Ο ΝΟΥΣ ΕΊΝΑΙ ΠΑΝΙΚΌΣ ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΈΝΤΑΣΗ ΠΑΤΉΡ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ.

Αν μου πεις τώρα «ξέρεις τι; Κάποιος χτύπησε το αυτοκίνητό σου» ή «κάποιος σε τράκαρε», θα σταματήσω το γράψιμο και θα τρέξω πανικόβλητος να δω τι έγινε... Πανικός. Αυτό είναι ο νους: πανικός, φόβος και ένταση. Αυτά είναι η τροφή του και τα καύσιμά του. Ο προκομμένος, όμως, άνθρωπος σταδιακά αφήνει τον ταραγμένο νου και γίνεται άνθρωπος της καρδιακής γαλήνης. Φροντίζει να βρίσκει χρόνο μέσα στο εικοσιτετράωρο για να νιώθει ξανά και ξανά αυτή τη γαλήνη. Κλείνει τα μάτια και κάνει προσευχή. Φεύγει από τον νου, μπαίνει στην καρδιά και ησυχάζει. Εκεί, τίποτα δεν μπορεί να τον κλονίσει.

Το λέει όμορφα ο Αγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Φαντάσου», λέει, «έναν μεθυσμένο. Του λες: “Πήρε φωτιά το σπίτι σου”. Και ο μεθυσμένος απαντά: “Ασ’ το, ας πήρε. Να γίνουν όλα κάρβουνο”». Είναι αλλού. Ζει το μεθύσι του. Στην Εκκλησία αυτό ονομάζεται και «μακαριότητα». Σ’ αυτήν τη μακαριότητα του Αγίου Πνεύματος τα πράγματα της γης δεν σε τρελαίνουν. Τα ακούς, τα καταλαβαίνεις, τα σκέφτεσαι, μα δεν μπορούν να σε ταράξουν βαθιά. Σημάδι προκοπής όλο αυτό. Αν το ’χεις, είσαι μακάριος και μακάρια. Κι είναι σίγουρο ότι με τέτοια δυνατή ψυχή θ’ αντέξεις τη ζωή. Ακόμα ένα καλό που φέρνει αυτή η κατάσταση: Ζεις πολλά χρόνια. Δηλαδή, μακροζωία και μακροημέρευση. Απλή λογική: Οι θλίψεις μάς τσακίζουν, μας λυγίζουν και μας κλονίζουν. Και πού οδηγούν τελικά; Σε χτυποκάρδια! Η πίεση και το ζάχαρο ανεβαίνουν, η ψυχολογία χάλια. Πρόκειται για φθορά. Η υγεία, τα νεύρα, οι αρτηρίες, το κορμί ολόκληρο. Τα πάντα υποφέρουν. Και σε λίγο, να οι άσπρες τρίχες, οι ρυτίδες, τα μαλλιά που πέφτουν, οι βασανιστικές αϋπνίες που δεν σ’ αφήνουν να ξεκουραστείς. Αν, όμως, είχες τη γαλήνη του Χριστού, όλα θα ήταν αλλιώς. Ζήτα το. Κάνε βασικό αίτημα της ψυχής σου αυτήν τη γαλήνη. Να γίνει προσευχή και πόθος σου.

Οσο προχωράς, να βλέπεις κι αυτό το αποτέλεσμα: εσωτερική γαλήνη και δύναμη. Και, φυσικά, αν εσύ είσαι 80 χρονών, θα έπρεπε ήδη να τα ζεις όλα αυτά, αγαπητέ μου... Ακόμα; Πότε θα τα αποκτήσεις; Μετά θάνατον; Μου λέει ένας παππούς μια φορά: «Ωραία όλα αυτά που λες, ελπίζω κι εγώ κάποτε να τα ζήσω». Μα, πότε; Οταν ο άλλος είναι 80 και 90 χρονών και ζει για δεκαετίες στην Εκκλησία, χωρίς ακόμα να έχει αγγίξει έστω ακροθιγώς όλα αυτά, πότε θα τα νιώσει; Αν γέρασες μέσα στην Εκκλησία κι ακόμα δεν ένιωσες αυτήν τη γαλήνη του Χριστού, πότε θα τη νιώσεις; Κάτι δεν κάνεις καλά.
Η σχέση σου με την Εκκλησία. Ποια είναι η ποιότητα αυτής της σχέσης; Τι κάνεις σ’ αυτόν τον χώρο; Τι μαθαίνεις; Πού δίνεις το βάρος; Αν όχι στην εσωτερική ζωή, τότε πού; Λοιπόν, βασικό σημάδι πνευματικής προόδου: Δεν επιτρέπω σε τίποτα να χαλάει την ψυχική ηρεμία μου.

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως