήν Ἑλλάδα; Ἐάν εἲχομεν 10 μόνον ἰσαξίους κληρικούς εἰς τήν χώραν μου, θά μεταμορφοῦτο αὓτη θρησκευτικῶς! (ἀπό τό ἀναμνηστικόν τεῦχος τῆς Ὀρθοδόξου Κυψέλης, 4.11.09-4.11.2012).
Σάββατο 29 Ιουλίου 2017
Ζοῦμε σέ μιά κοινωνία ὂχι μονάχα ἐδῶ, ὃλη ἡ κοινωνία ἡ παγκόσμια ἒχει γίνει σαρκική. ΠΑΤΉΡ ΕΥΣΕΒΊΟΥ ΒΙΤΤΗ
Ζοῦμε σέ μιά κοινωνία ὂχι μονάχα ἐδῶ, ὃλη ἡ κοινωνία ἡ παγκόσμια ἒχει γίνει σαρκική. "Οὐ μή καταμείνει τό πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τόν αἰώνα διά τό εἶναι αὐτούς σάρκας" δηλαδή δέν θά παραμείνη στούς ἀνθρώπους αὐτούς τό πνεῦμα μου γιατί ἒγιναν δοῦλοι τῆς σαρκός (Γέν.6-3). Νά τό ποῦμε ἁπλᾶ τί θά πεῖ σάρξ. Εἶναι ἡ κατάσταση ἐκείνη, στήν ὁποία ἒχουμε πλέον γίνει ὁλόκληροι, ψυχῆ τε καί σώματι, ἓνα κομμάτι τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἐνῶ ὁ ἂνθρωπος περιορίζει τόν ἑαυτό του σέ μία μονάχα λειτουργία, σάν νά εἶναι αὐτή τό πᾶν καί λατρεύεται ὁ καινούργιος Θεός, ὁ παλιός δηλαδή, ἡ Ἀφροδίτη, μέ καινούργιο ὂνομα. Μοντέρνα πράγματα! Ἑπομένως ὁ ἂνθρωπος αὐτός ὁ σαρκικός, εἶναι ἀδύνατο νά δεχτεῖ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, διότι καταπνίγεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ σέ μία τέτοια ἂθλια ψυχή. Καί ζοῦμε λιγότερο ἢ περισσότερο, μικροί καί μεγάλοι, ἐπηρεασμένοι ἀπό τό πνεῦμα αὐτό.Ἱερομ. Εὐσεβίου, Β΄ὁμιλία, "Ὁ σπόρος ἐστίν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ".
Ο θάνατος και τα καλά έργα ... παραβολή του πανδοχείου.
Από αυτούς που μένουν στα πανδοχεία, μερικοί παίρνουν κρεβάτια. Άλλοι όμως, που δεν έχουν κρεβάτι, αλλά κοιμούνται χάμω στο έδαφος, παρόλον τούτο ροχαλίζουν όπως ακριβώς αυτοί που κοιμούνται στα κρεβάτια. Κι αφού θα περιμένουν να περάσει το σκοτάδι της νύχτας, αφήνουν τα κρεβάτια του πανδοχείου από τα χαράματα και βγαίνουν όλοι μαζί, βαστάζοντας μόνον τα δικά τους πράγματα. Κατά τον ίδιο τρόπο και όλοι όσοι έρχονται στη ζωή, και όσοι έζησαν μέτρια και όσοι έζησαν με δόξα και πλούτο, φεύγουν από την ζωή ακριβώς σαν από πανδοχείο, χωρίς να παίρνουν μαζί τους τίποτε από την μαλθακότητα του βίου και τον πλούτο, παρά μόνον τα δικά τους έργα, ή καλά ή κακά, αυτά που έπραξαν στη ζωή τους, οι ίδιοι...
ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ....
...Ο Ιούδας ήταν με το μέρος των μαθητών και ο ληστής με το μέρος των φονιάδων....Και....ω του θαύματος.. ,,σε μια στιγμή πώς άλλαξαν θέση...
Μαθητεία στην ταπείνωση τού Χριστού Ακολουθώντας τα ίχνη τού κατά φύσιν Ταπεινού Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Ζαχάρωφ
Πηγή: "Οικοδομώντας τον Ναό τού Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας" Τόμος Γ΄. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλία.
