H Κλίμακα των Μακαρισμών, του Jim Forest. Δάσκαλος και ιατρός

Ω, ανέκφραστο μυστήριο και ανήκουστο παράδοξο: Ο Αόρατος γίνεται ορατός, ο Αναφής αγγίζεται, ο Αιώνιος Λόγος γίνεται προσιτός στον ανθρώπινο λόγο, ο Άχρονος εισέρχεται στον χρόνο, ο Υιός του Θεού γίνεται Υιός του Ανθρώπου.
Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

Ποιον ακούμε; Αυτό είναι το θεμελιώδες ερώτημα της Καινής Διαθήκης. Ο Ιησούς Χριστός είναι απλώς ένας από τους μεγάλους διδασκάλους της ιστορίας,
κάποιος του αναστήματος του Βούδα, του Γκάντι ή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ή είναι ο σαρκωμένος Θεός; Είναι
ένα πρόσωπο θαμμένο βαθιά στο μακρινό παρελθόν, που η ζωή και η δράση του έτυχε να γεννήσει τη θρησκεία που ονομάζουμε Χριστιανισμό;

Ή μήπως είναι κάποιος που ζει;
Πρέπει να μιλάμε γι’ αυτόν σε παρελθοντικό ή εδέσματα χρόνο;
Σε παρελθοντικό – απαντούν με βεβαιότητα πολλοί άνθρωποι. Εξού και τα εκατοντάδες βιβλία που έχουν εκδοθεί για τον από καιρού νεκρό Ραβίνο Ιησού, μια φιγούρα σκοτεινότερη από αυτή που αποκαλύπτουν τα Ευαγγέλια, έναν άνθρωπο του οποίου την πραγματική ζωή και διδασκαλία
μπορούμε να ανακαλύψουμε μόνο μέσα από την εξονυχιστική, γραμμή-γραμμή, ανάγνωση των βιβλικών κειμένων
και άλλων αρχαίων πηγών, ώστε, αφού απορρίψουμε τις μυθικές και υπερφυσικές επινοήσεις που έχουν παρεισφρήσει,
να μας μείνουν στο τέλος ορισμένες περικοπές και αφηγήσεις που μπορούν να θεωρηθούν κάπως αξιόπιστες, και γι’
αυτό το λόγο γνήσιες. Με τον τρόπο αυτό, ο σημερινός αναγνώστης θα εξασφαλίσει έγκυρη πληροφόρηση για όσα
στ’ αλήθεια έκανε και είπε ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ πριν τελικά εκτελεστεί και ταφεί και πριν, φυσικά, η αρχαία Εκκλησία τα επενδύσει παραπλανητικά με αφηγήσεις για μιαν ανάσταση, μια μεταφορά για την ανθεκτικότητα της διδακτορικό σκαλίας του και για τον τρόπο που συνέχισε να ζει μέσα
από το θάρρος και τις καλές πράξεις των οπαδών του.


Θεωρείται, δηλαδή, δεδομένο ότι τα θαύματα που καταγράφονται στο Ευαγγέλιο είτε δεν έγιναν ποτέ είτε ἔμοιαζαν με
θαύματα στους πρωτόγονους ανθρώπους που ήταν οι αυτόπτες μάρτυρες.
«Λιθοβολούν τον Ιησού μέχρι θανάτου με… υποσημειώσεις», μου λέει ένας φίλος από την Βοστόνη, «και τον θανατώνουν πιο μαεστρικά απ’ ό,τι κατάφεραν οι
Ρωμαίοι με τον σταυρό».


Υπάρχουν, βέβαια, κι εκείνοι που μιλούν για τον Χριστό σε ενεστώτα χρόνο, πιστεύουν στην εκ νεκρών Ανάσταση Του και στη συνεχή παρουσία του πλάι μας, όχι μόνο να
ζει, αλλά συνάμα να εκπηγάζει τη ζωή: «ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καὶ ἐσμέν» (Πράξ. 17:28). Οι άνθρωποι αυτοί –μαζί τους κι ο συγγραφέας του βιβλίου– αντιλαμβά-
νονται την Εκκλησία ως τον ευσυνείδητο φύλακα των Ευαγγελίων και τα Ευαγγέλια ως αληθή.
Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης θα συναισθάνονταν όσους δυσκολεύονται να πιστέψουν στον Χριστό των Ευαγγελίων. Άλλωστε, και οι ίδιοι οι συγγραφείς των τεσσάρων Ευαγγελίων όχι απλώς δεν ωραιοποιούν τη δική τους αντα-
πόκριση προς τον Χριστό, αλλά ξεκαθαρίζουν ότι για τους
μαθητές Του δεν ήταν διόλου εύκολη υπόθεση να καταλάβουν ποιος ήταν. Από τη στιγμή που άρχισε να διδάσκει,
όλοι αναγνώρισαν πως πρόκειται για κάποιον που μιλά με ιδιαίτερη αυθεντία, έναν εμπνευσμένο δάσκαλο, ασφαλώς
έναν ηγέτη, ενδεχομένως ένα προφήτη, ίσως τον Μεσογαίας που ἔστειλε ὁ Θεός για να ελευθερώσει και να ηγηθεί των
Εβραίων.
Μόνο μετά την Πεντηκοστή άρχισαν, ανακαλώντας τα γεγονότα των οποίων έγιναν μάρτυρες, να κατανοούν αυτό
που τότε αμυδρά μόνο είχαν υποψιαστεί.