... ιδού, αποφάσισα να μιλήσω στον Κύριο, εγώ, γη και στάχτη ... (Γένεση 18:27)

Μόλις οι μοναχοί μίλησαν για ταπεινότητα. Ένα από τα αξιοσημείωτα πολίτες της πόλης της Γάζας, άκουσε τα λόγια που όσο  περισσότερο πλησιάζουμε  τον Θεό, τόσο πιο αμαρτωλό βλέπουμε  τον εαυτό μας , και έκπληκτος είπε:

- Πώς μπορεί αυτό να είναι;

Δεν το έχω καταλάβει και , ήθελα να μάθω τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις. Ένας μοναχός του είπε:

" Πες μου  διάσημε άνθρωπε  τι σκέφτεσαι για τον εαυτό σου στην πόλη σου;"

Απάντησε:

- Θεωρώ τον εαυτό μου σπουδαίο και πρώτο στην πόλη.

"Αν πάτε στην Καισαρεία, πως  θα θεωρήσετε τον εαυτό σας εκεί;"

" Τελευταίος από τους σπουδαίους  εκεί."

"Αν πάτε στην Αντιόχεια, πως  θα υπολογίζετε τον εαυτό σας;"

«Θα θεωρήσω τον εαυτό μου μόνο έναν από τους κοινούς εκεί».

- Αν πάτε στην Κωνσταντινούπολη και πλησιάζετε στον βασιλιά, τότε πού  θα αρχίζετε να θεωρείτε τον εαυτό σας;

"Σχεδόν ένας ζητιάνος."

" Έτσι οι άγιοι", δήλωσε ο μοναχός, "όσο περισσότερο πλησιάζουν τον Θεό, τόσο περισσότερο θεωρούν τους εαυτούς τους ως αμαρτωλούς". Διότι όταν ο Αβραάμ είδε τον Κύριο, ο ίδιος ονομάστηκε γη και στάχτη.

... ιδού, αποφάσισα να μιλήσω στον Κύριο, εγώ, γη και στάχτη ... (Γένεση 18:27)