"Ο Γέροντας είχε πλούσια φύση. Προπαντός όμως κατακοσμήθηκε από πλούσια και σπάνια χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Είδαμε να γίνονται αρκετά θαύματα ενόσον ζούσε και ακούμε να συνεχίζονται μετά την κοίμησή του. Πολλοί τεθραυσμένοι από τη νόσο της αμαρτίας ανορθώθηκαν, πολλοί από την προσευχή του ζωοποιήθηκαν και άλλοι από τους λόγους του και τον τρόπο ζωής του πήραν έμπνευση να γίνουν μοναχοί, μοναχές, ιερείς, ακόμη και επίσκοποι".
Μπορεί έτσι να μιλάει ο π. Ζαχαρίας για τον Γέροντα Σωφρόνιο, αλλά με μια μικρή τροποποίηση δεν προδίδουμε την αλήθεια να μιλούμε κι εμείς έτσι για τον π. Γεράσιμο Φωκά, αυτόν τον μεγάλο οδοδείκτη του Χριστού.
Και τώρα, πρόσκληση και πρόκληση προς μίμηση στον κάθε αγαπητό συνάνθρωπο, δεν γίνεται να πάμε στο μνήμα του και να μην ακούσουμε μια μαρτυρία από την θυσιαστική και γεμάτη προσφορές και θαύματα ζωή του. Θα μοιραστούμε μαζί σας τη διήγηση του Σπύρου Βαρδαραμάτου, όταν συναντηθήκαμε σε αυτό τον ιερό χώρο πρόσφατα, κατά την αγρυπνία της γιορτής του Αγίου, γιατί ο ίδιος το θέλει, έτσι για να ομολογήσει την αγιότητα του π. Γερασίμου:
Πολλά έζησα κοντά στον π. Γεράσιμο, γνωριζόμαστε από νεανικής ηλικίας. Έτσι δειγματοληπτικά σας λέω τα εξής: Ξύπνησα ένα πρωί με μια σκιά στο ένα μάτι που μου στερούσε την όραση. Έτρεξα στο σπίτι του. Αμέσως με σταύρωσε, λέγοντας το τροπάριο της Αγίας Παρασκευής. "Να πας στο καλό", μου είπε. Εγώ πέρασα μετά κι από τον γιατρό τον Ζερβό, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι το μάτι μου είναι μια χαρά. Μια άλλη φορά ένα πρόσωπο της οικογένειάς μου ασθενούσε σοβαρά, και ενώ δεν ήταν τότε ιερέας, τον είδε σε όνειρο ιεροφορεμένο να καθησυχάζει ότι η αρρώστια θα ξεπεραστεί. Και έτσι ακριβώς έγινε. Και όταν του το είπαμε, απάντησε: " Ο Άγιος ήταν παιδάκια μου, ο Αγιούλης μας" . Και ένα τρίτο, έτσι για το καλό: Είχε συληθεί ένας αρχαίος τάφος σε μια πλαγιά του Κάστρου και ο Μητροπολίτης Σπυρίδων του ανέθεσε να πάει να δει τι έγινε. Πήγαμε με το αυτοκίνητό μου, το οποίο αφήσαμε εκεί στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε την απότομη πλαγιά του λόφου. Εγώ, όπου πατούσα έβλεπα και ένιωθα να κουνιούνται πέτρες, κλαριά, ξύλα, να προσέχω μην κατρακυλήσω κι αυτός ανάλαφρα πατούσε και δεν κουνιόταν τίποτα, μα τίποτα.
"Δηλαδή σαν να μην είχε βάρος;"
"Τι βάρος, πέταγε, στην κυριολεξία πέταγε"...
Σ' ευχαριστούμε αγαπητέ Σπύρο για τη μαρτυρία σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας ευχαριστούμε.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.