Εφόσον, λοιπόν, γνωρίζουμε ότι ο Χριστός είναι Θεός, προσπαθούμε να εισδύσουμε στο μυστήριο όλων τών εκδηλώσεών Του. «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δια τού Χριστού», τού ομοουσίου με τον Πατέρα Υιού τού Θεού, και με κάθε τρόπο αγωνιζόμαστε να δώσουμε νόημα σε όλες τις εκδηλώσεις τής ζωής μας, για να γίνει η ζωή τού Ίδιου τού Χριστού δική μας, για να κληρονομήσουμε την αιώνια Βασιλεία με τον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Ο Κύριος νίκησε τον εχθρό με την ταπείνωση. Εκτός από τη βασική αυτή θέση υπάρχει ακόμη μία πλευρά στις εκδηλώσεις Του, που διδάσκει να μιμούμαστε τον Χριστό όχι απλώς φανταστικά. Ο Χριστός φανερώθηκε με «μορφή δούλου».
Αυτό αποτελεί σκάνδαλο για πολλούς. Πολλές φορές μού έτυχε να ακούσω τη γνώμη ότι εμείς οι άνθρωποι, ως εικόνες τού Θεού, οφείλουμε να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας ακόμη και στην προσευχή και στη λατρευτική παράστασή μας ενώπιον τού Θεού. Επισκέφθηκε κάποτε τη Μονή μας ένα πρόσωπο, που κατέχει υψηλή θέση σε ετερόδοξη εκκλησία. Κοιτάζοντας την τοιχογραφία τής Μεταμορφώσεως ρώτησε: «Πού είναι ο Πέτρος;». Τού έδειξαν τον Πέτρο. «Ω, πώς τον απεικονίσατε έτσι! Ο Πέτρος σε τέτοια εξουθένωση! Πού είναι λοιπόν η αξιοπρέπειά του;».
Υπάρχει συνεπώς μια πλευρά τής ορθοδόξου μετανοίας ενώπιον τού Θεού, που ταράζει πολλούς ετεροδόξους. Πέφτουμε γονατιστοί στο έδαφος, με το πρόσωπο και το μέτωπό μας εγγίζουμε τη γη, και έτσι εκφράζουμε τη δουλικότητά μας ενώπιόν Του, ενθυμούμενοι τα λόγια που είπε μπροστά στο παιδί εκείνο: «Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την Βασιλείαν τών ουρανών. Όστις ουν ταπεινώση εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος εστιν ο μείζων εν τη Βασιλεία τών ουρανών».
Ο Ίδιος ο Κύριος, χωρίς τον Οποίο τίποτε δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, ελάττωσε τον Εαυτό Του σε τέτοιο βαθμό, που ακόμη και οι χαμηλής κοινωνικής τάξεως άνθρωποι μπορούσαν να Τον θλίψουν, να Τον εμπτύσουν, να Τον χτυπήσουν, να Τού δώσουν ραπίσματα και να Τού προξενήσουν κάθε άλλη εξουδένωση. Αν ο Ίδιος ο Υιός τού Θεού το έκανε αυτό, τότε βέβαια εγείρεται το ερώτημα: Γιατί χρειάστηκε τέτοια εξουδένωση και τέτοια δουλική μεταχείρηση προκειμένου να εκδηλωθεί η αγάπη; Υποθέτω ότι η ορθή σκέψη θα είναι ότι ο Κύριος, έχοντας το προαιώνιο Είναι Του εν πνεύματι ταπεινώσεως, εκδήλωσε την προαιώνια αγάπη Του διακονώντας ως δούλος. Και εμείς Τον ακολουθούμε στα δουλικά αυτά σχήματα εκφράζοντας τη δική μας μετάνοια ενώπιον τού Θεού, με εδαφιαίες μετάνοιες. Κατά τη διάρκεια τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής κάνουμε πολλές μετάνοιες κάθε ημέρα. Έπειτα, όταν με τη σταύρωσή μας συναναστηθούμε με τον Χριστό, τότε πλέον θα Τον δεχόμαστε και θα συνομιλούμε μαζί Του όρθιοι, ως παιδιά με τον Πατέρα τους. Στη ζωή όμως αυτή θα εκφράζουμε τη μετάνοιά μας, υπογραμμίζω, με δουλικά σχήματα, γιατί η μετάνοια δεν υποβιβάζει τον άνθρωπο. Όταν κάποιος συνειδητοποιεί ότι είναι χειρότερος από όλη την κτίση, τότε υψώνεται επάνω από όλη την κτίση. Τότε εγγίζει το άκτιστο είναι. Ας μην ταραζόμαστε λοιπόν όταν εκφράζουμε με ταπεινά δουλικά σχήματα τη μετάνοιά μας. Έτσι θα σταθούμε έπειτα ως παιδιά τού Θεού ενώπιον τού Θεού, όχι πλέον με δουλικά αλλά με υικά σχήματα.
