Η ευτυχία θέλει αγώνα, είναι κάτι που θα χτίσει.Είναι βασικό τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου να τον αντέχεις, να μπορείς την εμφάνισή του και τα χνότα του. Μένετε μαζί, τρώτε και αγκαλιάζεστε.

Οικογενειακή ευτυχία. Κάτι που σίγουρα αξίζεις κι εσύ. Ομως οι στατιστικές λένε ότι οι μισοί γάμοι έχουν μεγάλα προβλήματα και αποτυγχάνουν.

Διαζύγια πολλά, προβλήματα πολλά, στενοχώριες ατέλειωτες. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή ενός ανθρώπου είναι ένα καλό επάγγελμα και μια όμορφη οικογενειακή σχέση. Αν σ’ αυτά τα δύο πετύχεις, είσαι ωραίος. Δηλαδή να έχεις τη δουλειά σου, ώστε να δουλεύεις και να βγάζεις τα λεφτάκια σου για να συντηρείς το σπίτι σου και να έχεις και μια ωραία οικογένεια. Να σε περιμένουν στο σπίτι αγαπημένα πρόσωπα, ώστε να μπαίνεις μέσα και να λες: «Νιώθω ωραία, περνάω καλά»! 

Αν πετύχεις αυτά τα δύο, κάνε τον σταυρό σου μέρα νύχτα. Αν έχεις δουλειά και έναν άντρα ή μια γυναίκα και περνάτε όμορφα, μην το θεωρείς τυχαίο. Δεν είναι τύχη, αλλά μεγάλη ευλογία από τον Θεό. Δεν το έχουν όλοι. Ξέρω άτομα που βασανίζονται πολύ. Δεν έχουν παντρευτεί ακόμη, παρότι το θέλουν διακαώς. Αλλοι δεν έχουν βρει ακόμη δουλειά. Είναι κι άλλοι που έχουν δουλειά, αλλά είναι μόνοι και δεν μπορούν να χαρούν στη μοναξιά τους. 

Τι θα πει να είσαι ευτυχισμένος στον γάμο σου; Θα πει να περνάς καλά. Δηλαδή να μιλάς με τη γυναίκα σου ή με τον άντρα σου και να μην καταλαβαίνεις πώς περνάει η ώρα. Να λες: «Τι ωραία που περνάμε εμείς οι δύο... Πέρασαν τρεις ώρες σαν πέντε λεπτά». Ευτυχισμένη σχέση θα πει να μη χορταίνεις την παρουσία του άλλου. Να σου αρέσει. Να σου αρέσουν αυτά που λέει, τα αστεία του, τα πειράγματά του, η συζήτησή του, οι σοβαρές στιγμές του.

Ευτυχία θα πει καλή χημεία. Να σε βλέπω και να ταιριάζουμε. Να κολλάω μαζί σου. Είναι μερικοί που παντρεύτηκαν ενώ δεν ταίριαζαν σε πολλά. Και βγαίνουν μετά πολύ πρόβλημα και πολλή δυσκολία. Τελειώνεις απ’ τη δουλειά σου και πας σπίτι. Εκεί θα είσαι μέχρι να κοιμηθείς, και όλη τη νύχτα, μέχρι την άλλη μέρα το πρωί που θα πας πάλι στη δουλειά. Είναι βασικό τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου να τον αντέχεις, να τον μπορείς. Να μπορείς την εμφάνισή του, να μπορείς τα χνότα του. Μένετε μαζί, τρώτε μαζί, αγκαλιάζεστε μαζί, πλένετε τα δόντια σας μαζί, τα ρούχα σας στο ίδιο πλυντήριο, τρώτε στο ίδιο τραπέζι.

Σε όλα αυτά χρειάζεται ένα ταίριασμα. Εσύ, δεν ξέρω, ταιριάζεις με τον άνθρωπό σου; Ταιριάζεις με τη γυναίκα σου; Ταιριάζεις με τον άντρα σου;

Μου λες ότι πας εκκλησία. Μπράβο. Μα πας μόνη σου. Πού είναι ο άντρας σου; Γιατί δεν είστε μαζί στον ναό; Και, όταν γυρίζεις σπίτι σου, πώς γυρίζεις; Με αγάπη και προσδοκία να συναντηθείτε; Με λαχτάρα; Ή με αποστροφή, ένταση και φασαρία;

Μου είχε πει μια φορά ένας παπάς στο Ιερό: «Πάτερ, είναι δύσκολο να ταιριάξουμε εμείς οι άνθρωποι. Εδώ δεν ταιριάζουν τα άντερά μας! Πώς να ταιριάξουν δύο ξένοι άνθρωποι; Εύκολο το έχεις;»

Δύο άνθρωποι, μέχρι πριν από λίγο ξένοι, με διαφορετικούς γονείς, με άλλη κληρονομικότητα, άλλα γονίδια, άλλη ομάδα αίματος. Αλλοι μιλούν και για διαφορετικά ζώδια, που κάνουν δύσκολο το ταίριασμα! Μπέρδεμα.

Θέλει αγώνα. Η ευτυχία που αξίζεις δεν θα σου δοθεί στο πιάτο. Είναι κάτι που θα χτίσεις. Και, για να το χτίσεις, μερικές φορές θα φτύσεις αίμα, θα κουραστείς.

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως