Και αυτό για πάντα έμεινε για μένα η εικόνα του γάμου, της πραγματικά ουράνιας ομορφιάς ...

Στα περιοδικά και τις ταινίες, "η εικόνα του γάμου" είναι πάντα ένα νεαρό, όμορφο ζευγάρι που μόλις «φίλησε» τη ζωή του γάμου με ένα μακρύ φιλί.

Αλλά θυμάμαι πως κάποτε μια ωραία φθινοπωρινή μέρα είδα έναν ηλικιωμένο και προφανώς φτωχό ζευγάρι στο πάρκο ενός παριζιάνικου προαστίου που εργαζόταν σε έναν πάγκο.

Καθόταν σιωπηλά, κρατιόντουσαν από τα χέρια , και έτσι απολάμβαναν  το αχνό φως και τη ζεστασιά αυτού του φθινοπωρινού βράδυ. Ήταν σιωπηλοί, λέγονταν λίγες   λέξεις, τα πάθη ξεπεράστηκαν, οι καταιγίδες εξασθένησαν.

Η ζωή ήταν πίσω, αλλά ήταν τώρα και εδώ - σ 'αυτή τη σιωπή, σε αυτό το φως, σε αυτή τη ζεστασιά, σε αυτά τα σιωπηλά συνδεδεμένα χέρια.

Ήταν ζωή, έτοιμη για αιωνιότητα, ώριμη για χαρά.

Και αυτό για πάντα έμεινε για μένα η εικόνα του γάμου, της πραγματικά ουράνιας ομορφιάς ...

Protopresbyter Alexander Schmemann.