Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ. Ζω ήδη μέσα στο ράσο έξήντα έπτά χρόνια, και κάθε φορά ή Λειτουργία είναι γιά μένα κάτι νέο, μοναδικό! Είναι άδύνατον να τήν συνηθίσουμε!

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Ή λειτουργία είναι αίσθηση του νικηφόρου Πάσχα. Ή μεταβολή τού άρτον σε Σώμα Χριστού. Κάθε Λειτουργία είναι κάτι νέο. Το ιδιαίτερο βάθος της θείας Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου.

Δοξάζω τον Θεό, πού μου έδωσε την ευκαιρία να σάς βλέπω ακόμη και να συνομιλώ μαζί σας. Ρώτησα σήμερα τον πατέρα Ν. γιά ποιό πράγμα θά μπορούσα να μιλήσω, και αύτός χωρίς καμία καθυστέρηση απάντησε: «Γιά τη Θεία Λειτουργία!». Έτσι λοιπόν, κάνω υπακοή στον άνθρωπο πού θέλησε να ζήσει τη Λειτουργία.

Μου είναι δύσκολο να μιλήσω γιά τη Θεία Λειτουργία. Ό Θεός μου έδινε να τη ζω ποικιλοτρόπως σε διαφορετικές περιόδους. Στήν αρχή όμως της μοναχικής μου ζωής υπήρξε μια θαυμαστή περίοδος, πού διήρκεσε άρκετά χρό¬νια. Κάθε φορά μετά τη Θεία Λειτουργία υπήρχε ή αίσθηση του νικηφόρου και φωτοφόρου Πάσχα. Είναι ακόμη πιο παράδοξο το ότι, ζώντας τη Λειτουργία με τη συγκλονιστική και ταυτόχρονα τρυφερή αρπαγή όλου του πνεύματος μας στή σφαίρα της ίδιας της Λειτουργίας, ό ίδιος ζούσα μόνο τήν άπόγνωσή μου. Δεν μπορούσα καθόλου να φανταστώ τον εαυτό μου άξιο της σωτηρίας. Οταν λοιπόν διάβαζα τις προσευχές «Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ

ότι Σύ ει άληθώς ό Χριστός, ό Υιός του Θεού τού Ζώντος, ό έλθών εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ών πρώτος είμι έγώ...», με καταλάμβανε μυστική φρίκη μπροστά στο μεγαλείο του μυστηρίου της Λειτουργίας! 

Μάς χρειάζεται πολλή άσκηση, προκειμένου να διανθίζουμε τό αυθεντικό, ύπαρκτικό περιεχόμενό της. Και τά λόγια «ότι Σύ ει αληθώς ό Υιός του Θεού του Ζώντος, ό έλθών εις τον κόσμον άμαρτωλούς σώσαι» θά ηχούν εντελώς διαφορετικά στις ψυχές μας, γιατί ζώντας καθημερινά με αυτά, και μόνο με αυτά, γινόμαστε κατά παράδοξο τρόπο ικανοί να βλέπουμε το απίστευτο θαύμα τού Θεού σε όσα πραγματοποίησε ό Χριστός. Πώς Εκείνος, ό όποιος δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και καθ’ όμοίωσίν Του, θέλει να ζήσει με τον άνθρωπο;

Μου έτυχε να άκούσω φοβερά λόγια σε σχέση με τη Λειτουργία μας. Κατηγορούσαν τούς χριστιανούς γιά καννιβαλισμό, ότι τρώνε σάρκα και πίνουν αίμα ανθρώπου! Είναι γραμμένο στο Ευαγγέλιο ότι, όταν ό Κύριος μίλησε γι’ αυτό, πολλοί αποχώρησαν λέγοντας: «Σκληρός έστιν ούτος ό λόγος• τις δύναται Αυτού άκούειν!» . Ό Θεός όμως το προσεγγίζει διαφορετικά. Με τήν τέλεση τού μυστηρίου αυτού ό συνηθισμένος κτιστός άρτος μεταβάλλεται σε Σώμα Χριστού, κατά τον δημιουργικό λόγο του Θεού. Έρχεται στιγμή, κατά τήν όποια αυτό γίνεται σαφές, χωρίς εξήγηση. Ταυτόχρονα έρχεται και ή κατανόηση ότι πραγματικά ό Χριστός είναι Θεός, γιατί όλες οι ενέργειες Του είναι γεμάτες από ασυνήθιστο μεγαλείο και απίστευτη Αγάπη προς τον άνθρωπο. Όταν λοιπόν προφέρουμε τα λόγια αυτά, «ότι Σύ ει αληθώς ό Υιός τού Θεού του Ζώντος, ό έλθών εις τον κόσμον άμαρτωλούς σώσαι», βλέπουμε πόσο πραγματικά σοφά σώζει Εκείνος τον άνθρωπο!

