Ἐρώτηση: ...κατά τήν διάρκεια τῶν περιπάτων μέ τόν Γέροντα σᾶς ἔλεγε πολλά πράγματα συμπεριλαμβανομένων τῶν συμβουλῶν γιά τήν νεολαία.

...   Ἐρώτηση: ...κατά τήν διάρκεια τῶν περιπάτων μέ τόν Γέροντα σᾶς ἔλεγε πολλά πράγματα συμπεριλαμβανομένων τῶν συμβουλῶν γιά τήν νεολαία. Τί ἀκριβῶς σᾶς ἔλεγε γιά τό θέμα αὐτό, γιά τήν νεολαία;

Ναυπάκτου Ιερόθεος: Θά μοῦ μείνουν ἀξέχαστοι οἱ περίπατοι πού εἶχα μέ τόν Γέροντα Σωφρόνιο. Βεβαίως, ἡ συνομιλία τήν ὁποία εἶχα μαζί του γινόταν σέ διάφορους τόπους. Ὅταν ἤθελα νά κάνω μία σοβαρή συζήτηση, μέ καλοῦσε στό γραφεῖο καί ἐκεῖ τόν ρωτοῦσα διάφορα θέματα. Ὅταν ἤθελα νά ἐξομολογηθῶ, πήγαινα στόν χῶρο πού ἐξομολογοῦσε. Ὅταν ἤθελε ὁ ἴδιος, κάθε ἀπόγευμα καί σάν ἄσκηση νά κάνη περίπατο - ἔξω ἀπό τήν Μονή ὑπάρχει ἕνα δρομάκι -, τότε ἤ φώναζε κάποιον πού ἤθελε νά συζητήση μαζί του ἢ ὅποιον ἔβρισκε στόν δρόμο ἢ ἐγώ ἐπεδίωκα κάτι τέτοιο, γιατί ἤξερα περίπου τήν ὥρα πού θά ἔβγαινε καί ἐπεδίωκα νά εἶμαι ἐκεῖ γιά νά τόν συναντήσω. Καί κάναμε περιπάτους. 

Μοῦ ἔλεγε πολλές φορές: «Πᾶμε νά κάνουμε ἕναν περίπατο, γιά νά γίνουμε περιπατητικοί φιλόσοφοι». Στήν ἀρχαία Ἑλλάδα ὑπῆρχε μία κατηγορία φιλοσόφων πού λέγονταν περιπατητικοί φιλόσοφοι, περπατοῦσαν καί φιλοσοφοῦσαν. Ἀλλά φυσικά δέν κάναμε φιλοσοφία, κάναμε θεολογία. 

Οἱ μεγαλύτερες συζητήσεις πού κάναμε μέ τόν Γέροντα Σωφρόνιο ἦταν αὐτές οἱ ἀνεπιτήδευτες, οἱ ἁπλές συζητήσεις, πού κάναμε κατά τήν διάρκεια τῶν περιπάτων. Ἦταν δεξιά του ὁ Ἡγούμενος, ὁ π. Κύριλλος, ἀριστερά ἐγώ, καί ἐπειδή δέν εἶχε καλή εὐστάθεια στό σῶμα του, κρατοῦσε ἐμένα ἀπό τό ἕνα χέρι, τόν Ἡγούμενο ἀπό τό ἄλλο χέρι καί πηγαίναμε οἱ τρεῖς. Ἕνα καταπληκτικό τρίο θά λέγαμε, καί συζητούσαμε. Φυσικά σπάνια ρωτοῦσα τόν Γέροντα, ἀλλά πάντοτε τόν ἄφηνα νά ὁμιλῆ ἐκεῖνος καί, ὡς προφήτης πού ἦταν, πάντα καταλάβαινε αὐτό τό ὁποῖο ἐγώ ἀναζητοῦσα καί ἤθελα. 

Ἔτσι μιλοῦσε καί γιά τούς νέους. Ἀγαποῦσε πάρα πολύ τούς νέους. Γιατί; Διότι καί αὐτός ἀπό τήν νεανική του ζωή πέρασε δύσκολες στιγμές. Ξέρουμε ὅτι οἱ νέοι ἔχουν ὑπαρξιακά ἐρωτήματα, ὅπως: Γιατί γεννήθηκα, γιατί γεννήθηκα μέ αὐτόν τόν τρόπο, τί εἶναι ἡ ζωή, γιατί νά ὑπάρχη ὁ θάνατος, τί γίνεται μετά τόν θάνατο. Εἶναι τά περίφημα ὑπαρξιακά ἐρωτήματα. Τέτοια ἐρωτήματα εἶχε καί ὁ ἴδιος κατά τήν πρώϊμη νεότητά του. Ἐπειδή στήν Ρωσία στήν μικρή του ἡλικία εἶχε προηγηθῆ ὁ Α' Παγκόσμιος Πόλεμος καί μετά ἡ Ρωσική Ἐπανάσταση καί ἔβλεπε νά σκοτώνωνται χιλιάδες νέοι στίς μάχες, καί ἐκεῖνον τόν ἀπασχολοῦσε αὐτό τό ὑπαρξιακό ἐρώτημα: Εἶμαι αἰώνιος ἢ θά ὁδηγηθῶ στό σκοτάδι τῆς ἀνυπαρξίας; Εἶναι ἕνα ἔντονο ὑπαρξιακό ἐρώτημα, τό ὁποῖο συνδεόταν καί μέ τήν μνήμη τοῦ θανάτου. 

Ξέρουμε ἀπό τήν σύγχρονη φιλοσοφία ὅτι οἱ νέοι ἔχουν μέσα τους ἀνεπτυγμένο ὄχι τό ὑπαρξιακό ἐρώτημα τῆς ζωῆς, ἀλλά καί αὐτό πού συνδέεται μέ τήν μνήμη τοῦ θανάτου. Καί ἐπειδή πέρασε ὅλη αὐτήν τήν δυσκολία καί καταλάβαινε τούς νέους, γι' αὐτόν τόν λόγο καί συνεχῶς τούς ἔδινε ἐλπίδα καί ζωή καί τούς ἀγαποῦσε καί προσπαθοῦσε νά τούς πῆ ὅ,τι μποροῦσαν νά κάνουν γιά νά ὑπερβοῦν αὐτό τό μεγάλο πρόβλημα τοῦ ὑπαρξιακοῦ κενοῦ καί τοῦ ὑπαρξιακοῦ θανάτου.

Ἐντυπώσεις ἀπό τόν Γέροντα Σωφρόνιο  
http://www.parembasis.gr/index.php/el/menu-teyxos-262/5309-2018-262-02