ΠΑΤΉΡ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ. Είναι αμάρτημα η μοναξιά στον γάμο

Συχνά η σωματική ενότητα δεν υφίσταται για λόγους δήθεν θεϊκούς. Ας πούμε, για λόγους νηστείας. Δήθεν. Αυτό το «δήθεν» είναι πολύ σημαντικό. Κρύβει πίσω του μεγάλα προβλήματα. Αν ένας ειδικός γιατρός, όχι άθεος -μιλάω για ψυχολόγο ή ψυχίατρο-, ανέλυε τον ψυχισμό μας, ώστε να δει τι κρύβεται πίσω από όλ' αυτά, τι κρύβεται δηλαδή πίσω από τις ωραίες λέξεις που λέμε και πίσω από τα πνευματικά επιχειρήματα, θα έβλεπε καθαρά την παθογένεια που κρύβουμε, τα προβλήματα που κουβαλάμε, τις ενοχές που μας έχουν σπείρει. Είμαι σίγουρος ότι θα είχε πολλή δουλειά να κάνει ο άνθρωπος.
Η διάγνωση σίγουρα θα ήταν: «Εχεις σοβαρό πρόβλημα, δεν πας καλά» «Μα εγώ, ξέρετε, γιατρέ μου, νηστεύω, εγκρατεύομαι, κάνω το θείο θέλημα, το λέει ο Θεός, το διάβασα στους Βίους των Αγίων, το διάβασα εδώ, το διάβασα εκεί…» Τα χάπια μου...

Ναι, διαβάζεις πολλούς βίους κι άλλα ωραία πράγματα. Αλλά είναι και κάτι σημαντικό που αποφεύγεις να διαβάζεις: τα μάτια του ανθρώπου σου. Γιατί, αν τα διάβαζες, θα έβλεπες να σου λένε: «Πεινάω». Ακούς τα μάτια του που σου λένε «πεινάω» και υπεκφεύγεις πάλι, απαντώντας: «Βάλε να φας. Εχει φαΐ. Βάλε φαγητό. Εχει στην κουζίνα, στο ψυγείο, η κατσαρόλα, γεμάτη». «Οχι, δεν εννοώ αυτό. Σου λέω “πεινάω”». Πεινάω! Γιατί δεν το ακούς αυτό; Πώς ακούς τόσα άλλα πνευματικά λόγια; Πώς ακούς τόσα ωραία κηρύγματα; Τόσες ωραίες διδασκαλίες! Πώς αυτά σου αρέσουν, ενώ αυτή την αγωνιώδη λέξη που λέει ο άνθρωπός σου δεν την ακούς; Πεινάω για την αγάπη σου. Πεινάω τη ζεστασιά σου. Πεινάω την αγκαλιά σου. Κι αν αυτά τα θεωρείς αισχρά, πρόστυχα, ανήθικα και βρόμικα ή, ακόμα χειρότερα, σατανικά και δαιμονικά, τότε πραγματικά ζεις μια τεράστια θεολογική πλάνη. Το αμάρτημά σου είναι όντως μεγάλο. Μα είναι άλλο!  Η αμαρτία σου δεν είναι η σχέση που σε φοβίζει. Μα η ανέραστη εγκράτειά σου που βαφτίζεις «πνευματικότητα».

 Αυτό είναι το πραγματικό αμάρτημά σου. Κάποια στιγμή είναι αναγκαίο να διευκρινιστούν όλα αυτά στους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Φίλε μου, ξέρεις κάτι; Αμαρτίες στην εποχή μας την τόσο σκληρή είναι αυτή η ψυχρότητα και η σωματική απόσταση. Η ερωτική μοναξιά. Που αφήνεις τον άνθρωπό σου να ζει σαν πλάσμα μοναχικό κι έρημο, και δεν τον προσεγγίζεις, ώστε να τον νιώσεις, να τον καταλάβεις και να ενωθείς μαζί του. Σε όλα τα επίπεδα. Σε όλα τα επίπεδα, ναι. Ωστε να είσαι και να νιώθεις άνθρωπος ολοκληρωμένος. Είσαι ψυχή και σώμα. Δεν μπορεί να μιλάς μόνο για πνευματικά. Δεν μπορεί να μιλάς μόνο για ουράνια πράγματα. Εφόσον είσαι και άνθρωπος με ύλη, με σώμα, με ανάγκες, με ορμές, με επιθυμίες, με ένστικτα. Γι' αυτό, άλλωστε, παντρεύτηκες. Για να ζήσεις και αυτό το κομμάτι σου. Αυτό λένε εκατοντάδες καταπιεσμένοι άνθρωποι ξεσπώντας. «Τότε, πάτερ, γιατί παντρεύτηκα;» Και γυναίκες το έχουν πει για τους άντρες τους όταν τις καταπιέζουν. Και άντρες το λένε για τις γυναίκες τους, όταν αυτές είναι απόμακρες.

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου 
«Ολα του γάμου δύσκολα...», 
των εκδόσεων Αθως