ΒΟΗΜΟΥΝΔΟΣ

Βοημούνδος

Η Άννα Κομνηνή (1145) παραθέτει την περιγραφή του Νορμανδού Bohemond, εκ των πρωταγωνιστών της Α' Σταυροφορίας.
Ξεκινά λέγοντας:
"κανένας από αυτούς που κατοικούσαν εκείνον τον καιρό ἐν τῇ τῶν Ῥωμαίων γη, οὔτε βάρβαρος οὔτε Ἕλλην είχε δει άνδρα με τέτοια εμφάνιση"

Στην Ρωμαική Αυτοκρατορία κατά την Κομνηνή και το context των λογίων κατοικούσαν "Ελληνες" και "βάρβαροι". Συνεχίζει εν περιλήψει:

"Το σώμα του Βοημούνδου ήταν άριστα κεκραμένο λες και φτιάχτηκε εφαρμόζοντας τον κανόνα του Πολυκλείτου. Η μορφή του Βοημούνδου προκαλούσε «θάμβος» σε όποιον την έβλεπε και «έκπληξη» σε όποιον άκουγε την περιγραφή της.
 Ήταν τόσο «μακρός» (ψηλός) που ήταν έναν πήχυ ψηλότερος από αυτούς που θεωρούμε ως «μακρότατους». Ήταν συνεσταλμένος («στενός») στην «γαστέρα» (κοιλιά) και στις λαγόνες (~ λεκάνη), αλλα πλατύς στους ώμους και το στέρνο και καρτερός ( = κρατερός) στους βραχίονες. Δεν ήταν ούτε λιγνός ούτε είχε παραπανίσια σάρκα, αλλά ήταν άριστα κεκραμένος.
Το χρώμα του σώματος του ήταν λευκότατο, αλλά αυτό του προσώπου του ήταν λευκό που καταμέρη κοκκίνιζε (ἐπυρσοῦτο).
Η κόμη του ήτνα υπόξανθη (καστανόξανθος, όχι τελείως ξανθός), αλλά δεν ήταν μακρά κατά τους΄αλλους βαρβάρους, γιατί ο Βοημούνδος κουρευόταν και δεν άφηνε τα μαλλιά του να μακρύνουν κάτω από τα αφτιά. Αν και ήταν ξυρισμένος, το γένι του φαίνεται να ήταν «καὶ τούτο πυρσόν». Το βλέμμα του ήταν γλαυκό (δηλαδή είχε πρασινογάλαζα μάτια) και εξέφραζε θυμό και εμβρίθεια. Το φρόνημά του ήταν παντοδαπό και πανούργο.
Οι ομιλίες του ήταν ακριβείς, αλλά οι αποκρίσεις του απερίδρακτες («άπιαστες» = αμφίσημες = όχι ξεκάθαρες). Ένας «τοιούτος άνδρας» μόνον από τον αυτοκράτορα (Αλέξιος Ι) που διέθετε τα δικά του «πλεονεκτήματα» που του χάρισε η φύση θα μπορούσε να γίνει «ἁλώσιμος»(νικηθεί)"