Η 12-χρονη που μέσα από την αναπηρία της ανακάλυψε το δώρο του Θεού

Η 12-χρονη Ευανθία παίζει σαντούρι πάνω στο αμαξίδιο

Στη ζωή μας το θαύμα δεν το παρατηρούμε μόνο στις μεγάλες θεραπείες ώστε να βλέπουν οι τυφλοί να περπατούν οι κατάκοιτοι και να θεραπεύονται οι ανίατα ασθενείς. Βέβαια ο Χριστός όταν ήταν στη γη δεν υποτίμησε τις ανάγκες των ανθρώπων και απαντούσε στα αιτήματα τους με θαυμαστή ίαση. Ωστόσο αυτό που τον ενδιέφερε για τον άνθρωπο και αυτό φαίνεται από τις διηγήσεις των ευαγγελιστών ήταν η εσωτερική τους αρρώστια. Αυτή αγωνιούσε να θεραπεύσει. Εμείς σήμερα όπως και πριν από δυο χιλιετίες παραμένουμε στο να ζητάμε το θαύμα του σώματος και στεκόμαστε αμήχανοι όταν ακούμε για ίαση της ψυχής. Ίσως τελικά το μεγαλύτερο θαύμα να παραμένει η υπομονή μας στην ασθένεια και αυτό που μας συγγενεύει με τον Χριστό να είναι το χαμόγελο όταν αποδεχόμαστε μια μοίρα σκληρή και άγνωστη στην αιτία της.

Η Ευανθία της καρδιάς μας

Η Ευανθία Καραγιώργη 12 ετών, μια χαμογελαστή όμορφη νεαρή μαθήτρια της έκτης δημοτικού έζησε την απώλεια της υγείας της με αθώα αποδοχή, ανερμήνευτη ίσως στους πολλούς. Η περιπέτεια της ξεκίνησε το 2014. Η μητέρα της, μια ηρωική γυναίκα μας διηγείται την ιστορία όπως γράφτηκε στις αρχικές σελίδες της ζωής της μικρής της κόρης : « Ένας υψηλός πυρετός και ένας πόνος στην σπονδυλική στήλη ήταν η αρχή της περιπέτειάς και της αλλαγής στη ζωή της. Ένα χρόνο αργότερα το 2015 παρουσιάστηκε πρόβλημα στην καρδιά και χειρουργήθηκε βάζοντας μόσχευμα στην καρδιά της.

Οι γιατροί μας έδωσαν ισχυρά φάρμακα, μια ένεση ανασυνδυασμένου DNA κόστιζε 11.500 χιλιάδες ευρώ. Έκανε μια κάθε μήνα για έντεκα μήνες. Πάραυτα πριν κλείσει χρόνος, μια μέρα την έπιασαν πόνοι στη μέση και από τότε η Ευανθία δεν μπόρεσε να περπατήσει. Έτσι μετακινείται με ένα αμαξίδιο. Ο γενετιστής της αναφέρει πως πάσχει από ένα αδιευκρίνιστο εκφυλιστικό νόσημα, το οποίο δεν παίρνει θεραπεία.

Έτσι αποκαλύφθηκε το ταλέντο της, το δώρο του Θεού, η έφεση στη μουσική. Η Ευανθία σπούδαζε βυζαντινή μουσική και επιθυμούσε να παίξει ένα όργανο. Τα πόδια της ήταν αδύναμα και δεν μπορούσε να αντέξει το κανονάκι, το οποίο στηρίζεται στα πόδια του οργανοπαίχτη, αντίθετα το σαντούρι είχε από μόνο του τέσσερα στηρίγματα και κατά συνέπεια αποφάσισε να σπουδάσει στο σαντούρι. Το υπέροχο είναι ότι μέσα σε πέντε έξι μήνες μπόρεσε να μάθει και να παίζει πανέμορφα. Έκανε και παραστάσεις στο πνευματικό κέντρο Καλαμάτας. Όλα τα πράγματα της ζωής μας έχουν κάποιο λόγο. Ως οικογένεια το θεωρούμε ευλογία αυτό που συνέβη στη πορεία της ζωής μας».

Η ίδια η Ευανθία θ’ απαντήσει στην ερώτηση μας αν άλλαξε η ζωή που μέχρι τώρα είχε ζήσει: «Δεν άλλαξαν μέσα μου πολλά πράγματα. Εγώ δεν το βλέπω σαν πρόβλημα, αλλά σαν ευλογία γιατί ο Θεός μου έδωσε τη δυνατότητα ν΄ ανακαλύψω το καλύτερο για μένα δώρο του, το σαντούρι.

