ΥΜΝΟ ΣΤΟΝ ΌΣΙΟ ΑΝΤΩΝΙΟ ΤΟΥ ΝΟΒΓΚΑΡΟΝΤ

Ένας άνθρωπος μονάζων επάνω σ' έναν άψυχο βράχο περικυκλωμένος από την αφρισμένη θάλασσα!

Ό Αντώνιος ήταν βυθισμένος στον Θεό:

ύψωνε αδιαλείπτως τον νου του στον Ύψιστο

και οι προσευχές της καρδιάς του ανέβαιναν προς Αυτόν.

Ό βράχος έπλεε και ό Αντώνιος παρέμενε ασάλευτος•

σκεπτόμενος μόνον τον Θεόν,

φοβούμενος ουδέν κακόν-

μάλλον το κακό φοβάται έναν ηρώα αληθινό

και ακόμη περισσότερο έναν αληθινό μοναχό.

Ή Θεία Πρόνοια καθοδηγεί τούς δικαίους και, μέσα από τούς άγιους, δοξάζεται ό Θεός.

Διά τού Αντωνίου δεδόξασται ό Θεός!

Ό Αντώνιος έλαμπε ώς άστέρας φαεινός: στη μεγάλη πόλη Νόβγκοροντ κήρυττε, ώς παράδειγμα ζωντανό, το θαύμα στον λαό.

Ό Αντώνιος άγωνιζόταν ν’ άποκτήσει ταπείνωση γί αύτό αδιαλείπτως ύψωνε τον νου του στον Θεό.

Η ταπεινή ψυχή του ήταν μια γλυκιά θυσία στον Θεό  και η προσευχή του άληθινή, θυμίαμα θυσίας ένώπιόν Του. Ο Αντώνιος ήταν συνάμα θυμίαμα και θυσία.

Ο Θεός ουδέποτε είδε τον άγιο ώς νεκρό- ακριβώς όπως ό διορατικός άγιος ουδέποτε σκέφθηκε τον Θεό ώς νεκρό.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2018