Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΌΝ ΣΑΛΟΣ ΓΈΡΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΌΣ.

Ο γέροντας Δαμασκηνός έζησε στη Λαύρα του Αγίου Σάββα για σαράντα χρόνια και πλέον.Ηταν Σάμιος στη καταγωγή.Εκανε και ηγούμενος στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους στα Ιεροσόλυμα.
Αποσύρθηκε στην Ερημο της Ιουδαίας στο μοναστήρι του Ηγιασμένου Σάββα,
όπου κοιμήθηκε σε ηλικία περίπου ενενήντα ετών πριν μερικά χρόνια.
Σε όλη του τη βιωτή στην Αγία Γη έδειξε μιά σαλότητα.
Εκανε μόνιμα τον τρελλό!
Παραμιλούσε, έλεγε ασυναρτησίες, δεν τον καταλάβαινες πάντα,
αλλά μέσα σ'αυτή του την κατά Θεόν σαλότητα είχε φτάσει σε μέτρα!
Αμα σου μιλούσε θα σε αποστόμωνε!
  Ενας προσκυνητής είχε νοικιάσει αυτοκίνητο.
Ξεκίνησε να πάει στον Αγιο Σάββα.
Τρία χιλιόμετρα πριν τη Λαύρα έχασε τον έλεγχο του αμαξιού.
Παραλίγο να σκοτωθεί!
Φτάνει στη Λαύρα.
Μπαίνει και μπροστά του βλέπει τον πατέρα Δαμασκηνό να λέει την ευχή.
Δεν γνωριζόντουσαν.
"Καλά,ευλογημένε,του λέει ο γέροντας Δαμασκηνός, ήταν ανάγκη να τρέχεις τόσο πολύ;...
Δεν ήξερες ότι θα σ'έβγαζε η στροφή απέξω;...
Κάτω ήταν γκρεμίλα.
Από θαύμα και τη μεσιτεία του Αη Σάββα σώθηκες!
Αλλη φορά να μη βιάζεσαι!
Να μη τρέχεις!"
Εμεινε άφωνος ο προσκυνητής!

 Μοναχός της μονής είχε λογισμό να φύγει.
Δεν το έλεγε όμως στον πνευματικό της Λαύρας.
Είχε πάρει απόφαση να αποχωρήσει,χωρίς να πει κάτι.
Μετά την ακολουθία στο καθολικό της μονής πέφτει πάνω στον πατέρα Δαμασκηνό,
ο οποίος του λέει πολύ αυστηρά:
"Αυτό που έχεις στο μυαλό σου,ξέχασέ το!
Κάτσε εδώ που είσαι!
Μην πας πουθενά!
Εκ του πονηρού είναι ο λογισμός σου αυτός, για να σε πετάξει έξω από τη μάνδρα!"
Αφωνος ο καλόγερος!

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν περπατούσε, παρά ελάχιστα.
Του πήγαιναν το φαγητό του και έτρωγε στο κελλί του.
Κάποια μέρα έδωσαν το δίσκο με το μεσημεριανό να του το πάει ένας φιλοξενούμενος προσκυνητής από τη Θεσσαλονίκη.
Χτυπά τη πόρτα, και μπαίνει μέσα στο μικρό δωμάτιο του πατρός Δαμασκηνού.
-"Ευλογείτε γέροντα,την ευχή σας.
-Καλώς τονε.
Την ευχή του Χριστού να έχουμε...
Ποιός είσαι σύ;...
-Είμαι ο Γεώργιος,γέροντα.
Είμαι προσκυνητής από τη Θεσσαλονίκη.
Μου έδωσαν να σας φέρω το φαγητό σας".
Μονολογώντας με τον εαυτό του ο γέροντας Δαμασκηνός,λέει:
"Αυτόνε δεν τον λένε μόνον Γεώργιο αλλά και Θεόφιλο!"
Τά'χασε ο προσκυνητής
!Οταν είχε βαπτιστεί, πριν πολλά χρόνια,όταν ήταν μωρό, κατά τη βάπτιση του έδωσαν δύο ονόματα ,Γεώργιος και Θεόφιλος!
Κι αυτός σχεδόν ο ίδιος το είχε λησμονήσει!
Δεν το ήξερε κανείς!
Εμεινε άλαλος ο ευλαβής προσκυνητής...

 Πολλά παρόμοια συνέβαιναν με τον πατέρα Δαμασκηνό,και τα γνώριζαν μόνον οι μοναχοί της Λαύρας, και λίγοι ακόμα επισκέπτες του μοναστηριού.
Η απλότητά του,η ταπείνωσή του και η αδιάλειπτή του προσευχή τον έφτασαν με μέτρα ΄"σαλότητας" για τους πολλούς ,αλλά αγιασμού για τους λίγους...,
κατά Θεόν σαλότητας!
Δόξα τω Θεώ!

ΛΑΥΡΑ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ-ΑΓΙΑ ΓΗ.
του π.Ιγνατίου Καζάκου 
Ποιμενίτου
Ηγουμένου της Μονής των Ποιμένων
ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