Οι πολυχρονισμοί των αρχιερέων, "εις πολλά έτη", έχουν μια στενή σχέση με τους πολυχρονισμούς των αυτοκρατόρων στο Βυζάντιο. Πολυχρονισμοί λέγονταν στα Ανάκτορα ή στον Ιππόδρομο όπου τελοσπάντων λάμβανε χώρα επίσημη παράσταση του αυτοκράτορα. Ο πολυχρονισμοί ωστόσο δεν ήταν ανατολική εφεύρεση: ανάγονται στην εποχή της αυτοκρατορικής Ρώμης -πριν δηλαδή ο Χριστιανισμός αναγνωριστεί ως θρησκεία της Αυτοκρατορίας. Στη πορεία του χρόνου και με την άλωση της Πόλης, οι πολυχρονισμοί αποδόθηκαν στον Πατριάρχη του Γένους, αφού αυτοκράτορας έπαψε να υπάρχει. Σιγά σιγά, ο πολυχρονισμός άρχισε να ψάλλεται στον κάθε αρχιερέα κι απ' τον κάθε αρχιερέα στον κάθε λειτουργό πρεσβύτερο. Βέβαια, αντίστοιχους πολυχρονισμούς επιζήτησαν και οι Φράγκοι στη Δυτική τους Αυτοκρατορία. Προτάσσεται λοιπόν ο ύμνος "ο Χριστός Νικά, ο Χριστός Βασιλεύει, ο Χριστός Θριαμβεύει" (Christus vincit, Christus regnat, Christus Imperat) με μιαν επιθυμία ταύτισης της Βασιλείας του Χριστού μ' εκείνη των Φράγκων Αυτοκρατόρων (κάτι βέβαια που γίνεται στην Αναστολή εξίσου). Έπειτα, ακολουθούν ικεσίες στη Θεοτόκο, στους Αγίους Αποστόλους και Αγίους Προστάτες της Δύσης σ' έναν διάλογο που μεγαλύνει το πρόσωπο του δυτικού αυτοκράτορα. Στις μέρες μας, με τη διάλυση των αυτοκρατοριών και τη δημιουργία των εθνικών κρατών, το μεγαλυνάριο του αυτοκράτορα επιβιώνει. Ωστόσο, όπως και στην Ανατολή, πλέον μεγαλύνεται μόνο ο Επίσκοπος της Ρώμης αφού αυτοκράτορες εν γένει δεν υπάρχουν πια.