...Τρέχουμε χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει, οι άνθρωποι φεύγουν δίχως να ρίξουν μια τελευταία ματιά αφήνοντας πίσω κατάρες που στάζουν στο κεφάλι των εγκαταλειμμένων τοπίων, των νεκρών κρεββατιών. Ο άνθρωπος είναι πολύ μικρός, δεν ξέρει καν ποιος είναι και καμώνεται τον μεγάλο. Καμώνεται σε βάρος του συντρόφου του, του διπλανού, του πιο αδύναμου, του γέροντα, του παιδιού, του φτωχού και του ξένου, καθάρισέ με από αυτή την αδικία. Αν κάτι μισώ είναι που κερδίζεις από τον πόνο των κουρελιών σου, ανθρωπότητα, αν κάτι μισώ.. Ενώ, αν πόναγες κι εσύ μαζί, πόση διαφορά και συντριβή. Η ιστορία της επανάστασης, ο μύθος του 20ού... έρωτες και αναρχία, όνειρα, ουτοπίες, ζωές απογειωμένες, αγώνες, συγκρούσεις, και πίσω απ΄ όλα τούτα ο Υπαρκτός και “το κόμμα”, τα Π.Γ., οι γραμμές, οι χαμένες ζωές, και οι ανόσιες αποφάσεις. Εξάρχεια-Σύνταγμα.. Το αμερικάνικο όνειρο, οι μετοχές, οι πιστωτικές κάρτες, τα δάνεια, οι κρίσεις, το ΔΝΤ, η ανεργία, οι πόλεμοι, η προσφυγιά.... Και πως πια να ξεμπλέξουμε; Όλα καταλήγουν ένα πελώριο "γιατί;" και “πότε έγιναν όλα αυτά;” όταν πέφτει η Αυλαία.
Μαριάννα Παπουτσοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας ευχαριστούμε.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.