Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας μοναχός σε έναν άδειο ναό.

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας μοναχός σε έναν άδειο ναό. Μόλις τα κακά πνεύματα ήρθαν σε αυτόν του είπαν: "Φύγε από εδω". "Δεν έχεις εδώ μέρος".  Στη συνέχεια, τα ακάθαρτα πνεύματα άρχισαν να διασκορπίζουν παντού  τα κλαδιά του  φοίνικα, τα ετοιμασμενα για την ύφανση των καλαθιών. Ο πρεσβύτερος άρχισε να τα συλλέγει και πάλι. Στη συνέχεια, οι δαίμονες άρπαξαν τα ρούχα του και τον έσυραν έξω, αλλά στην πόρτα ο μοναχός και φώναξε, «Ιησού,  βοηθήσει με !» - και αμέσως τράπηκαν σε φυγή. Ο γέρων άρχισε να κλαίει. Μια άγνωστη φωνή του τον ρώτησε: «Γιατί κλαις ;» - «γιατι εχθροί της σωτηρίας τολμούν να κοροϊδεύουν τον δούλο του Θεού». Τότε η φωνή του απάντησε: «Είναι δικό σου το φταιξιμο , επειδή με ξέχασες . Μόλις με κάλεσε, αμέσως ήρθα για να σε βοηθήσω. "