Στην αρχή σκεφτόμουν λίγο το “γιατί σε μένα”. Αλλά μετά δεν το σκεφτόμουν πια. Ξέρετε οι άνθρωποι σαν εμένα που έχουν κάποιο πρόβλημα, μπορούν να τα καταφέρουν και μάλιστα μια χαρά. Εκτός από το σαντούρι, έχω κι άλλες ασχολίες που μου δίνουν χαρά. Κάνουμε πρόβες σ’ ένα θέατρο για ανθρώπους με αναπηρίες. Σύντομα θ’ ανεβάσουμε την “Αντιγόνη” σε περιοδεία, εγώ συνοδεύω μουσικά το έργο με την μουσική υπόκρουση του σαντουριού. Επίσης παίζω πιγκ πόγκ. Θα συμμετάσχω και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα στους παραολυμπιακούς.

Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι λυπημένη. Έχω να πω σε παιδιά σαν εμένα να μην λυπούνται με τις δυσκολίες και να μη τους δίνουν ιδιαίτερη σημασία και όλα θα περάσουν. Επίσης με την ευκαιρία που μου δίνετε, να πω την προσωπική μου εμπειρία στην εφημερίδα την “Oρθόδοξη Αλήθεια” θα ήθελα να εκφράσω ένα παράπονο σε όσους πρόκειται να διαβάσουν την δική μου ιστορία και να κάνω μια παράκληση:

Αυτό που μ’ ενοχλεί περισσότερο είναι που κλείνουν οι άνθρωποι με το αυτοκίνητό τους την ράμπα, η οποία εμένα με βοηθά ν’ ανέβω σ΄ ένα κτίριο και δεν έχω άλλο τρόπο να μπω, ή που σε κάποια κτίρια ή οργανισμούς υπάρχουν μόνο σκαλοπάτια και όχι και μια ράμπα ν’ ανέβω με το αμαξίδιο. Σε πολλές εκκλησίες επίσης υπάρχουν μόνο σκαλιά και έτσι ψάχνουμε στην επόμενη και την μεθεπόμενη εκκλησία που θα διαθέτει ράμπα για να μπορέσω να ανέβω και να συμμετέχω κι εγώ μαζί με τους υπόλοιπους που τόσο εύκολα μπαίνουν και συμμετέχουν, στη Θεία λειτουργία. Το να πάω την Κυριακή στην Εκκλησία είναι για μένα αγώνας, ενώ για άλλους είναι μια βόλτα».

Στον διάλογο που διεξάγεται μεταξύ μας η μητέρα της παίρνει το λόγο «Η Ευανθία ψάχνει να βρει την αιτία τον λόγο που έγιναν όλα αυτά και αυτό το ψάχνω κι εγώ. Αυτό το ψάξιμο μου δίνει κουράγιο και δύναμη και έχω κερδίσει πολλά από την περιπέτεια αυτή. Η Ευανθία πιστεύει στον Θεό με όλη της την ψυχή, αν δεν πίστευε δεν θα μπορούσε να προχωρήσει παρακάτω. Δεν το κρύβω πως στην αρχή ήμουν θυμωμένη με τον Θεό, νόμιζα πως με κοίταζαν με λύπη οι άνθρωποι και ντρεπόμουν για την αναπηρία που βρήκε το παιδί μου. Στην διαδρομή, όλα άλλαξαν κι έδωσε ο Θεός να καμαρώνω πια. Ήρθαν πολλά δώρα στη ζωή της, σκεφτόμαστε διαφορετικά, διακρίνουμε τις παρεμβάσεις από πάνω. Η Ευανθία είχε ένα απλό αμαξίδιο που ήταν κουραστικό για τα χέρια της και κουραζόταν και δεν είχε δύναμη να παίζει το σαντούρι στο μάθημα και στις πρόβες. Με παρακαλούσε και ζητούσε λοιπόν να της αγοράσω ένα ηλεκτρικό αμαξίδιο για να μετακινείται. Το σκεφτόμουν και με τα τρεξίματα όλο το ανέβαλα. 

