ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΚΑΙ Η ΜΑΝΑ.

Το αγόρι ήταν σοβαρά άρρωστος. Πολλές νύχτες η μητέρα καθόταν δίπλα στο κρεβάτι του, προσευχόμενη για τη βοήθεια του Θεού. Σε μία από τις βαρύτερες νύχτες υπήρχε ένα σφυρίσμα των φτερών του αγγέλου του θανάτου.
"Μην πάρετε το γιο μου μακριά!" Φώναξε η μητέρα του. - Το αγόρι μου δεν έχει μεγαλώσει ακόμα και δεν έχει γνωρίσει το πιο σημαντικό πράγμα - αγάπη.
«Στον ουρανό, θα συναντήσει το καλύτερο παρά στη γη», ψιθύρισε ο άγγελος.
"Αλλά τι θα φέρει μαζί του;" Αφήστε τον να συγκεντρώσει τουλάχιστον μερικές σταγόνες αγάπης και θα τον αφήσω να πάει στον ουρανό! - Η μητέρα παρακαλούσε.
- Καλός. Ας είναι όπως είπατε . Όταν γεμίσει αυτό το δακτύλιο με σταγόνες αγάπης, θα έρθω και πάλι πίσω του », είπε ο άγγελος και έβαλε ένα χρυσό δακτύλιο μπροστά από τη μητέρα του.
Όταν το αγόρι ανέκτησε, η μητέρα είπε στον γιο της:
- Να θυμάσαι , γιε μου για τη συμφωνία μας και μην βιάζεσαι να αγαπησεις . Η καρδιά του αγοριού μπορεί να αγαπά με επιδεξιότητα, και έδωσε γενναιόδωρα αυτό το δώρο στους συγγενείς του. Η μητέρα μου αγωνιζόταν με αγωνία τη στιγμή που η δακτυλιθρα ήταν γεμάτη. Χρόνια πέρασαν, ο γιος έγινε ενήλικας. Αγαπούσε την οικογένειά του, το έργο του και τους φίλους του. Φρόντισε για τη μητέρα και τον πατέρα με τρυφερότητα, και η δακτυλιθρα δεν είχε γεμίσει.
Η μητέρα είδε πάλι τον άγγελο του θανάτου, μόνο όταν ανέβηκε στον ουρανό.
«Με εξαπατήσατε, μητέρα», ο άγγελος ειπε. "Κανένα δακτυλίδι δεν μπορεί να περιέχει περισσότερο από τον όγκο του, αλλά το δακτυλίδι της αγάπης είναι αψίδα.