Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΜΕ ΤΟ ΚΟΥΤΣΟΥΡΟ.

Ένα απαλό, ήσυχο αγόρι είχε μια πολύ κακία μητέρα. Δεν της άρεσε ο γιος της, και πολλά φτωχά παιδιά έπρεπε να υποφέρουν από τους ξυλοδαρμούς και την κακομεταχείριση. Αλλά πάντα παρέμεινε υπάκουος και σεβαστός γιος, ποτέ δεν παραπονέθηκε και μόνο φώναζε κρυφά. Όταν μεγάλωσε, η ζωή του έγινε αφόρητη: αισθάνθηκε στο σπίτι του περιττό και εχθρικό . Στη συνέχεια, απρόθυμα, αποφάσισε να πάει κάπου αλλούγια να αναζητήσει εργασία και ευτυχία. Η μητέρα του πρόθυμα τον επέτρεψε  σε αυτό: ήταν ευτυχής να απαλλαγεί από τον άγαμο γιο της. 

"Μακάρι, Μαμά!" Είπε ο γιος, λέγοντας αντίο. Η πονηρή γυναίκα δεν είχε υποχωρήσει ακόμα και από αυτή τη στιγμή. Πήρε ένα κούτσουρο από κάτω από τη σόμπα και τον έριξε σε αυτόν. 

"Αυτή είναι η ευλογία μου!" Φώναξε. 

Το αγόρι εσκυψε χαμηλά, πήρε το  κούτσουρο και  το τυλίξε προσεκτικά σε ένα χαλακι . 

- Σε ευχαριστώ, αγάπη μου! - είπε. - Αντίο!

Ακόμη και ένα κούτσουρο ήταν αγαπητό σε αυτόν ως ευλογία της μητέρας και η μόνη μνήμη του. Πήρε μια σανίδα από το κούτσουρο, το έδωσε στο εργαστήριο ζωγραφικής εικόνων, όπου, σύμφωνα με την επιθυμία του, ζωγράφιζαν πάνω του την εικόνα του Σωτήρος. Με αυτή την εικόνα, δεν χωρίστηκε ποτέ: ήταν το μόνο που είχε λάβει από τη μητέρα του. Και ο Κύριος προφανώς τον ευλόγησε για το σεβασμό προς τη μητέρα του και για το σεβασμό για την ευλογία του. Ό, τι και να ξεκινούσε , η επιτυχία τον συνοδευε πάντα. Ήταν πολύ αγαπητός στο  νέο αφεντικό του, ένα άτεκνο χήρο στον οποίο εισήλθε στο γραφείο, και τον φροντίζε από την καρδιά του. Όταν το παιδί μεγαλώνε και συνηθίζε τη δουλειά του, τον έκανε μέτοχο του και, πεθαίνοντας, όρισε ένα σημαντικό ποσό ως κληρονόμο. 

«Τιμάτε τον πατέρα σας και τη μητέρα σας, με καλοσύνη» λέει ο Κύριος (Παρ. XX, 12).