ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΛΕΞΙΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΕΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Πρώτα επέλεξε την εκούσια πτωχεία, χάριν τού Χριστού, μετά αναχώρησε σε μακρινή γη- και όταν επέστρεψε δεν έκλινε πια προς την αμαρτία, ούτε λόγω πλούτου, ούτε λόγω πτωχείας!    

Σαν αναμμένη λαμπάδα ύψωνε τον νου του προς τον Θεό-

με θέρμη προσευχή και πίστη πού μετακινεί όρη!

Ή δυστυχισμένη μητέρα του, ή απαρηγόρητη Άγλάιδα,

θρηνούσε μαζί με τον υπερήλικα Εύφημιανό

τον χαμό τού Αλεξίου-

και η νύφη, ή άλλοτε ευθαλής σύζυγός του,

μαραινόταν από τον καημό.

Μια μέρα οι υπηρέτες επέπληξαν έναν ζητιάνο στην εξώθυρα. Ουδείς υποπτευόταν πώς αύτός, ό ρακένδυτος ζητιάνος, ήταν ό κληρονόμος τού παλατιού!

Όμως αύτός παρέμεινε σιωπηλός-

διότι από νέος είχε αποποιηθεί την πατρική κληρονομιά,

για να γίνει συγκληρονόμος της ουρανίου βασιλείας.

Αλλά πώς να κρυφτεί ό άγιος; Δεν μπορούσε- ό Κύριος τον έκανε περιλάλητο!

Όποιος με τη ζωή του δοξάζει τον Θεό, ό Θεός τον άντιδοξάζει. Ο Αλέξιος δόξασε μόνο τον Θεό, γιά τούτο έγινε ένδοξος.

Στ αλήθεια ήταν και παραμένει αύτός ό Άνθρωπος τού Θεού!