Κάποτε βρεθήκαμε στην Καλαμάτα όταν μας πλησίασε μια κυρία. Ήταν μεγάλη Πέμπτη και η γυναίκα ήρθε κοντά μας και μας ρώτησε ευγενικά και απλά εάν θέλαμε ένα ηλεκτρικό αμαξίδιο για την Ευανθία. Ένιωσα μεγάλη έκπληξη, με τέτοιο θαύμα εξ Ουρανού! Η Μαρία, αυτό ήταν το όνομά της, είχε μια κόρη που χρησιμοποιούσε το ηλεκτρικό αμαξίδιο γιατί έπασχε από ένα νευροεκφυλιστικό σύνδρομο. Η κόρη της είχε πια κοιμηθεί πριν ένα χρόνο. Όταν μας είδε στο δρόμο θυμήθηκε τον εαυτό της με την κόρη της και τις δικές τους διαδρομές στους δρόμους της πόλης και χωρίς δεύτερη κουβέντα έτσι ξαφνικά και απλά μας χάρισε το αμαξίδιο του παιδιού της που δεν το είχε πια ανάγκη. Από την Μαρία γνωρίσαμε όχι μόνο αυτή την υλική βοήθεια αλλά και μια ακόμη, το ίδιο σημαντική, πνευματικής ωστόσο μορφής. Μας σύστησε να συναντήσουμε κάποιους μοναχούς που θα μας έδιναν κουράγιο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, και την επομένη πήγαμε όλοι στο μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος κοντά στην Καλαμάτα. Οι ευλογημένοι αυτοί πνευματικοί άνθρωποι μας βοήθησαν με τις νουθεσίες τους και την συμπαράσταση τους αλλά κυρίως την αποδοχή τους και την αναγνώριση του ταλέντου της Ευανθίας. Αυτή η ενθάρρυνση μας έδωσε φτερά. Στον κήπο της μονής έγινε η παράδοση του αμαξιδίου, σε μια συγκινητική ατμόσφαιρα. 

Η Ευανθία μου ανέβηκε στο αμαξίδιο που της χάρισε στη μνήμη του παιδιού της η πονεμένη μητέρα του, έβαλε το σαντούρι μπροστά της, στάθηκε στον περίβολο μπροστά σε όλους καμαρώνοντας κι έπαιξε μουσική για τους προσκυνητές, τους γέροντες, για την Μαρία αλλά και για τα Σκυριανά αλογάκια που εκτρέφουν εκεί για να προστατέψουν την υπό εξαφάνιση φυλή του Σκυριανού αλόγου. Έτσι νιώσαμε σε αυτά τα βήματα το πρόγραμμα του Θεού στη ζωή μας»

Προτείναμε στην Κατερίνα Καραγιώργη την μητέρα της Ευανθίας να συμβουλέψει τους γονείς των παιδιών με κινητικά θέματα κι εκείνη με θέρμη και αγωνία απάντησε:

Mην κρύβετε τα παιδιά σας. Δεν την έκρυψα την Ευανθία, μάλιστα την προέτρεψα στο σχολείο της να πάει στην παρέλαση για την επέτειο της 25 Μαρτίου και παρέλασε πρώτη μπροστά από τη σημαία. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα παιδιά που περπατούν. Δηλαδή τι; Κινούμαι άρα υπάρχω; Είδα μια αφίσα μιας πανεπιστημιακής σχολής που οργάνωνε έναν αγώνα δρόμου και το Μότο της ήταν “ Kινούμαι άρα υπάρχω” και το θεωρώ απαράδεκτο και προσβλητικό για όσους δεν κινούνται. Μιλούν εκ του ασφαλούς. Έχουν την αδιαντροπιά του υγιούς που δεν σκέφτεται ότι αυτό που χτύπησε σήμερα την πόρτα του γείτονα μπορεί αύριο να χτυπήσει τη δική του. Δεν φαντάζονται, δεν τους περνάει από το μυαλό, ότι μπορεί να τους συμβεί μια αρρώστια, μια αναπηρία. Λένε ότι αυτό συμβαίνει στους άλλους. Έμαθα από τον πνευματικό μου να λέω “Γιατί όχι σ’ εμένα!”

Η Ευανθία έχει έναν φίλο τυφλό που παίζει κιθάρα και σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο, κάνουν πρόβα μαζί στο θεατρικό για την “Αντιγόνη”. Αυτά τα παιδιά έχουν ικανότητες ιδιαίτερες που τις αναπτύσσουν για να καλύψουν τις άλλες αδυναμίες τους. Έτσι ζουν όμορφα και όχι απλώς υποφερτά. Ξέρετε τα παιδιά αυτά χρειάζονται να έχουν φίλους και παρέες που να καταφέρνουν να συνεννοούνται μεταξύ τους, γιατί έχουν τους δικούς τους κώδικες αφού κουβαλούν παρόμοια προβλήματα. Τα υγιή παιδιά είναι πολλές φορές σκληρά και δεν κατανοούν και πιστεύω ότι δεν φταίνε αυτά αλλά το γεγονός ότι δεν έχουν την παιδεία να μπουν στο πρόβλημα του άλλου».

Κανείς μας δεν γνωρίζει γιατί παραμένει υγιής ή γιατί ασθενεί, ίσως στο τέλος δεν έχει την σημασία που προσδίδουμε στο ένα ή στο άλλο.

Όμως γνωρίζουμε με μια γνώση πέρα από τη λογική, μια γνώση καρδιακή ότι πρέπει να υποκλινόμαστε σε όσους δοξάζουν τον Θεό για την ασθένειά τους αφού προσφέρουν την δοξολογία αυτή α προϋπόθετα.

____________

Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