ΠΑΤΗΡ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΓΟΝΤΙΚΑΚΗΣ.Είναι σπασμένα τα κλείθρα του Άδη.

Είναι σπασμένα τα κλείθρα του Άδη. 
Σχισμένα τα σάβανα των συστημάτων. 
Αναποδογυρισμένα τα τραπέζια των κολλυβιστών κάθε είδους. 
Και συντριμμένα όλα τα είδωλα, 
από τον Συντρίψαντα το κράτος του θανάτου.
Υπάρχει χώρος, για να ζήση ο άνθρωπος.
Είναι καλεσμένα τα μωρά, 
τα ασθενή, 
τα εξουθενημένα 
και τα μη όντα.
Είναι καλεσμένοι οι χωλοί, 
οι τυφλοί, 
οι ανάπηροι στο Δείπνο, στη Ζωή, στη θεολογία.
Είναι καλεσμένος ο άνθρωπος.

Δεν αφορά τους ειδικούς η Ορθόδοξη λειτουργική θεολογία. 
Αλλά χορταίνει τους πεινασμένους, 
ποτίζει τους διψασμένους, 
παρηγορεί τους πονεμένους 
και τους κλαμένους. 
Αφορά τον άνθρωπο, όχι την ειδίκευσι.
Δεύτε, «ίνα γεμισθή ο οίκος μου». 
Είναι η φωνή του Οικοδεσπότη.
Έρχονται και το πλήθος αυξάνει τον χώρο και τη χαρά. 
Γιατί δεν έχομε συνωστισμό όχλου, 
κορεσμό θέσεων, 
αλλά περιχώρησι αγαπωμένων προσώπων
. «Γέγονεν ως επέταξας, και έτι τόπος εστί».

Όλοι προσδέχονται όλους. 
Συγχωρούν. 
Συγχωρούνται. 
Και περιχωρούνται.
Εδώ προσωποποιείται και παίρνει όνομα ο άνθρωπος, 
που με τη φιλαυτία και ανταρσία του είχε εκπέσει στην κατάστασι της απομονωμένης μονάδος.
Με το να γίνει Υιός του Θεού «υπήκοος μέχρι θανάτου, 
θανάτου δε σταυρού» έλαβε «όνομα, το υπέρ παν όνομα».
Με το να πεθάνη Εκείνος από αγάπη, 
για να ζήσωμε εμείς, 
ήλθε στον κόσμο ο νέος τρόπος ζωής, που ανιστά το πρόσωπο.
Με το να σταυρωθή εδοξάσθη. 
Το «ούπω γαρ ην Πνεύμα άγιον, 
ότι Ιησούς ουδέπω εδοξάσθη» 
σημαίνει ότι ο Ιησούς ουδέπω εσταυρώθη.
Και μεις παίρνομε όνομα βαπτιζόμενοι εν τω θανάτω του Ιησού.

Γινόμεθα πρόσωπα, «μηκέτι εαυτοίς ζώντες».
Δοξαζόμεθα και λαμβάνουμε τη χάρι του Πνεύματος, ταπεινούμενοι, υπομένοντες την ατιμίαν του καθ’ημέραν σταυρού.
Πλουτούμεν κενούμενοι δια τον Πτωχεύσαντα υπέρ ημών.
Είμεθα οι «μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες».
Όλοι ανακεφαλαιώνουν τα πάντα. 
Και καθένας μπορεί ελεύθερα να ακολουθήση τον δρόμο του «εν παντί καιρώ και τόπω».

Το αληθινό –και διεσπαρμένο- είναι ενωμένο. 
Το ψεύτικο –και ενωμένο- είναι χωρισμένο και ανύπαρκτο.

Στη Θεία Λειτουργία ζητούμε την ενότητα της πίστως και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, 
άρα, την αιώνιο ζωή και θεία περιχώρησι
, και όχι την ανθρώπινη συνάρτησι ή συμμαχία.

π. Βασίλειος Γοντικάκης