Όταν ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού, τότε αναπτύσσεται με φυσικό τρόπο μέσα μας το αίσθημα της αντιλήψεως του Πνεύματός Του σε όλα τα γεγονότα του λυτρωτικού Του έργου. Βλέπετε, τώρα κατά την πασχαλινή περίοδο ψάλλουμε: «θανάτω θάνατον πατήσας». Αυτό είναι πραγματικά έτσι, ωστόσο όμως ό νους μας δεν το συλλαμβάνει. Μόνο ζώντας τη Λειτουργία, όσο είναι δυνατό και προσιτό σε μάς, με όλο το είναι μας, γινόμαστε βαθμηδόν εύαίσθητοι σε πολλά πού περνούν απαρατήρητη από όσους δεν γνωρίζουν τον Χριστό και δεν Τον αγαπούν και δεν ζουν στο πνεύμα των εντολών Του. Πόσο παράδοξα μάς δίνει με τις εντολές Του να αισθανθούμε όλη τήν υπαρκτική αλήθεια των λόγων αυτών: «θανάτω θάνατον πατήσας»! Ωστόσο όμως αυτό ύπερβαίνει τον νου μας, και εμείς δεν μπορούμε καθόλου να συλλάβουμε όλα όσα λέγονται με τα λόγια αυτά! Έτσι, συγχωρήστε με, θά ήθελα όλοι εσείς να ζήσετε πραγματικά τήν πασχαλινή κατάσταση, πού μου έδωσε ό Κύριος να ζήσω τούς πρώτους χρόνους.

Ντρέπομαι να μιλώ, αλλά από τότε πού ό Κύριος με απέσπασε από τη θεωρία του κτιστού κόσμου και των ανθρώπων και με προσείλκυσε στον Εαυτό Του, ποτέ δεν γνώρισα τί είναι ακηδία! Με απόγνωση γιά τον ίδιο τον εαυτό μου ζούσα έντονα τήν ανεπάρκεια μου, όταν αναλογιζόμουν τη Βασιλεία τού Χριστού και ταυτόχρονα τήν πασχαλινή χαρά της Αναστάσεως. Ό άγιος Ιωάννης της Κλίμα- κος παρατηρεί ότι τα πρόβατα του Χριστού κατά τον καύσωνα νυστάζουν ψυχικά και κλίνουν προς τη γή το κεφάλι . Έτσι, πολλοί μοναχοί δεν είναι σε θέση να εννοήσουν τη Λειτουργία, νυστάζουν ψυχικά, και ή ίδια ή Λειτουργία δεν ενεργεί τόσο δυνατά σε αυτούς.

Όταν λαμβάνουμε μερίδα του Σώματος τού Χριστού και μερικές ρανίδες τού Αίματός Του, εκπλησσόμαστε τότε ώς ποιόν βαθμό ήθελε Αύτός να ενωθεί μαζί μας! Στις πράξεις αυτές βλέπουμε ότι ό Ίδιος ό Θεός πού μάς δημιούργησε, τα δημιούργησε ασφαλώς όλα με τελειότητα• όλα όσα είναι αναγκαία γιά τη σωτηρία μας. Από εμάς όμως απαιτείται κόπος, άσκηση, συνετή υπομονή κάθε ημέρα.

Αυτό πού μπορούμε να το σκεφτόμαστε, χωρίς καθόλου να το εκφράζουμε με λόγια, παραμένει πραγματικά ανέκφραστο. Αλλά και αυτό ακόμη πού μπορεί ώς έναν βαθμό να εκφραστεί με ανθρώπινες λέξεις γίνεται απέραντος ώκεανός. Να ένα άληθινά παράδοξο πράγμα: Ζω ήδη μέσα στο ράσο έξήντα έπτά χρόνια, και κάθε φορά ή Λειτουργία είναι γιά μένα κάτι νέο, μοναδικό! Είναι άδύνατον να τήν συνηθίσουμε! Και όταν βρίσκουμε άνάπαυση στή βαθειά καρδιά μας από τήν έγγύτητα του Θεού, τότε βεβαίως μάς είναι εύκολότερο να ύπηρετήσουμε τούς άνθρώπους. Θά ήθελα λοιπόν και εσείς να μιλάτε με καρδιά γεμάτη από ευγνωμοσύνη πρός τον Χριστό, γιά το ότι βρήκε τρόπο να ενωθεί μαζί μας.

Ή Θεία Λειτουργία τού Μεγάλου Βασιλείου είναι πραγματικά κοσμικών διαστάσεων κατά τήν ατμόσφαιρα του λόγου πού εκφέρεται! Ακούγοντας τις προσευχές αυτές, πού εκθέτουν τα δόγματα της πίστεώς μας, πραγματικά ει-σερχόμαστε βαθμηδόν στις άληθινές διαστάσεις της Λειτουργίας. Ακόμη και ή ίδια ή φύση μας άλλάζει: από εγωιστική γίνεται φύση πού ανταποκρίνεται στις εντολές τού Χριστού Θεού. Ό μακάριος Σιλουανός το εξέφρασε αυτό με τούς λόγους: «Ό αδελφός μας είναι ή ζωή μας». Ό ίδιος ό Κύριος στή Φοβερά Κρίση θά πει ότι ό κάθε μικρός άνθρωπος είναι ό έαυτός Του. Όταν όμως έρθει σέ μάς ή κα-τάσταση αύτή, έστω και στις πρωταρχικές της ακόμη μορφές, τότε ασφαλώς θά άναβλύσουν δάκρυα από τήν καρδιά, πού είναι γεμάτη με εύγνώμονα Αγάπη. Ας είναι λοιπόν εύλογημένο το όνομα τού Κυρίου σέ όλους τούς αιώνες. Προσεύχεστε γιά μένα.

Εκφωνήθηκε στά ρωσικά, στις 25 Μαΐου 1992.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ ΤΟΜΟΣ Γ.