Ο Θεός είναι ταπεινός από την ίδια τη φύση Του. Και η κένωσή Του δια τής ενανθρωπήσεως φέρει χαρακτήρα ταπεινό. Αν ο Ίδιος δεν ταπεινωνόταν, τότε ίσως θα μπορούσε κάποιος να μάς κατηγορήσει: «Αλήθεια όμως, ο Κύριος δεν ταπεινώθηκε τόσο, όσο εσείς». Αλλά ο Κύριος ταπεινώθηκε. Έπλυνε τα πόδια αγράμματων ψαράδων, ανθρώπων από τις κατώτερες τάξεις τής ανθρώπινης κοινωνίας. Οι δουλικές αυτές μορφές είναι αγάπη. Όταν προσευχόμαστε στον Θεό, Αυτόν που με το πρόσταγμά Του δημιούργησε όλον τον κόσμο, είναι φυσικό για τον καθένα μας να σκεφτεί: «Εμένα θα σκεφτεί ο Κύριος; Θα σκύψει, άραγε, να ακούσει τον λόγο μου και να προσέξει την προσευχή μου;». Είναι φοβερό για μάς να μιλούμε με τέτοιο Ον. Για να μη φοβόμαστε λοιπόν, υπάρχει σε όλες τις εκδηλώσεις τού Χριστού, κατά την παγκόσμια πράξη τής λυτρώσεως τού Αδάμ, η ταπεινή αγάπη τού Θεού, κατά την οποία Αυτός εμφανίζεται μπροστά μας με τέτοιες ταπεινές μορφές. Σταυρώθηκε ανάμεσα σε ληστές, φυλακίστηκε, και τόσα άλλα.
Εμείς θα έπρεπε να ενεργούμε έτσι, όπως είπε ο Κύριος: «Θέλουν να σού πάρουν τον χιτώνα, άφησέ τους και το ιμάτιο· θέλουν να εργαστείς γι' αυτούς ένα διάστημα, εργάσου δύο ακόμη· να προσεύχεσθε γι' αυτούς που σάς προσβάλλουν, να προσεύχεσθε για τους διώκτες, να προσεύχεσθε για όλους εκείνους που κάνουν το κακό εναντίον σας. Και τότε, λέει ο Κύριος, αγαπώντας τους εχθρούς σας θα γίνεται και εσείς τέκνα τού Υψίστου Πατρός».
Η άσκησή μας, αθέατη στους άλλους, παραμένει με όλη της τη δύναμη μπροστά στα μάτια τού Θεού.
Η σιωπή του Θεού Σωφρονίου του Essex
Συχνά ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας. Σιωπά. Πολλοί εκλαμβάνουν τη σιωπή Του ως ένδειξη τού ότι ο Θεός "δεν υπάρχει", "πέθανε". Αν όμως σκαφτόμαστε σε ποιά θέση φέρνουμε το Θεό με τα πάθη μας, τότε θα βλέπαμε ότι Αυτός δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο να σιωπήσει. Ζητάμε από Αυτόν να μας υποστηρίξει στις αδικίες μας. Δεν μας ενοχοποιεί φανερά. Μας αφήνει να πορευτούμε στους πονηρούς δρόμους μας και να θερίσουμε τους καρπούς των προσωπικών μας αμαρτιών. Αν όμως στραφούμε προς Αυτόν με μετάνοια, τότε έρχεται γρήγορα, γρηγορότερα από όσο περιμέναμε.
Γνωρίζοντας τις ανάγκες μας, πολύ συχνά τις προλαμβάνει. Μόλις προφέρουμε στην προσευχή τα αιτήματά μας, που δικαιολογούνται με την πραγματικότητα της ζωής μας μέσα στον κόσμο, Αυτός ήδη τα έχει εκπληρώσει.
