ΤΟ ΘΕΙΟ ΠΑΘΟΣ.

Βλέπω στο Θείο Πάθος ένα πελώριο θέατρο, με πολλούς ρόλους.

Σε κάθε ρόλο είμαι εγώ και εσύ.

Ο καθένας παίρνει θέση, έχει μία στάση ζωής μπροστά στον πάσχοντα Θεό

Επιλέγεις την στάση σου σε κάθε στιγμή της ζωής σου.

Από όλα τα πρόσωπα, αγαπώ πολύ την Πρόκλα, την γυναίκα του Πιλάτου, και την Βερονίκη. Τραγικές φιγούρες, που έγιναν αγίες της Εκκλησίας μας.

Ακόμα κ εκείνος ο νεαρός που εγκατέλειψε τον χιτώνα και έφυγε γυμνός είμαι εγώ και πιθανώς εσύ.

Πότε, Κύριε, θα σε αγαπήσουμε και θα αγαπήσουμε το πάθος γιά την δική Σου αγάπη; Πότε, Κύριε, θα αλλάξουμε ρότα, και θα πλευρίσουμε σε Εσένα;

Πότε, Κύριε, θα βρούμε λιμάνι απάγγειο, την αγάπη Σου;

Τα είχες όλα και στο τέλος δεν είχες άνθρωπο γιά να Σε θάψη.

Ευγνωμονώ τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, που βρέθηκαν Εκεί, γιά να Σε θάψουν. Γιά να θάψουν τον νεκρό Θεό.

Ανάστα, Κύριε, κρίνον την γην.

Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε, δόξα Σοι.

ΠΑΤΗΡ  ΜΠΑΤΣΑΡΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣΝