Μοναχισμός και στράτευμα..βίοι παράλληλοι.

''Μας διηγήθηκε και αυτό ο αββάς Παλλάδιος.Ήταν κάποιος στρατιώτης από την Αλεξάνδρεια στο όνομα Ιωάννης,ο οποίος είχε αυτή την ζωή.Όλη την ημέρα από τα χαράματα μέχρι το απόγευμα,παρέμενε στο μοναστήρι του,κοντά στα σκαλοπάτια του αγίου Πέτρου μόνος φορώντας ένα τρίχινο ρούχο και πλέκοντας ζεμπιλάκια από φοινικόφυλλα,σιωπώντας και μη λέγοντας τίποτα σε κανένα.Καθόταν λοιπόν στο κελί του κάνοντας το εργόχειρο του και λέγοντας μόνο αυτό μελωδικά..''Κύριε από των κρυφίων μου καθάρισον με,για να μην ντροπιάζομαι καθώς προσεύχομαι''.Αφού έλεγε αυτόν τον στίχο σιωπούσε για πολλή ώρα και πάλι μετά ξανέπιανε τον ίδιο στίχο.Τον έλεγε επτά φορές την ημέρα χωρίς να λέει τίποτα άλλο απολύτως.Και το απογευματάκι έβγαζε το τρίχινο ρούχο και φορούσε την στρατιωτική στολή του και πήγαινε στην μονάδα του.Μαζί του έμεινα κι εγώ οχτώ χρόνια κι ωφελήθηκα πολύ από την σιωπή και τον τρόπο ζωής του''(Ιωάννου Μόσχου ''ΛΕΙΜΩΝΑΡΙΟΝ'').