Συνεπώς, η σιωπή του Θεού είναι απάντηση στις αδικίες μας η πιο εύγλωττη, η πιο ευγενική. Διώξαμε από τη ζωή μας το Θεό - Λόγο, τον λόγο του Θεού. Παραμελήσαμε το λόγο αυτό, και να! Θερίζουμε τις συνέπειες του έργου μας.
ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ Ο ΣΚΟΡΠΙΌΣ.
Ο ένας μοναχός, αμέσως τον άρπαξε και προσπάθησε να τον αφήσει δίπλα στην όχθη.
Αλλά ο σκορπιός τον τσίμπησε. Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του, ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό.Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε.
Ο άλλος μοναχός τον ρώτησε: «Aδελφέ μου, γιατί συνεχίζεις να τον βοηθάς, δεν ξέρεις πως είναι στην φύση του σκορπιού να τσιμπάει;»
«Είναι όμως στη δική μου φύση να βοηθάω» απάντησε ο μοναχός.
-Κάμε όσα αντέχουν το φως της ημέρας!
Θυμάμαι τούτα τα λόγια ενός παλιού, τώρα συχωρεμένου, κεφαλλονίτη παπά:
-Κάμε όσα αντέχουν το φως της ημέρας!
-Και τη νύχτα; ρώτησα.
-Κάμε όσα αντέχουν το φως της ημέρας και κάμε τα έτσι, που τη νύχτα να μην αντέχουν και να πεθυμούν το φως της μέρας για να ζήσουν.
Ιερεύς τις, απόφοιτος της έκτης δημοτικού.
ΠΑΤΉΡ ΙΑΣΩΝ
Κάθε μέρα γιορτάζει ο Προφήτης Ηλίας!
Θυμάμαι τη γερόντισσα Π. απ' την Κέρκυρα, που 'χε έρθει στον εσπερινό για τον Προφήτη Ηλία στον Άγιο Σπυρίδωνα. Αφού σώσαμε τον εσπερινό, ήρθε να πάρει ευχή απ' τον παπά και το διάκο. Η γερόντισσα αυτή δεν αφήνει παπά ή διάκο ή ακόμα και εικόνα που να μη χαιρετήσει, που να μην πάρει ευχή. “Χρόνια Πολλά γερόντισσα, ο Προφήτης Ηλίας” της λέω. “Ε, διάκο, αφού ο Προφήτης δε πέθανε, τι μου εύχεσαι; Κάθε μέρα γιορτάζει ο Προφήτης Ηλίας! Ασκώνεται μπονόρα (=νωρίς πρωί) και κάνει βόλτα στα στενά και τις ρούγες, μαζεύει όλα τα δάκρυα, τις προσευχές και τα παρακάλια των ανθρώπων. Μετά, τη νύχτα με ανεβαίνει στο Θεό κι όλα τα παίρνει μαζί του, τα βάζει πίσω στο καροτσίνο (άρμα;). Ο Ηλίας τα πάει κι ο Θεός τα ακούει. Έτσ' είναι: οι ταχυδρόμοι του Θεού δε πεθαίνουνε ποτέ”.
ΠΑΤΉΡ ΙΑΣΩΝ
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ. ΑΝΑΜΝΉΣΕΙΣ ΑΠΌ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗ ΣΤΗΝ Ι. Μ. ΑΓΊΟΥ ΠΑΎΛΟΥ ΑΓΊΟΥ ΌΡΟΥΣ
Πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα της Μονής Βατοπεδίου, όταν σε συζητήσεις ή σε κάποια άρθρα γινόταν ο λόγος για κάποιον αγιορείτη ηγούμενο, το μυαλό μου ταξίδευε νοερά στο γραφειάκι της Αγίου Παύλου όπου τυχαία βρέθηκα πριν από έξι χρόνια και επίσης τυχαία γνώρισα το γέροντα Παρθένιο Αγιοπαυλίτη… Δοξάζω το Θεό που αυτό το διάστημα για λόγους σπουδών βρίσκομαι μακριά από την Ελλάδα, και η «καλή συνήθεια» αυτή, της ενθύμησης του γέροντα δεν έχει ολότελα εξαφανιστεί από το υποσυνείδητο μου. Δεν ξέρω αν αυτό βέβαια συμβαίνει επειδή δεν παρακολουθώ τα ελληνικά δελτία ειδήσεων ή επειδή η ανάμνηση από τον γέροντα Παρθένιο είναι τόσο δυνατή. Θέλω, λοιπόν, να δοξάζω το Θεό γι’ αυτό το λόγο! Επειδή, τούτα τα γεγονότα δεν μπόρεσαν να μου αλλάξουν ριζικά τούτο το καλό έθος της λειτουργίας του υποσυνειδήτου μου.
