ΠΟΙΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ ΤΗΝ ΑΟΜΜΑΤΗ.

Όταν ήρθα στη Ρωσσία

Σε αγάπησα πολύ,

Είδα εγώ τους οφθαλμούς σου

Και απόρησα γιατί.

Είδα ιερή σου εικόνα

Μεσ' τα τάματα πολλά,

Θαύματα που έχεις κάνει

Στα πιστά Χριστού παιδιά.

Σε κοιτούσα και σκεφτόμουν

Χάρισμα να λάβω εγώ,

Όπως είχες σύ τη Χάρη

Ν' αποκτήσω και εγώ.

Και σ' αγάπησα Οσία

Και σε έχω στην καρδιά,

Σου ζητώ για να πρεσβεύεις

Στον Χριστό, στην Παναγιά.

Κι όταν μού 'παν πως δεν είχες

Την όραση την φυσική,

Τότε σκίρτησε η καρδιά μου

Να 'χω μάτια της ψυχής.

Όπως είχες όταν ζούσες

Κάτω εδώ εσύ στη γη,

Και βοηθούσες τον καθένα

Για να σώσει την ψυχή.

Και τους μίλαγες για Εκείνον

Που αγάπησες πολύ,

Να Τον ζήσουνε κι εκείνοι

όπως Τον έζησες εσύ.

Σε εδίωξαν πολλάκις

Συκοφαντήθηκες πολύ,

Και σου έλεγαν πως είσαι

Πλανεμένη στην ψυχή.

Μα υπομονή που είχες

Και εδόξαζες Χριστό,

Δώσε αν θέλεις και σ' εμένα

Το θείο χάρισμά σου αυτό.

Νά 'χω πίστη, καρτερία

Και ταπείνωση πολλή,

Εις το θείο θέλημά Του

Να κλίνω γόνυ, κεφαλή.

Νά 'χω αγάπη στην καρδία

Ευσπλαγχνία και στοργή,

Ως δεχόσουν αγογγύστως

Πλήθη των πιστών εσύ.

Και ο Κύριος σε πήρε

Ματρωνίτσα μας γλυκιά,

Εις την θεία αγκαλιά Του

Για να βλέπεις τ' αγαθά.

Κι αιωνίως να Τον βλέπεις

Τον Νυμφίο μας Εσύ,

Που αγάπησες με όλη

Την καρδιά σου την αγνή.

Τώρα πια εσύ πρεσβεύεις

Εκεί ψηλά στον ουρανό,

Γονατιστή εις τον Χριστό μας

Δέεσαι για το λαό.

Τα αμέτρητα τα πλήθη

Που προσέρχονται σ' εσέ,

Άνθη, δάκρυα προσφέρουν

Και θερμές τους προσευχές.

Έρχονται να σου ζητήσουν

Να προσφέρουνε αυτοί,

ένα άνθος ευγνωμοσύνης

γιατί σ' αγαπούν πολύ.

Όσα άνθη εσύ δεν είδες

Όταν ήσουνα στη γή,

Τώρα σού προσφέρουν όλοι

Με ευλάβεια περισσή.

Μα κι εγώ σε αγαπάω

Και πολύ παρακαλώ,

Μπρος στο θείο εικόνισμά σου

Δέξαι ύμνο ταπεινό.