ΓΕΝΙΚΉ ΣΎΝΟΨΗ ΠΕΡΊ ΥΠΟΜΟΝΉΣ. ΤΕΡΤΥΛΛΙΑΝΟΎ.

 Στη  πέμπτη  αυτή  πραγματεία  του    ο  Τερτυλλιανός  πραγματεύεται  την  υπομονή,  η  οποία  «είναι  σύμφυτη  με  το  χαρακτήρα  του  Θεού» (3:11)  και  εξομολογούμενος  αναφέρει  ότι,  «και  εγώ  ο  άθλιος  που  έχω την  αρρώστια  της  ανυπομονησίας,  πρέπει  να  στενάζω  και  να  ικετεύω ακατάπαυστα για την υγεία της υπομονής που μου λείπει.»  (1:4) Προσθέτει  δε,  «μακάρι  η  ντροπή  που  θα  ένιωθαν  για  την  έλλειψη αυτού  που  συστήνουν  σε  άλλους,  -σ.μ.  δηλ.  την  υπομονή-  να  τους  ανάγκαζε  να  το  αποκτήσουν  και  οι  ίδιοι»  (1:2)  αλλά  «όμως  μερικά  πράγματα  είναι  τόσο  σπουδαία  που  μόνο  η  χάρη  της  θείας  έμπνευσης  μπορεί  να μας βοηθήσει να τα αποκτήσουμε.» (1:2) Ο  Θεός  τον  Οποίο  προσπαθούμε  να  μιμηθούμε,



 «Ανέχεται  την  πολυτέλεια,  την  φυλαργυρία,  την  ανομία  και  την  κακία  να  αυξάνουν  καθημερινά,  μέχρι  το  σημείο  που  διασύρεται  το  όνομα  Του  λόγω  της  υπομονής  Του,  γιατί  πολλοί  δεν  πιστεύουν  στον  Κύριο  επειδή  δεν  βλέπουν  την οργή  Του  να  ξεσπάει  στον  κόσμο.»  (2:2)  Και  όχι  μόνο  ανέχεται  αλλά έζησε  υπομονετικά,  «με  βάση  την  ουράνια  διδασκαλία  και  πρότυπο  ο Κύριόw  μας  ο  Oποίος  μας  δίνει  πρώτος  παράδειγμα  υπομονής»  (2:1) αφού  «ο  Θεός  δέχεται  να  ενσαρκωθεί  μέσα  στο  σώμα  μιας  γυναίκας, και  περιμένει  να  γεννηθεί.  Κατόπιν  περιμένει  να  μεγαλώσει.  Ενήλικος πλέον,  δεν  βιάζεται  να  κερδίσει  την  αναγνώριση.  Αρνούμενος  τα  δικαιώματά  Του,  βαπτίζεται  από  το  δούλο  Του  …  ανέχτηκε  τόσο  καιρό  τον προδότη του, κι επιμελώς φρόντισε να μη τον φανερώσει.» (3:2,7) Και  συνεχίζει  ο  Τερτυλλιανός  αποκαλυπτικά  για  την  ζωή  του  Κυρίου,


«Δεν  θ’  αναφέρω  τη  σταύρωσή  Του,  γιατί  γι’ αυτό  το  σκοπό  ήρθε στη  γη.  Αλλά  ήταν  ανάγκη  να  υποστεί  τόσους  χλευασμούς;  Ναι,  γιατί  θέλησε,  πριν  φύγει,  να  χορτάσει  απ’ την  ευχαρίστηση  της  υπομονής.»  (3:9). Το  συμπέρασμα:  «ποιος  αμφιβάλλει  ότι  πρέπει  τα  παιδιά  του  Θεού  να επιδιώκουν ολόψυχα την απόκτηση θείων χαρακτηριστικών;» (4:5)