Ήταν Οκτώβρης και αποφάσισα με ένα πολύ αγαπημένο φίλο, από τη Θεσσαλονίκη που βρίσκονταν, να πάμε στο Όρος. Βρεθήκαμε στην Αγίου Παύλου. Δεν ήξερα καν ότι υπάρχει ή έστω ότι έχει τόσο μεγάλη ιστορία, έτσι όπως δηλαδή ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας. Καλοσυνάτος ο αρχοντάρης, Γεράσιμος ονόματι, έφερε στη ζώνη του τη παράσταση του αγίου Γερασίμου να κρατάει στην αγκαλιά του το χάρτη της Κεφαλονιάς. Απλός, λιτός και χαρούμενος. Έπειτα έμαθα ότι ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες του Αγίου Όρους. Ήμασταν πολύ κουρασμένοι, πέσαμε για ύπνο και ήταν ακόμα εννέα το πρωί, σχεδόν μεσημέρι για το αγιορείτικο ημερολόγιο. Ανέβαινες τα σκαλιά για να πάς στο κελί και οι τοίχοι με μιαν υπέροχη δυναμική σε τραβούσαν πίσω στο χρόνο έως και σε κατέβαλλαν σε ένα πνευματικό αγώνα, τουλάχιστον για τις στιγμές που είσαι εκεί, να ξεχάσεις όλα σου τα πεπραγμένα- σκέψεις και πράξεις- και να αφεθείς στο ρυθμό που ήθελε το περιβάλλον να σε οδηγήσει. Ανεβαίνοντας τις σκάλες, με επιγραφή πάνω στο τοίχο σε καλωσορίζει σ’ αυτή τη καινούργια πνευματική εμπειρία «Απόφυγε τας εν άστει διατριβάς ως μυρίων κακών αφορμάς…» Γυρνάει ο Χρήστος και με κοιτάει με το σχεδόν πάντα κριτικό του βλέμμα… «Τι θες να σου πω;» του απάντησα «τις ενστάσεις σου στο Μέγα Βασίλειο!» - το έγραφε από κάτω το όνομα. Μπήκαμε στο κελί, χωρίς να μιλήσουμε καθόλου διότι πιο δίπλα είχαμε δει την επιγραφή «Υπέρ Πάντων τη Σιωπήν Αγάπησον» άθελα μας ή μπορεί σ’ αυτό να μας οδήγησε όχι η επιγραφή αλλά η τεράστια κούραση που κουβαλούσαμε.
Ήρθε η ώρα του Εσπερινού, ένας μοναχός μας χτύπησε τη πόρτα. Κατεβήκαμε στο Καθολικό- δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ τέτοιο ναό με τέτοια χωροταξική διαμόρφωση. Οι πατέρες ήταν όλοι σε σειρά, υπέθεσα ότι γίνονταν ασπασμός των τιμίων λειψάνων κι έτσι πρότεινα στο Χρήστο να καθίσουμε στη σειρά. Εν τέλει περίμεναν να πάρουν την ευχή του ηγουμένου και να προσκυνήσουν κατά τη μοναχική τάξη τις εικόνες του τέμπλου και να πορευθούν ο καθένας στο στασίδι του. Η σκέψη μου γκρεμίστηκε όταν είδα τον ηγούμενο. Συνηθισμένος σε «αγγελικά ιπταμένους» οφικιούχους της Εκκλησίας από την Αθήνα, βλέπω ένα γεροντάκι, πιο κοντό από μένα, ατημέλητο… Αμέσως σκέφτηκα, ότι εδώ είναι Άγιο Όρος αλλά η συνήθεια όταν ανατρέπεται συχνά προκαλεί εκπλήξεις. Γυρνάω του λέω «την ευχή σας» μου απαντάει απότομα «την να την ‘νε’ κάμεις;»... Και το μυαλό μου άρχισε να επεξεργάζεται , όχι τόσο την