Εμπειρίες από τον Γέροντα Ευμένιο

Εμπειρίες  από  τον Γέροντα Ευμένιο

Πριν από μερικά χρόνια, τρία παιδιά λυκείου, θέλησαν να γνωρίσουν έναν γέροντα που διακονούσε σ’ ένα εκκλησάκι νοσοκομείου στην Αθήνα.

Άκουγαν συχνά για κείνον, κυρίως από τη μητέρα του ενός που ήταν συνέχεια στο πλευρό του. Έτσι λοιπόν, αποφάσισαν οι τρεις φίλοι να οργανώσουν μια μονοήμερη πνευματική βόλτα μέχρι το νοσοκομείο. Η απόσταση ήταν μεγάλη από την Καισαριανή μέχρι το νοσοκομείο λοιμωδών στο Αιγάλεω (εκεί λειτουργούσε ο παππούλης,  στον Ιερό Ναό Αγ. Αναργύρων εντός του νοσοκομείου) και οι συγκοινωνίες δύσκολες. Ολόκληρο ταξίδι για μαθητές.

Έφθασαν αργά ενώ μόλις είχε σκοτεινιάσει. Ρώτησαν και κατευθύνθηκαν προς την εκκλησία. Εκεί κοντά βρισκόταν και το κελάκι του γέροντα. Μεγάλη έκπληξη όμως τους περίμενε όταν αντίκρισαν τον γέροντα Ευμένιο καθισμένο σ’ ένα τραπεζάκι, χαμογελαστό και να γνέφει με το χέρι να πλησιάσουν γρήγορα  έχοντας δύο αναψυκτικά μπροστά του, τα οποία άνοιξε επιτόπου. Μεγαλύτερη έκπληξη όμως ένιωσαν όταν μία από τις κυρίες που τον διακονούσαν, είπε την εξής φράση: -Άντε βρε παιδιά γιατί αργήσατε, σας περίμενε ο γέροντας. Δεν είχαν ενημερώσει όμως κανέναν για την επίσκεψή τους και το διασταύρωσαν με σιγουριά αργότερα.

Λιγομίλητος ο γέροντας, παρακάλεσε να έρθουν την επομένη να ψάλουν τον εσπερινό. Τα παιδιά πήγαν αρκετές φορές από τότε. Κάθε φορά τους έκανε εντύπωση πώς γνώριζε για τον ερχομό τους και τους ετοίμαζε το αναλόγιο, παρακαλώντας από πριν τους εθελοντές που έψαλαν καθημερινά να τους παραχωρήσουν τη θέση. Εντύπωση επίσης έκανε στα παιδιά ότι ο γέροντας έψαλε και εκφωνούσε τις αιτήσεις χωρίς να κοιτάει τα βιβλία. Ένιωθε και βίωνε κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του.

Η γλυκύτητά του και η αγάπη που έδειχνε σε όλους, μαζί με την εμφανή ταπείνωσή του, έδειχναν έναν άνθρωπο «οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Σίγουρα η ευλογία που πήραν από τον γέροντα θα τους ακολουθεί πάντοτε. Την ευχή του να έχουμε!

Πρωτ. Γεώργιος Χριστοδούλου