Για τους κωφούς, όλοι όσοι χορεύουν είναι τρελοί..

Για τους κωφούς, όλοι όσοι χορεύουν είναι τρελοί..

" πρόσφατα μετακόμισα σε ένα κτίριο. Νοίκιασα ένα μικρό διαμέρισμα στον τελευταίο όροφο. Την πρώτη μέρα που κοιμόμουν, άκουσα μια μελωδία για πιάνο. Δεν έδωσα μεγάλη προσοχή. Είμαι σίγουρος ότι κάποιος από τα άλλα διαμερίσματα έπαιζε. Το επόμενο βράδυ, συνέβη το ίδιο πράγμα. Έτσι, κάθε μέρα μετά τα μεσάνυχτα.

Αποφάσισα να ρωτήσω τη σπιτονοικοκυρά από πού ήρθε αυτό το πιάνο. Μου απάντησε ότι σε ένα από τα δωμάτια στο πάτωμά μου υπάρχει ένας τρελός που κάθε βράδυ παίζει...

Πήγαινε κάτω να παίξει πιάνο στο λόμπι, αλλά είχε μεγάλο πρόβλημα με τους άλλους ενοίκους και τον μετακίνησε μαζί με το πιάνο επάνω. Για να μην ενοχλεί κανέναν. Δεν ήθελαν να τον κυνηγήσουν επειδή ήταν αλήτης.

Μια νύχτα αποφάσισα να πάω σ ' αυτόν και να ακούσω αυτή τη μουσική στενά. Ήταν μεσάνυχτα. Μόλις άρχισε να παίζει. Χτύπησα την πόρτα του, αλλά κανείς δεν απάντησε... άνοιξα ένα φως.

Ο άνθρωπος στεκόταν πάνω στο πιάνο, τοποθετημένο στη μέση ενός κενού δωματίου. Δεν υπήρχε τίποτα εκτός από αυτόν και ένα στρώμα. Έφτασα κοντά, δεν πρόσεξε καν την παρουσία μου. Ήταν σαν να υπήρχε μόνο αυτός, η μουσική του και τα δάχτυλά του. Κάθισα δίπλα του και άκουγα...

Τόσο όμορφη μελωδία. Δεν ξέρω καν. Τα χέρια του χόρευαν στα κλειδιά και δεν άνοιξε τα μάτια του για μια στιγμή. Η μουσική δημιούργησε ένα υπέροχο συναίσθημα... μια αίσθηση μνήμης. Τον ρώτησα... " Γέρο, γιατί κάθε βράδυ που κάθεσαι εδώ μόνος και παίζεις αυτό το πιάνο?"... άνοιξε τα μάτια του, με κοίταξε και χαμογέλασε χωρίς να διακόψει την υπέροχη παράσταση του.

" δεν το βλέπεις; Λίγη ομορφιά έχει μείνει σ ' αυτόν τον κόσμο, γιε μου. Οι άνθρωποι της καρδιάς έχουν εξαφανιστεί και η αγάπη έχει ήδη μετρηθεί με χρήματα.

Οι άνθρωποι σταμάτησαν να πιστεύουν στον εαυτό τους και στα όνειρά τους.

Πριν χρόνια είχα ένα σπίτι και μια γυναίκα... κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ έπαιξα αυτό το τραγούδι στη γυναίκα μου...

Συνήθιζε να λέει ότι ξυπνάει αναμνήσεις και επιθυμίες μέσα της. Μετά από λίγο, αρρώστησε και με άφησε μόνο... Έπινα, έχασα το σπίτι μου ζούσα εδώ...

Βρήκα αυτό το πιάνο και ένα βράδυ αποφάσισα να το δοκιμάσω. Κάθισα και τα δάχτυλά μου μηχανικά άρχισαν να παίζουν εκείνο το τραγούδι που έβαζε τη γυναίκα μου στο κρεβάτι... και εδώ ήρθε... ζούσε στη μελωδία... το είδα πολύ καθαρά.

Από τότε, κάθε βράδυ κάθομαι εδώ και της μιλάω.. Αυτή με το σώμα της στο δικό μου και πέφτει για ύπνο.

Τώρα καταλαβαίνεις γιατί;

Αφήστε τους άλλους να φύγουν, αφήστε τους να πουν ότι είμαι τρελός.. ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τον εαυτό τους που δεν ρώτησε καν έναν τρελό στην πραγματικότητα γιατί έπαιξε."

Λάουρα Κadurina