απάντηση, αλλά τη προφορά, την εκφορά της μέσα στο λόγο. Αφού ασπαστήκαμε τις εικόνες του τέμπλου κι αυτή τη «Μυροβλήτισσα» της Αγίου Παύλου καθίσαμε να ακούσουμε τον Εσπερινό. Ξημέρωνε του Αγίου Ιγνατίου Αρχιεπισκόπου Κων/πολεως, του κατά σάρκα αδελφού του κτήτορα της Μονής, Αγίου Παύλου του Ξηροποταμινού. Έτσι, ο Εσπερινός ήταν μεγάλος. Και ήρθε η ώρα για το φώς Ιλαρόν. Κατέβηκε ο ηγούμενος από το θρόνο και με μιαν υπέροχη ρωμαλεότητα και δύναμη έψαλλε τον πρωτοχριστιανικό τούτο ύμνο. Και εκείνη τη στιγμή, μπόρεσα – αν η μικρότητα μου το επιτρέπει- να κατανοήσω ένα μέρος από το εύρος του πνευματικού του φορτίου. Μετά την εκτενή από τον π. Μητροφάνη, τον οποίο γνώρισα αργότερα, όταν αποπειράθηκε να με μάθει να οδηγώ μπετονιέρα, γαλήνιος και ήσυχος την όψη, ο γέροντας απάγγελε το «Καταξίωσον Κυριε…» χωρίς αυτή τη φορά να μπορεί κανείς να καταλάβει τι λέει… Σχεδόν από μέσα του, κάνοντας όμως τούτη την εσπερινή προσευχή κτήμα όλων! Απλά τα χείλη μας οδηγούνταν από απαλό ήχο της απαγγελίας του που απλώνονταν μέσα στο καθολικό και αργόσβηνε όπως η μυρωδιά του λιβανιού από το «Κύριε Εκέκραξα …» που είχε προηγηθεί.
Ο Εσπερινός τελείωσε και ακολούθησε η τράπεζα.
Απέναντι, ακριβώς, από την είσοδο του Καθολικού, η είσοδος προς τη Τράπεζα. Διαμορφωμένη έτσι ούτως ώστε να αγκαλιάζει όλους τους συνδαιτυμόνες. Ακολούθησε η προσευχή, και ο μοναχός Γρηγόριος –που κι αυτόν μετά γνώρισα- ο βιβλιοθηκάριος της Μονής, ανέβηκε στον άμβωνα για το Ανάγνωσμα: «Βίος Αγίου Ιγνατίου, Ευλόγησον Πάτερ» και ακολούθησε το Δι’ ευχών και το λιτό φαγητό, το οποίο έμοιαζε πανηγυρικό στα μάτια μας, από την πείνα. Τα μάτια μου όμως από τη στιγμή του Εσπερινού ήταν καρφωμένα πάνω στο γέροντα. Βέβαια, οι σκέψεις μου ήταν ρευστές. Δεν ήξερα από ποιά σκοπιά έπρεπε να τον κοιτάξω. Αν υιοθετούσα αυτά που μάθαινα στο Παν/μιο, έπρεπε να τον δω με ένα λογισμό ιστορικο-κοινωνιολογικό, υπό την έννοια να φανταστώ πώς θα ήταν οι ηγούμενοι επί παραδείγματι στο Βυζάντιο και έτσι να κάνω παραλληλισμούς στο μυαλό μου. Το δοκίμασα, όμως δεν μου αρκούσε. Προσπάθησα και δεύτερη φορά, αφήνονταν το φαγητό στη μέση και καθαρίζοντας τυφλά ένα μήλο. Το μυαλό μου, η σκέψη μου, η εκκολαπτόμενη επιστημονική επεξεργασία αδυνατούσαν να με βοηθήσουν. Το πρόσεξε ότι τον κοιτάω. Με κοίταξε αυστηρά. Που να καταλάβω ότι εκείνο το αυστηρό βλέμμα που εκείνη τη στιγμή με γέμισε φόβο- στη συνέχεια θα γίνονταν πνευματικό χάδι το οποίο ακόμα και τώρα με συντροφεύει στη ζωή μου.
Το φαγητό τελείωσε, την απόλυση της τράπεζας την έκανε ο π. Ευδόκιμος, Άγγλος στη καταγωγή. Ο ηγούμενος κάθονταν χαμένος στις σκέψεις του, στερεώνοντας το γερασμένο του κεφάλι στο τραχύ αριστερό του χέρι. Υπήρξε μια αναστάτωση λίγων δευτερολέπτων. «Γέροντα!» τον σκούντηξε κάποιος μοναχός. Σηκώθηκε σα να μη συμβαίνει τίποτε, έβαλε το σταυρό του, που τον είχε κρεμάσει στη πλάτη της καρέκλας και πορεύθηκε μαζί με τους τραπεζοκόμους προς την έξοδο. Οι τραπεζοκόμοι σε στάση μετάνοιας κι αυτός στο κέντρο με το δεξί του χέρι σε στάση ευλογίας και στο δεξί την ηγουμενική, ξύλινη ράβδο του. Όταν είδα, ότι έπρεπε να περάσουμε από μπροστά βάζοντας μετάνοια, επειδή έτσι το τυπικό προστάζει, αισθάνθηκα άβολα, σχεδόν αμήχανα αφού είχε προηγηθεί το αυστηρό του βλέμμα. Μπροστά μου βγαίνοντας, προπορεύονταν ένας ιερομόναχος – που το όνομα του δεν θυμάμαι. Όταν τον κοιτάζει έντονα και του δίνει τη ράβδο. Τότε, και με δύναμη με αρπάζει από το χέρι και μου λέει «Έλα δε ‘πα» - έχω μείνει άφωνος, αναγνωρίζοντας κι αυτή τη φορά για τα καλά την κεφαλονίτικη καταγωγή του, με τη προφορά αυτή, να με πηγαίνει στο τόπο της νοσταλγίας μου, το νησί της Κεφαλονιάς, τη γη που αναπαύονται οι πρόγονοι μου. Με έπιασε από το χέρι, σα να ήξερε ότι ήμουν γεμάτος από απόρροιες γι΄ αυτό το οποίο ζούσα.
Ο Χρήστος είχε μείνει στη γωνία και με περίμενε. Ανεβήκαμε βουβά και με βιασύνη στο κελί του. Άνοιξε τη πόρτα. Γινόταν μέσα κυριολεκτικά χαμός. Βιβλία κάτω, ένα σκαμνί πεσμένο, η βιβλιοθήκη κουνημένη…. «Πόλεμος» μου είπε. Δεν κατάλαβα. Πιάνει και μου δίνει ένα κομποσκοίνι. Μεγάλο, κατοστάρι. «Πάρε για να σώνεσαι» και τίποτε άλλο. Με είδε ότι είχα βουρκώσει, μου χάιδεψε πατρικά το κεφάλι και μου έκλεισε το μάτι. Μου πρότεινε να κατέβω στο Καθολικό να προσκυνήσω τα Ιερά Λείψανα και τα δώρα των τριών μάγων που φυλάγονται στο μοναστήρι. Φεύγοντας, μου λέει «Αφέντη μου, σε περιμένω στο γραφείο, κάτω μετά…». «Ναι γέροντα του λέω…», « Όχι. Εδώ στο Όρος να ‘ναι ευλογημένο, λέμε. Δεν είναι εδώ Κεφαλονιά!» Γούρλωσα τα μάτια, τον κοίταξα και κατέβηκα τις σκάλες, σκεπτόμενος πότε του αποκάλυψα τον τόπο της καταγωγής μου….».
Αφού προσκυνήσαμε, λέω του Χρήστου να πάμε στο γραφείο μαζί. Δεν έφερε αντίρρηση. Ανεβήκαμε τις σκάλες χωρίς αυτή τη φορά να μας επηρεάσουν οι επιγραφές. Ο τόπος, ο τόσο ξένος στην αρχή, μέσα σε λίγες ώρες έγινε αυτόματα οικείος… Ήταν κάποιος μοναχός μέσα στο γραφείο και αναγκαστήκαμε να περιμένουμε λίγο. Εκεί και έξω από το γραφείο, μια ιδιαίτερη βυζαντινή σύνθεση με βουνά και θάλασσα, την Θεοτόκο καθισμένη πάνω σε ένα βράχο και ένα μοναχό να της μιλάει μας κίνησε το ενδιαφέρον. Ένας μοναχός που περνούσε, είδε την απορία μας και λιτά μας επεξήγησε «είναι η Παναγία που εμφανίστηκε στον προηγούμενο Ανδρέα, το’76» και έφυγε.
Ήταν, τουλάχιστον για ‘μενα, πολύ περίεργη η τόση απλότητα του μοναχού στην επεξήγηση της παράστασης. «Στον Κόσμο» όταν περιγράφουμε τέτοια θαυμαστά γεγονότα, κοιτάμε να τα ντύνουμε με λυρισμό και φιλολογικά στολίδια ούτως ώστε να φαίνονται πιο θαυμαστά και να κάνουμε το συζητητή να απορεί και να εκπλήσσεται. Στο Όρος, όμως, αυτά θεωρούνται δεδομένα, μέρος της καθημερινότητας, απλά και συνάμα λαμπρά, όπως το γραφείο του γέροντα που δεν θύμιζε τα αντίστοιχα «κοσμικά». Μπήκα πρώτος εγώ, ο Χρήστος το σκέφτονταν ακόμη. «Κεράσου μου λέει, είναι από το Ληξούρι» και μου έδειξε τις μάντολες, «μου ‘τς΄ έστειλε η γερόντισσα από το Κορωνάτο, που ήσουνα το καλοκαίρι!» Δεν απάντησα. «Πάω κι και τσι ξεμολογάω, από ΄κει είμαι»… Συνέχισα να τον κοιτάζω με έκδηλη απορία. Κι αρχίσαμε να συζητάμε. Μου έλεγε πως από μικρός ήθελε να γίνει καλόγερος και πήγε στο μοναστήρι των Κηπουραίων – τον καιρό που ήτανε ακόμη Σταυροπήγιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και είχε 80 καλογέρους και 15 παπάδες και έβαλε την αστυνομία ο πατέρας του και τον πήρε. Μετά μου είπε πως το έσκασε από το σπίτι και μόνος του πήρε το καράβι για τον Πειραιά και από κει για το Όρος, δώδεκα ή δεκατεσσάρων χρονών- δεν θυμάμαι καλά. Και γύρισε και μου είπε: «Ό, τι κάνεις, για το Χριστό να το κάνεις για κανένανε άλλονε… και να προσεύχεσαι πάντα να προσεύχεσαι…». Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τέτοια διδαχή. Ήταν ο τρόπος που την άκουγα.
Ήταν αυτή η φωνή με μια τέτοια χροιά, με μιαν ιεροπρέπεια και απλότητα συνάμα που θα ζήλευαν και ανώτερα στελέχη της Εκκλησίας. Τούτος, όμως, απλός παρέμενε με φωτισμένα τα μάτια του και με μια πατρική συγκατάβαση στο βλέμμα του, σε ότι άκουσε από την εξομολόγηση μου. «Να αγαπάς, όχι επειδή πρέπει. Να αγαπάς για να αγαπάς.» και βγήκα έξω. Ο Χρήστος δεν θέλησε να μπει. Κατεβήκαμε τις σκάλες και βγήκαμε στο κιόσκι. Κάναμε ένα τσιγάρο και ήπιαμε λίγο από το τσίπουρο που μας είχε δώσει ο μοναχός Γεράσιμος, ο ευλογημένος αρχοντάρης. «Τι σου ΄λεγε;» με ρώτησε ο Χρήστος. Δεν άντεχα να του απαντήσω, είχα χαθεί στο αγιορείτικο ηλιοβασίλεμα. Πήγαμε για ύπνο. Το επόμενο πρωί δε λειτούργησε ο ίδιος, δεν κατέβηκε στο Καθολικό, ούτε ήταν στο γεύμα. Από τότε, όποτε πάω στο
Όρος, κοιτάω να τον ανταμώνω. Ήσαν κι άλλα που είπε και έκανε ο γέροντας που δεν τα «χωρούν τα γραφόμενα βιβλία του κόσμου»…
ΙΑΣΩΝ ΙΕΡΟΜΌΝΑΧΟΣ.
Γέροντας Παύλος Σιναΐτης.Είναι γεγονός η αγάπη του λαού μας."
"Είναι γεγονός η αγάπη του λαού μας. Είναι πραγματική. Κι αυτό μας συγκινεί κι εμάς πάρα πολύ. Είναι πηγαία. Είναι αυθόρμητη η αγάπη αυτή. Αληθινή, δηλαδή αγάπη. Και μας υποχρεώνει κιόλας πνευματικά, να προσέξουμε, να μην σκανδαλίσουμε αυτό το λαό, που έχει αυτά τα ευγενή αισθήματα, ειδικά εμείς οι ιερωμένοι, γιατί δεν πρέπει να σκανδαλίζουμε, να προβληματίζουμε εμείς ειδικά. Διότι περιμένουν από εμάς το ανώτατο, το υψηλότερο".
Γέροντας Παύλος Σιναΐτης